طارق صدیق در «فرهنگ جدید اعتراض» یک تحلیل جامع و به‌روز از جنبش‌های اعتراضی معاصر ارائه می‌دهد و به خوانندگان کمک می‌کند تا به درک عمیق‌تری از این جنبش‌ها و چالش‌های پیش روی آن‌ها دست بیابند.
طارق صدیق، پژوهشگر علوم سیاسی در دانشگاه ماربورگ در «فرهنگ جدید اعتراض» تحولات جنبش‌های اعتراضی در قرن بیست و یکم را بررسی می‌کند. نویسنده با بررسی جنبش‌های اعتراضی از سراسر جهان، از جمله جنبش «زن، زندگی، آزادی»، جنبش‌های اعتراضی در هنگ کنگ و سودان، به تحلیل عوامل مؤثر بر موفقیت یا شکست این جنبش‌ها می‌پردازد.
مهم‌ترین رئوس این پژوهش:
تأثیر شرایط اجتماعی، سیاسی و تکنولوژیکی بر جنبش‌های اعتراضی:
صدیق نشان می‌دهد که موفقیت اعتراضات تنها به عوامل داخلی مانند سازماندهی و انگیزه معترضان بستگی ندارد، بلکه شرایط بیرونی مانند ساختار سیاسی، واکنش دولت‌ها و دسترسی به فناوری نیز نقش مهمی در شکل‌گیری و موفقیت جنبش‌ها ایفا می‌کنند.
اهمیت نافرمانی مدنی:
صدیق از نافرمانی مدنی به عنوان یک ابزار قدرتمند برای ایجاد تغییر اجتماعی یاد می‌کند. نمونه‌هایی مانند اعتراضات علیه حجاب اجباری در ایران نشان می‌دهد که چگونه نافرمانی مدنی می‌تواند به چالش کشیدن قدرت حاکم و ایجاد تحولات اجتماعی منجر شود.
چالش‌های پیش روی جنبش‌های اعتراضی:
صدیق در این کتاب به چالش‌های مختلفی که جنبش‌های اعتراضی با آن مواجه‌اند، از جمله سرکوب دولتی، اختلافات و انشقاق‌ها در میان فعالان جنبش و فقدان حمایت بین‌المللی از معترضان می‌پردازد.
نقش فناوری:
اگرچه فناوری‌هایی مانند اینترنت امکان سازماندهی و ارتباطات گسترده‌تری را فراهم می‌کنند، اما صدیق معتقد است که این فناوری‌ها به تنهایی نمی‌توانند تضمین‌کننده موفقیت یک جنبش باشند.
اهمیت همبستگی بین‌المللی:
صدیق به اهمیت همبستگی بین جنبش‌های مختلف در سراسر جهان نیز اشاره می‌کند، اما در همان حال چالش‌های موجود در ایجاد چنین همبستگی‌ای را هم یادآوری می‌کند.
در مجموع «فرهنگ جدید اعتراض» یک تحلیل جامع و به‌روز از جنبش‌های اعتراضی معاصر ارائه می‌دهد و به خوانندگان کمک می‌کند تا به درک عمیق‌تری از این جنبش‌ها و چالش‌های پیش روی آن‌ها دست بیابند.
موضوعات کلیدی دیگری که در کتاب مورد بررسی قرار می‌گیرند عبارتند از: تفاوت بین اعتراضات خودجوش و جنبش‌های سازماندهی شده، نقش رسانه‌ها در پوشش اعتراضات، تأثیر اعتراضات بر سیاست‌گذاری‌ها و سرانجام آینده جنبش‌های اعتراضی.
صدیق پیش‌بینی می‌کند که اگر نافرمانی مدنی در ایران ادامه یابد تا پنج سال آینده ممکن است جنبشی فراگیرتر از جنبش «زن، زندگی، آزادی» در ایران پدید آید.
