کارِ من خواندن دیدن شنیدن و مراقبت از حریم هنرست که تا اطلاع ثانوی‌ها استعمالالات آن را هم ممنوع کرده‌ایم. به قول شما آنها توجه ندارند که اصل مبارزه است نه مماشات. مماشات. اجازه بدهید فرهنگ لغت همین‌جاست: باهم راه رفتن، مدارا کردن. با کی؟ با مهاجمین به فرهنگ اصیل ما. خیال کردم زیر دارید لب آواز می‌خوانید. ببخشید.
نشان چیست این دست‌ها که شمارش از مشتم رفته؟ این ستون‌ها که آویخته اند/گردن ندارند، نشان کیست همسایه که در انفرادی خودش دو فرزند دارد، با یکی‌ش می‌کوبد، با همان یکی‌ش می‌گوید؟
مصطفی فرزانه در سال ۱۳۰۸ در تهران متولد شد. او بیشتر با کتاب «آشنایی با صادق هدایت» شناخته می‌شد. او که از پیشگامان سینمای مستند نیز شناخته می‌شود، در سه جشنواره کن، ونیز و لوکارنو نیز حضور داشته است.
«رشت، ساغری‌سازان، کوچه بلورچیان» داستانی به قلم شهلا شهابیان است که پیش از این در نشریه ادبی بانگ منتشر شده است. این داستان را با اجرای فرخنده عزتی و با تدوین شقایق قدسی میشنوید:
«بیدارباش واژگان؛ شعر در برابر سانسور» به کوشش علی صبوری چندین نمونه از اشعار سیاسی با مضامین اجتماعی در سال‌های قبل و بعد از انقلاب را ارائه داده است. با توجه به تحولات اجتماعی در ایران و مبارزات مدنی مردم این گزینش هوشمندانه به نظر می‌رسد.
سپیده رشنو، داستان‌نویس و ویراستار ۲۸ ساله در پی اعتراض به تذکر حجاب در اتوبوس بی‌‌آرتی دستگیر شده و «آمر به معروف» و عامل تهدید و حمله فیزیکی، آزاد است. فارس از شناسایی و پیگرد معترضان دیگر خبر داد.
رمانِ بچه‌ی یک‌شنبه، نوشته‌ی اینگمار برگمان، شاید نگاه دیگری است به همه‌ی نقاب‌هایی که بر چهره‌ها جا خوش کرده‌اند؛ نگاه دیگری به شیار پنهان چهره‌ها؛ خسته‌گی‌ی تکرار؛ خانه‌ی تنهایی.
بعد از مراسم عروسی، جشن مفصلی در خانه ی پدرم برگزار و قرار شد الیزابت و من بلافاصله بعد از جشن، با قایق ابتدا به اویان برویم و بعد از یک شب اقامت در آنجا، روز بعد به سفرمان ادامه بدهیم. هوا آفتابی بود و باد مساعدی می وزید و گویی همه چیز بر وفق مراد بود.
یکی از زنانگی‌ام را با لنج‌های قاچاق به دبی بردند، یکی از دختری‌ام را به صیغه‌ی زندان بان در شب اعدام. روسپید روزهای‌ام، شبانه‌ی زنانگی‌ام، بدهکار به مادرانگی‌ام
نقطه سیاه متوسط، نوشته فروغ بهلولی داستان هراس‌های بی‌نام و نشان ما در زندگی روزانه است که این‌بار به حضور یک مهمان ناخوانده، یک عنکبوت معطوف می‌شود.
۱۴۰ شخصیت فرهنگی، نویسنده، شاعر، روزنامه‌نگار و هنرمندِ مقیم خارج با انتشار بیانیه‌ای بازداشت سینماگران را محکوم کردند و خواهان آزادی فوری و بی‌قید و شرط آنان شدند. می‌خوانید:
بررسی شعر «گاری» از رضا براهنی – اگر چه تکرار بیش از حد افعال اثر را شعاری می‌کند اما این امتیاز ارزنده را به آن می‌بخشد تا حرکتِ زبانی را در آن بیشتر و تندتر کند و آن را به جلو ببرد.
نشریه ادبی بانگ در هماهنگی با گروه تئاتر دریچه این برنامه را در بانگ – نوا و بانگ- نما پوشش می‌دهد.
کانون نویسندگان ایران در بیانیه‌ای از بازداشت‌های اخیر در ایران به عنوان «فرمان سرکوب دیگران و دگراندیشان» یاد کرد و خواهان آزادی بدون قید و شرط بازداشت‌شدگان روزهای اخیر و تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی شد.
گریزی گویی نیست، از این آب‌های کم‌عمق گل‌آلود، از این باغچه‌های محقر محدود، از این کوچه‌های بن بست، فکرهای دوداندود، این ماهیان حقیر تنگ بلور
زلیخا چشم‌هایش را بازمی‌کند” رمان ادیسه و درد است. رمانی درباره عبور از دوره‌ای و رها شدن در دوره‌ای دیگر. کتابی که بذر امید و عشق را در زمین نفرت و انتقام می‌کارد و زندگی و مرگ را همچون گذر روز و شب نشان می‌دهد. گوزل یاخینا در روایتی پرکشش، دوره‌ای سیاه از تاریخ شوروی را با نگاهی زنانه باز می‌گوید.
این اثر نگاهی است ویژه درقالب یک نمایشنامه به زندگی محمدرضا شاه و برش گونه‌ای کلی، از دوران سلطنت او براساس اسناد و حوادث تاریخی. شاپور سلیمی، بازیگر پاره‌ای از این نمایش را اجرا کرده است. میشنوید در بانگ – نوا:
این اثر نگاهی است ویژه درقالب یک نمایشنامه به زندگی محمدرضا شاه و برش گونه‌ای کلی، از دوران سلطنت او براساس اسناد و حوادث تاریخی.
مهاجرت من از ماداگاسکار به زنگبار بی‌حادثه نبوده ولی برای آرامش خاطر من سودِ بسیار داشته است گرچه هر طور که هست باید غم غربت را تحمل کنم. در جوانی زیاد نمی‌خوابیدم. علتش را هم خودِ من با مطالعه‌ی کتاب های روانشناسی کشف کرده بودم.
کانون نویسندگان ایران در بیانیه کوتاهی می‌نویسد خانه‌ی این دو کارگردان سینما توسط ماموران تفتیش شده است و نزدیکان محمد رسول‌اف اعلام کرده‌اند که تفتیش خانه‌ی او چند ساعت ادامه داشته است.
گردن چرخانده‌ای به اضطراب در پس حفره های مجروح، صدا می‌زنی مرا، ای بابونه اندوه، بگو چگونه بسرایم؟
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
