اکسپریمنتالیسم (تجربه‌‌گرایی) به عنوان جنبشی آوانگارد، ریشه در تئاتر اکسپریمنتال دارد که با رویکردی ساده‌گرایانه و ساختارشکن، در تقابل با موسیقی کلاسیک و آکادمیک شکل گرفت. این مکتب هنری با حذف مرزهای سنتی، بر مشارکت فعال مخاطب و بازتعریف مفهوم موسیقی تأکید می‌ورزد. جان کیج به عنوان چهره‌ی شاخص این جنبش، با کنار گذاشتن نظام تنال و پذیرش هرگونه صدای تأثیرگذار – از نویز تا اصوات محیطی – انقلابی در درک موسیقایی ایجاد کرد.
ویژگی‌های موسیقی اکسپریمنتال
موسیقی تجربی با بهره‌گیری از اصوات غیرمرسوم مانند سازهای خارج از کوک و دیزونانس (پیانوهای دستکاری‌شده)، صداهای مصنوعی و نویز، مرزهای هنر موسیقی را گسترش داد. تکنیک پیانوهای دستکاری‌شده که نخستین بار توسط هنری کاول در ۱۹۱۴ ارائه شد و بعدها توسط جان کیج در آثارش بکار رفت، نمونه‌ای بارز از این نگرش است. این رویکرد، موسیقی را از قید نت‌نویسی سنتی رها ساخته و به سمت خلق تجربه‌های حسی بدیع پیش برد.
نمونه‌ی عملی در موسیقی معاصر ایران
قطعه «تقدیمی به جامعه موسیقی شهر تهران» اثر ایمان وزیری، تجلی این نگرش در موسیقی معاصر ایران است. این اثر با به کارگیری ویولنسل و پیانوی دستکاری‌شده در فضایی آکوستیک، و استفاده از تکنیک‌های پردازش صدا مانند ریورب، دیستورت و… به بازآفرینی اصول موسیقی تجربی می‌پردازد. چنین آثاری نه تنها ادامه‌دهنده‌ی راه کیج و کاول هستند، بلکه نشان‌دهنده‌ی ظرفیت‌های بی‌انتها در تعریف نوین از هنر موسیقی می‌باشند.
