جایزه ادبی «واو» از میان چهار رمان: «چهارده سالگی بر برف» نوشته حسین آتش‌پرور، «طبرخون» نوشته‌ی محسن فاتحی، «مرد کبود» نوشته‌ی پیام عزیزی و «وقتی ما همه مردیم» نوشته مهدی احمدیان، رمان «مرد کبود» را به عنوان رمان برگزیده جایزه ادبی واو معرفی کرد.
زیبا که گوشه‌های لبش تا کنار گوش‌هایش کشیده شده بود و گونه‌های بالا آمده‌اش چشم‌هایش را ریزتر کرده بود. سرش را رو به برهان چرخاند « شنیدی خاله؟ گفت می‌تانی بمانی» بعد رو کرد به پیرمرد: « ما بروم ساکش رو از ماشین بیاروم، یه سری خرت و پرت داره… لباس و ایجور چیزا.»
دو تجربه در داستان های من به طرز محسوسی اثرگذار بوده است. تخیل هم البته نقش داشته.
بنیاد ژاله اصفهانی در نظر دارد برنامه‌ای را به بیدل دهلوی اختصاص دهد. در این برنامه بهمن بنی‌هاشمی، پژوهشگر، شاعر و منتقد ادبی نتایج پژوهش‌اش درباره بیدل دهلوی را معرفی می‌کند.
دراگون! یک دختر روس نه چندان بالا بلند، با طبعی شاعرانه که اشعارش را برای من هم می‌فرستاد. من هم وقتی سر به سرش می‌گذاشتم، دراگون صدایش می‌زدم.
انجمن قلم آمریکا اعلام کرد جایزه آزادی نگارش را به خاطر التزام بکتاش آبتین، کیوان باژن و رضا خندان مهابادی به آزادی بیان و عقیده به آن‌ها اهدا می‌کند.
کوچه‌ی دوم نبود، کوچه‌ی سوم بود، آره کوچه‌ی سوم. خوب کوچه‌ی سوم سمت چپ خیابان آذربایجان. خیابان آذربایجان را نمی‌شه مثلن با خیابان نواب قاطی کرد، ولی کوچه‌ها را می‌شه. خوبه که خیابون‌های تهرون پر از کوچه است. خیلی‌هاشون هم شبیه هم هستند.
راستی، آیا مگر می‌شود قصّه‌ای نوشت ــ که کم یا زیّاد ـ پایابش، به‌نوعی برنگردد به” تجربه/ واقعیّت”ی که در بیرونِ از” واقعیّت” و حتّا بیرونِ از ذهن و تخیّلِ شخصیِ خالقِ آن اثر جریان داشته؟ تصورش برای من که دشوار ست.
یک روز به من گفتن که باید چیزی بنویسم که به آدم روحیه بده، که فکر نکنن همه چیز گم‌وگور شده، که نشون بده این بحران رفتنیه، مگه رفتنی نیست؟ منظور اینه‌که از من می‌خواستن یک قصه بنویسم با پایان خوش.
نویسنده رمان «گربه‌های پرنده» می‌گوید: به نظر من هر داستان یا رمانی، به هر حال، با واقعه‌ای یا وقایعی از زندگی نویسنده ارتباط دارد، حتی اگر وی آن را در مورد آدم‌های دیگر و وقایع دیگر نوشته باشد.
دو رمان درباره انقلاب و سرخوردگی از انقلاب. نظمی واژگون می‌شود و ستمگری خود را بازتولید می‌کند.
می‌رویم بالای سر مادر. دست و پایش را می‌گیریم و بلندش می‌کنیم. حس می‌کنم که وزنش چندبرابر شده. می‌کشانیمش کنار باغچه و هلش می‌دهیم توی گودال. چند شکوفه‌ی نارنج می‌افتد روی صورت مادر. خاک می‌ریزیم روی سر و تنه‌اش. از بیرون بوی دود می‌آید و با بوی شکوفه‌ها مخلوط می‌شود.
قادر عبداله در ترجمه‌اش از قرآن ادعا می‌کند: «ترجمه‌ی قرآن ناممکن است؛ زیبایی زبان محمد در روند کار از دست می‌رود. همه‌ی جمله‌های قرآن تداعی‌کننده‌اند. به شکل‌های گوناگون می‌توانی ترجمه کنی، و خطا می‌کنی.» تداعی کننده؟ این‌جا و آن‌جا. ترجمه به شکل‌های کوناگون؟ کار ِ ترجمه البته گزینش است. ترجمه در بهترین شکل نزدیک شدن ِ درست است، بازتابی درست؛ در بهترین شکل کار هنری خوب. هر زبانی زیبایی خود دارد.
سید مهدی موسوی، شاعر سرشناس رمانی نوشته است: «هزار و چند شب»؛ یک پاردوی بر اساس هزار و یک شب. فصلی از رمان را با صدای او می‌شنوید.
نمود تجربههای خاص در اکثر نوشته‌هایم از بیان یک اتقاق واقعی آغاز می‌شود و کم کم به مکانی خیالی می‌رسد. این مکان خیالی حقیقتی اضطراب‌آور است که زیر واقعیتی به ظاهر آرام مخفی‌ست.
مشکل اصلی التهاب مداوم قلبش بود که گاهی مجبورش می‌کرد ساعت‌ها روی کاناپه سرسرا یا توی اتاق همکف دراز بکشد. در خواب وبیداری به خود نوید بدهد «خانه امید من همین جاست.
یکی از درونمایه‌های این تثر تم بازگشت، ناخانگی درونی و مسأله مرگ است.
در سال‌های گذشته وزارت ارشاد اسلامی شرایطی فراهم می‌آورد که چند نویسنده مورد تأیید حکومت برای شرکت در نمایشگاه کتاب فرانکفورت به آلمان سفر کنند. در سال جاری از این خبرها نیست.
صبوری بی آن که چیزی به تهمینه بگوید، یا اصلن تهمینه خبر داشته باشد، از خانه بیرون زده بود و اتوبوس او را یکراست به اول «سنتو» برده بود. به کمک راننده رُک چشم دوخت: «پس این جا بهشت رضا نیست؟»
نویسنده‌ی جست‌وجوگر به دنبال گرته‌برداری از زندگی ِ زیسته شده نیست. آفریننده است. کار برای او محصول نیز هست. می‌گویند نویسنده «از درون زبان» کار می‌کند. اما این شرح دقیقی نیست. هر نویسنده‌ای از درون تجربه‌هاش می‌نویسد.
کتاب‌های خط بریل معمولا بسیار پرحجم‌اند. در ایران به دلیل گرانی کاغذ تولید این کتاب‌ها دشواتر از قبل شده است. سه ناشر بین‌المللی جوایز ویژه‌ای برای تولید این‌گونه کتاب‌ها و ارائه خدمات به نعلولان دریافت می‌کنند.
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
