لئو نیکلاویچ تولستوی، از بزرگ‌ترین نویسندگان جهان در چنین روزی در ۲۰ نوامبر ۱۹۱۰ چشم بر جهان فروبست. ۱۲۰ سال از درگذشت او می‌گذرد و با این‌حال همچنان رمان‌های جنگ و صلح و آنا کارنینای از رمان‌های مهم در جهان به شمار می‌آیند.
انجمن فرهنگی سینما و سخن هایدلبرگ برنامه آینده خود در ۲۸ نوامبر را به مجموعه داستان “سودابه در آتش” نوشته خورشید رشاد و رمان “گربه‌های پرنده” نوشته احمد خلفانی اختصاص داده و از این دو نویسنده برای بحث و گفت‌وگو در مورد کتاب‌هایشان دعوت به عمل آورده است.
تکه زغالی از آتش بیرون افتاده بود. دل دل می‌کرد. پتو را کنار زد. صورت دخترک سرخ از نور آتش.حرکت لبهاش مثل زغال بیرون زده از آتش شده بود.
«کتابخانه بابل» جمعه ۲۸ آبان ساعت ۲۱ به وقت ایران در کلاب‌هاوس برنامه‌ای برگزار می‌کند در یادبود ۷۲ سالگی مؤسسه انتشارات امیرکبیرِ که به عبدالرحیم جعفری، ناشر فقید ایرانی تعلق داشت و اوایل انقلاب به حکم دادگاه انقلاب مصادره شد و در تملک سازمان تبلیغات اسلامی درآمد.
ایده ما فعلاً این است که هر ماه شماره‌ای را به یک شاعر فارسی‌زبان اختصاص دهیم، نمونه‌هایی از آثار او را منتشر کنیم و سپس شعر او را در مقالات و جستارهایی به سنجش بگذاریم و در همان حال با او در گفت‌وگو قرار گیریم.
آنچه که در این نشست مطرح نشد، مهم‌ترین چالش‌های جامعه مدنی ایران و مسأله دادخواهی و بحران معیشتی مردم ایران، در دوران تحریم‌های اقتصادی، فروپاشی اعتماد اجتماعی و اعمال سانسور و فترت فرهنگی در سال‌های اخیر بود. یک نشست ادبی در حد یک دورهمی.
بنیاد فرهنگی ژاله اصفهانی پنجشنبه ۲۰ آبان (۱۱ نوامبر) جلسه‌ای را به بحث و گفت‌وگو درباره رمان «ماه تا چاه» نوشته حسین آتشپرور اختصاص داد. کوشیار پارسی سخنران اصلی این برنامه بود. متن سخنان او.
نویسنده از دریچه چشم یک دختربچه سوری، روایتی از ۱۰ سال آوارگی مردمان تحت تبعیض سوریه را به دست داده. یک رمان ضد جنگ در فهرست یکی از مهم‌ترین جوایز ادبی آمریکای شمالی.
«هزار و یک روز» کتابی از دوران صفوی و از زمره جامع‌الحکایات است. در این اثر تو در تو فرخناز، شاهزاده خانم کشمیر با دیدن خوابی از مردان متنفر می‌شود. پادشاه او را به دایه «جرعه‌بخش» می‌سپرد که با داستان‌گویی درباره مردان وفادار شفایش دهد.
انتشارات سوژه در آلمان گزیده‌ای از داستانهای نسیم خاکسار را به زبان آلمانی با عنوان «بین دو در» ( Zwischen zwei Türen) منتشر کرده است.
اینطور نیست که یک نفر تو را بکشد. یک لشکرند. منتها همیشه یک نفر خبر را به تو می‌دهد؛ یک دلقکی که صدایش می‌کنند مقیسه. همه‌ی آن سرباز‌ها مقیسه‌اند.
نشر مهری در لندن مدتی است که رمان ویژه‌ای را منتشر کرده است: «درخشش چشمان کف دستم» نوشته مهدی رئیس المحدثین درباره ساختار خانوادگی مبتنی بر سرسپردگی بی‌چون و چرا در خانواده یک آخوند شیعه. نظر قباد آذرآیین درباره این کتاب:
سه ماهه‌ام. نود روز است که “او” در من زندگی می‌کند. در هزارتوی رگ‌ها و ریشه‌هایم جایش را پیدا کرده و زنجیریِ سلول‌های تن من شده است. اولش، همه‌ی تن با تک تک اعضای خُرد و درشتش، رگ به رگ، عضله به عضله، دست در دست، کنار یکدیگر ایستادند.
درمبخش گفته بود: «آدمک‌های من سمبل یک انسان خلاصه شده هستند. داستانهای من کوتاه است. وقت شما را نمی‌گیرد، با کمترین خط مفاهیم بزرگی را به شما نشان می‌دهد. آیا روزی می‌رسد که همه مردم جهان با یک زبان تصویری سخن بگویند؟! و مترجم‌ها را بیکار و دیکشنری‌ها را دور بیندازیم، من امیدوارم.»
به خانه‌ی پدرو مادرم می‌روم. همان خانه‌ی خیابان مجیدیه. وارد هال که می‌شوم نگاهی به دور و برم می‌اندازم. همه چیز درست مثل همان ده سال پیش است. وقتی برای آخرین بار به ایران رفته بودم. مبل‌ها، تابلوها، میز گرد وسط هال. فقط پارچه‌ی سفیدی روی میز بزرگ غذاخوری پهن شده، که از روی شانه‌ی صندلی‌ها گذشته و گوشه‌هایش تا روی زمین می‌رسند.
محمد مبوگار سار گفته است هدفش از داستان‌نویسی این است که با ادبیات، قاره سومی را به عنوان بدیلی برای قاره سفید و سیاه بیابد: مکانی که در آن تبعیض‌ها و فاصله‌های بین انسان‌ها از میان برداشته شده باشد.
کانون نویسندگان ایران سه شنبه ۱۱ آبان اجرای حکم زندان آرش گنجی، نویسنده، مترجم و عضو هیئت دبیران این کانون را محکوم کرد و خواستار « آزادی بی قید و شرط او، دیگر اعضای در بندِ کانون و همه زندانیان سیاسی و عقیدتی» در ایران شد.
در این رمان از دریچه چشم یک پسربچه نیمه‌دیوانه با چگونگی آغاز جنگ جهانی دوم و ظهور فاشیسم و کمونیسم در سال‌های دهه ۱۹۴۰ تا ۱۹۵۰ در یوگسلاوی سابق آشنا می‌شویم.
چاپ و توزیع کتاب‌های بدون مجوز وزارت ارشاد اسلامی و البته بدون سانسور در داخل ایران به مرحله تازهای رسیده است.
یک شرخر: اینکه دختر و پسرو می‌فرستن تو یه اتاق که یعنی دوتایی حرف بزنن و مثلن همدیگه رو سبک سنگین کنن و طعم دهن همو بفهمن، خدایی‌ش رسم بدی نیس. چن کلوم که گپ زدیم دوزاری‌مون افتاد که رودابه هم پر بی‌میل نیس.
بخشی از این شماره به بررسی رمان «من بودم و چند مسلیون نفر» مسعود کدخدایی اختصاص دارد. کدخدایی مسئولیت تهیه داستانهای این شماره آوای تبعید را نیز به عهده داشته است.
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
