خانواده و دوستان غلامحسین ساعدی، نویسنده فقید ایرانی اعلام کردند که شنبه ۵ آذر / ۲۶ نوامبر در سی و هفتمین سالگرد درگذشت این نویسنده تبعیدی ساعت ۱۱ صبح بر مزار او در پاریس در قطعۀ ۸۵، گورستان پر لاشز گرد هم می‌آیند.
برای آمنه شهبازی؛ در ۲۶ آبان ۹۸ زخم معترضی را می‌بست، سربِ داغ به گردنش آتش کردند.
بیش از ۲۵۰ نفر از مترجمان که در بین آن‌ها نام‌های شناخته‌شده‌ای به چشم می‌خورد، در بیانیهای کم‌سابقه ضمن تاکید بر حق آزادی اندیشه و بیان، حق آزادی تجمع، و حق ملت ایران برای انتخاب یک حکومت دموکراتیک اعلام کردند که در برابر تبعیض‌هایی که زندگی را در ایران به بقا در «اردوگاه‌های کار اجباری» شبیه کرده است می‌ایستند و دیگر تن به سانسور نمی‌دهند.
ماموران امنیتی جمهوری اسلامی عصر یکشنبه ۲۹ آبان/۲۰ نوامبر هنگامه قاضیانی، بازیگر سرشناس را با «حکم قضایی» بازداشت کردند. خبرگزاری جمهوری اسلامی (ایرنا) اتهام قاضیانی را «ارتباط با رسانه‌های معاند و ضد انقلاب» اعلام کرده است.
شاعران آمریکایی به همتاهای ایرانی خود که پشت میله‌های زندان‌های جمهوری اسلامی‌اند نوشته‌اند: ما شما را می‌بینیم، به شما اهمیت می‌دهیم و در کنار شما هستیم و می‌خواهیم در آینده آثار شما را بخوانیم.
امید، داستان عدم قطعیت است. داستانِ کنار آمدن با خطرِ آگاهی نداشتن از چیزی که پیش خواهد آمد در نتیجه به نحوه هراس انگیزی پرزحمت‌تر از ناامیدی و البته بی‌اندازه با ثمرتر است.
این شعر تقدیم به”قیامت دخترانِ ایران”مهسا نیکا سارینا و… و به پسرانِ آزادی ایران به مادرانِ دادخواه و جان باختگانِ آبانِ۱۳۹۸ و مرگ دلخراش مادری بنام آذرِ میرزاپور زهابی پرستاری خودسرپرست که چهار فرزند داشت و در آبان ۹۸ مستقیم به قلب او شلیک کردند.
لیراز چرخی خواننده اسرائیلی به طور مخفیانه آلبوم رویا را در استودیی در استانبول ترکیه با نوازندگان ایرانی ضبط کرد و به بازار آورد. این آلبوم در اوت/ مرداد سال جاری ضبط شده اما به دلیل انقلاب نوین مردم ایران، در رسانه های غربی به ویژه در آلمان و فرانسه پربازتاب بوده است.
«فراسوی متن- فراسوی شگرد»، نشانگر ریشه دواندن‌های منصور کوشان در محیط تبعید است، این کتاب در حکم یک تعظیم فروتنانه در برابر اولین نمایشنامه‌نویس مدرن جهان، هنریک ایبسن، و نیز در برابر جامعه‌ی فرهنگی کشور میزبان است که شرایط لازم برای این ریشه دواندن را در اختیار او نهاده بودند.
شعر از تو شاعر می‌شود، جان از تو ظاهر می‌شود، سِحر از تو ساحر می‌شود، خلق از تو قادر می‌شود، یاس از تو آخِر می‌شود
مریم سرزنده، زیبا و کُشنده بود – آخری به ویژه برای من و جیب ِ من. پستان‌هاش، دو کیسه‌ی پر و پیمان، بیشتر برای مکیدن تا کدام لذت ِ بزرگ‌سال دیگر و انگشت‌هاش بیشتر برای مشت و مال خمیر ِ تن و نوازش نرم در گرفتن زندگی به زیر ِ دست‌هاش. هنرهاش بی‌اندازه بود و توانایی‌هاش کم‌نظیر.
روزنامه شرق می‌نویسد بیش از یکصد تن از هنرمندان سینما و تئاتر و موسیقی در جریان جنبش «زن، زندگی، آزادی» بازداشت یا ممنوع‌الخرئج شده‌اند. شمار ممنوع‌الکارها معلوم نیست.
دم دمای غروب است. بوی عطر بانو در مشامم می‌پیچد و احساس گرسنگی می‌کنم. دست از نوشتن می‌کشم و صندلی چرخدارم را به طرف پنجره‌ی آشپزخانه هدایت می‌کنم. دلتنگ روزهایی‌ام که پشت پنجره‌ی آشپزخانه می‌نشستم و منتظر می‌شدم تا مادر برایم غذا بیاورد.
انجمن قلم آمریکا در بیانیهای اعلام کرد جمهوری اسلامی ایران با نقض گستاخانه حقوق بشر از جمله آزار و شکنجه سیستماتیک در حبس، همراه با صدور احکام سریع و خشن، جان نویسندگان را در معرض خطر جدی قرار داده است.
بیایید فروتن باشیم نمی‌توان از راه دور قهرمان جنگی شد که در آن هیچ نقشی بازی نکرده‌ای.
اگر در شعر، ارتباط شاعر با بیرون گسسته است و حرف‌های شاعر گویای این گریز به درون و این گسستگی است، در «سروده‌های خیابانی» حسن حسام سعی بر ارتباط و فراروی به بیرون است. حتی می‌‌توان گفت این مردم‌اند که دلیل سرودن‌اند.
می‌دانید چند موج دیگر مانده به سَر رفتن جهان؟ موج‌هایی که پیش بیایند و پس بروند و جنبشی شوند که برخاک، یکسان می‌زنند… زن و مرد! یک یک! برای زن، زندگی، آزادی.
شنِ روان موج خورد و تا ساق ِ پاى «حسینا» بالا آمد. گرد و خاک چرخ زد. موج، بالاتر آمد و «حسینا» به نفس نفس افتاد. گلویش خشک شد و زبانش از حلق بیرون زد. گِردباد او را به خود کشید. زیر پایش ذره ذره خالى شد و تاریکى او را بلعید. باد با خود گفت: آخرین موجود زندهى «شوراب» هم هیچ شد.
اه سرباز، مرگ هرگز اینگونه چالاک نبوده است، اسلحه‌ات را به سویم نگیر، من، گیسوهایم را، به میدان آورده‌ام…
ماموران امنیتی خیابان‌ها را ناامن کرده‌اند،آن‌ها به سوی هرکسی که ذهنی روشن دارد شلیک می‌کنند،گویا چراغ خیابان کافی نیست،ستاره‌های آسمان را هم نشانه می‌روند
ترجمۀ جدید یاسمین سیل از هزار و یک شب در زبان انگلیسی ساختاری قوی، و در همان حال ساده و زبردستانه دارد که باعث می‌شود ترجمه‌های پیشین کسل‌کننده جلوه کنند.
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
