تلویزیون برابری به مناسبت دهمین سالمرگ غزل بانوی ایران، سیمین بهبهانی مستندی از ساخته‌های احمد نیک آذر را منتشر کرده است:
برابری می‌نویسد:
«فیلمبرداری این فیلم همزمان است با چند ماه پس از قتل دو عضو کانون نویسندگان ایران: محمد مختاری و محمدجواد پوینده توسط وزارت اطلاعات رژیم اسلامی ایران یعنی سال ۱۳۷۸ که خانم بهبهانی برای سخنرانی به پاریس آمده بود و احمد نیک آذر در سفرهای بعدیش نیز او را همراهی کردد، تا بالاخره امسال همزمان با دهمین سالگرد خاموشی این شاعر آزادیخواه و محبوب، کار مونتاژ و تدوین آن به پایان رسید، که اینک تلویزیون برابری برای نخستین بار، اقدام به انتشار آن می‌کند. »
احمد نیک‌آذر متولد ۱۳۳۳ از فیلمسازان تبعیدی و عضو کانون نویسندگان ایران (در تبعید) است. از مهم‌ترین آثار او «ریشه‌ها»، «مقاومت» (۱۳۶۵ کارگردان تهیه‌کننده) «سامان» (۱۳۶۴ کارگردان نویسنده)، «آن سفرکرده» (۱۳۶۳ کارگردان تهیه‌کننده) و «پرونده» (۱۳۶۲ دستیار کارگردان بازیگر) است.
سیمین بهبهانی شاعر و غزل‌سرای برجسته ایران بامداد سه‌شنبه ۲۸ مرداد ۱۳۹۳/ ۱۹ اوت ۲۰۱۴ در سن ۸۷ سالگی بر اثر ایست قلبی و تنفسی دیده از جهان فروبست. او نخستین مجموعه شعرش را با عنوان «سه‌تار شکسته» در اسفند ۱۳۲۹، هنگامی که فقط ۲۴ سال داشت منتشر کرد. این مجموعه دربردارنده اشعاری است که بهبهانی در فاصله بین پانزده تا بیست سالگی سروده است. «جای پا» (۱۳۳۵) حاوی اشعار اجتماعی اوست. سیمین بهبهانی اما در مجموعه‌های چلچراغ (۱۳۳۶) و مرمر (۱۳۴۱) به ساحت غزل روی آورد و سپس در فاصله بین سال‌های ۵۲ تا ۶۳ سه مجموعه «رستاخیز» (۱۳۵۲)، «خطی ز سرعت و آتش» (۱۳۶۱) و «دشت ارژن» (۱۳۶۲) را به چاپ سپرد. این سه مجموعه نمایانگر تحولی در دنیای شعری اوست. از آن پس بود که به سیمین بهبهانی لقب «نیمای غزل» را دادند. نخستین بار علی محمد حق‌شناس از این تعبیر استفاده کرد و سپس به تدریج بر سر زبان‌ها افتاد. حق‌شناس می‌نویسد:
«سیمین بهبهانی به منظور انجام امر آشنایی‌زدایی از قالب غزل، از میان واحدهای ساختاری آن قالب، واحد وزن را – یعنی بنیادی‌ترین عنصر سازنده قالب‌های شعری را – برگزیده است. آنگاه با افزودن بیش از چهل و یک وزن کم‌سابقه یا به کلی بی‌سابقه بر اوزان غزل، این قالب کهنه را هویتی نو بخشیده و آن را پذیرای پیام‌های نو و معانی امروزی کرده است. و این درست همان شیوه آشنایی‌زدایی است که نیما سال‌ها پیش از سیمین، در کار شعر فارسی به طور کلی کرد و از آن رهگذر بدعت نیمایی را پایه گذاشت.» (علی محمد حق‌شناس، نیمای غزل، سیمین بهبهانی، نقد آگاه، پاییز ۱۳۶۱)
سیمین بهبهانی درباره نوآوری‌هایش در قالب غزل گفته بود:
«اگرچه در محتوا و تصویر و قالب تا میزان قابل توجهی از سنت سر پیچیده‌ام، اما در کل از سنت‌های فرهنگی شعر نگسسته‌ام. پشتوانه شعر من همان ادبیات رایج در این کشور است.» (سیمین بهبهانی، دویدیم و هنوز می‌دویم.)
