مهدی اصلانی در «کافه رادیو»، مرزهای روایت را پشت سر می‌گذارد و اثری می‌آفریند که نه داستان است و نه قصه، بلکه «گفتارروایتی» سیال و بی‌قید است. این اثر، با تلفیق زبان صمیمی کوچه و مفاهیم عمیق نوستالژی، زندان و تبعید، و با بهره‌گیری از تصاویر نمادین و خاطرات پراکنده‌ای که با پیوندی درون‌متنی به هم می‌پیوندند، یک جور نقالی مدرن و زنده‌داشت واژگانی است که رو به فراموشی هستند.
زندگینامه جدیدی از رابرت ولچ منتشر شده که خاستگاه و تاریخچه انجمن جان برچ، سازمان ضدکمونیستی به عنوان خاستگاه فکری دونالد ترامپ را ردیابی می‌کند و در این فرآیند، دیدگاهی تاریخی درباره پوپولیسم راست‌گرای افراطی در دوران کنونی ارائه می‌دهد.
این اثر نهمین رمان اوست که در ۷ اکتبر ۲۰۲۵ منتشر می‌شود و داستان کارآگاهی نوآر در میلواکی ۱۹۳۲ را روایت می‌کند که به شبکه‌ای از توطئه‌های فاشیستی، جاسوسی و عناصر ماوراء طبیعی کشیده می‌شود. منتقدان گاردین و نیویورک ریویو این رمان را سرگرم‌کننده و طنزآمیز اما در مقایسه با سایر آثار او کمتر ارزیابی کرده‌اند. پینچن در این اثر با تمرکز بر پارانویا و اقتدارگرایی، هشداری تلخ درباره الگوهای تاریخی تکرارشونده ارائه می‌دهد.
نویسندگان بزرگ چگونه شاهکارهایشان را خلق می‌کنند؟ از نظم آهنین تونی موریسون و استیون کینگ تا خلاقیت در لحظات روزمره آگاتا کریستی، فرآیند نوشتن به اندازه داستان‌ها متنوع و الهام‌بخش است. این مقاله نگاهی به عادات منحصربه‌فرد نویسندگان برجسته می‌اندازد که نشان می‌دهد خلاقیت، بیش از الهام، به تعهد و حضور نیاز دارد.
«انتظار فراموشی» موریس بلانشو، با ترجمه شهرام رستمی، رمانی فلسفی است که در گفت‌وگوهای زوجی بی‌نام، ناتوانی زبان در بیان تجربه انسانی و کشمکش میان انتظار و فراموشی را کاوش می‌کند. این اثر، با نثری انتزاعی، خواننده را به تأمل در معنا، هویت و زمان دعوت می‌کند.
رمان «گورستان شیشه‌ای»، سرور کسمایی روایتی چندصدا و چندلایه از یک شکست جمعی ارائه می‌دهد؛ شکست آرمان‌های انقلابی که به جای تعالی بخشیدن به انسان، او را در دالان‌های تاریک و پیچیده یک «قنات» استعاری گرفتار می‌کند. کسمایی با بهره‌گیری از نمادپردازی عمیق، «انقلاب» را نه یک صعود به سوی روشنایی، که یک فرود جمعی به اعماق زمین و درونِ «حفره‌ها و گودال‌های خالی وجود» شخصیت‌هایش تفسیر می‌کند. نقد نسیم خاکسار بر این رمان:
روایتی از زندگی مردی که در بند اسارت و اراده ارباب گرفتار شده و در مسیری از جنوب به شمال، از بندر سوخته به شالیزارهای سبز، زندگی‌ای تازه اما همچنان محصور می‌یابد. این داستان نقدی است بر اسارت انسان در قفس‌های تحمیلی قدرت و سنت و آزادی را هم در سرکشی می‌جوید: یک «ضد-اسطوره» مدرن؛ تراژدی انسانیتی که آزادی را فقط در نابودی تمام ساختارهای ازپیش‌ساخته می‌داند.
میرزاآقاخان کرمانی در کتاب «ریحان بوستان‌افروز”، سنت ادبی فارسی را نه برای نابودی، بلکه برای نوسازی و کارآمدسازی مورد نقد قرار می‌دهد. او قصد دارد با حفظ «خانهٔ سنت»، «پنجره‌هایی تازه» بر آن بگشاید تا منظره‌ها و کارکردهای جدیدی (مانند میهن‌پرستی و حقوق زنان) را به آن بیفزاید.
رمان جن‌نامه اثر هوشنگ گلشیری، نه‌تنها زندگی‌نامه‌ای ادبی از نویسنده‌ای در جست‌وجوی هویت است، بلکه با شگردهای زیبایی‌شناسانه و روایتی چندلایه، سفری اسطوره‌ای و تاریخی را در بستر دو شهر متضاد، آبادان مدرن و اصفهان سنتی، به تصویر می‌کشد. این اثر، با نگاهی عمیق به تحولات فکری و اجتماعی ایران قرن چهاردهم خورشیدی، خواننده را به تأمل در تقابل سنت و مدرنیته وامی‌دارد.
قطعه «رودخانه» اثر مهبد شفیع‌نژاد با بهره‌گیری از ریتمی آزاد و سیال، هارمونی نزدیک به ماژور (در مد لیدین) و ملودی‌های موج‌وار، تصویری زنده از سرزندگی و شادابی یک رودخانه خلق می‌کند.
ایان مک‌ایوان، نویسنده برجسته بریتانیایی، با رمان جدیدش «آنچه می‌توانیم بدانیم» که در سپتامبر ۲۰۲۵ منتشر شده، بار دیگر توجه جهانیان را به خود جلب کرده است. این اثر دیستوپیایی و فلسفی، که دوایت گارنر در نیویورک‌تایمز آن را «بهترین رمان مک‌ایوان در سال‌های اخیر» نامیده، داستان جستجوی دو پژوهشگر در جهانی ویران‌شده برای یافتن شعری گمشده را روایت می‌کند و پرسش‌های عمیقی درباره تاریخ، دانش و میراث بشری در میان می‌آورد.
این مقاله شعری از غلامرضا بروسان را تحلیل می‌کند که به مسئله فقدان، تبعید، و مقاومت در برابر نظام‌های بی‌احساس می‌پردازد. مقاله با تحلیل بندهای مختلف شعر، به تأملی در باب نقش شعر در بازسازی معنا، افشای خلأ و احیای صدای خاموشان می‌پردازد.
