رمان «وسوسه اولیس» نوشته حمید نامجو به زودی توسط نشر مهری در لندن منتشر می‌شود. رمانی عاشقانه در سال‌های بعد از جنگ در تهران درآمیخته با علاقه بی‌حد راوی به کتابخوانی که به بحران در رابطه عاطفی می‌رسد.
«وسوسه اولیس» چهارمین اثری است که از حمید نامجو منتشر می‌شود. این رمان که ظاهرا در سال ۱۳۹۲ نوشته شده مدت‌ها برای گرفتن مجوز از اداره بررسی کتاب در وزارت ارشاد منتظر ماند و در نهایت غیرقابل انتشار اعلام شد. از قضا یکی از ماجراهای این رمان سرک کشیدن به درون هزارتوی پیچیده و غریب همین اداره سانسور کتاب در ایران و نگرش‌های حاکم بر آن است که با عنوان اداره بررسی کتاب فعالیت می‌کند. نام کتاب نیز به همین ماجرا مرتبط است.
داستان در اواخر سال‌های دهه ۱۳۶۰ و اوایل دهه ۱۳۷۰ در پس‌زمینه یک ماجرای عاشقانه در تهران، در دوران موسوم به سازندگی اتفاق می‌افتد.رمان از نظرگاه اول شخص نوشته شده، لحن راوی صمیمی و خودمانی و آکنده از طنز است. اینها همه اثر را به یک داستان خوشخوان و پرکشش بدل کرده.
نامجو در این رمان به حاکم بودن انگاره مردسالاری در فرهنگ و هنر و ادبیات معاصر هم اشاراتی دارد. گفت‌وگوهای راوی و شخصیت زن داستان درباره این موضوعات را می‌توان به عنوان اعتراض به سیطره فرهنگ مردسالاری بر ذهن و نگاه هنرمندان و نویسندگان مدرن که البته فقط محدود به هنرمندان ایرانی هم نیست درک کرد.
راوی رمان «وسوسه اولیس» عاشق کتاب است. هر اتفاق یا هر خبر و ماجرایی تداعی‌کننده قصه یا رمانی است که خوانده یا شنیده. درهم‌تنیدگی دنیای قصه‌ها و جهان واقعی در دل‌و ذهن راوی، برای دوستداران کتاب و ادبیات، تجربه‌ای آشناست. و از قضا همین دل‌بستگی پای او را به ماجرایی ناخواسته می‌کشاند و در نهایت سبب به‌بن‌بست رسیدن رابطه‌ای می‌شود که عاشقانه دوستش می‌دارد.
رمان وسوسه اولیس یک داستان خیالی و ساخته و پرداخته ذهن نویسنده است. اما کدام خیال است که ریشه در واقعیت نداشته باشد؟ به‌نظر می‌رسد نویسنده با نوشتن این رمان درپی یافتن پاسخ این پرسش است که چه‌نسبتی بین هدف و ابزار رسیدن به آن هدف وجوددارد و مرز اعتبارو روایی فرمان‌های اخلاقی در کجاست؟
حمید نامجو قصه‌نویس، رمان‌نویس و منتقدهنری متولد تربت جام است. شهری کوچک در مرزهای شرقی ایران که پیش‌از انقلاب به رقص و موسیقی شهره بود. او در باره خودش نوشته:
«دو اتفاق مهم زندگی من یکی وقوع انقلاب در اولین سال‌های جوانی‌ام بود و تجربه بی‌واسطه از سال‌های پرآشوب دوران انقلاب و سپس جنگ. تجربه‌هایی که پس از چهل سال هم‌چنان ذهن آدمی را درگیر پرسش‌هایی ابدی اما بی‌پاسخ می‌کنند. اتفاق دوم که شروع آن به‌قبل از اتفاق اول بازمی‌گردد آشنایی با ادبیات است. سحرشدن با جادوی کلمات و قدم زدن در باغ‌های خیال. لذت خواندن، لذت زادن‌وزیستن مکرر در دنیاهای دیگر است».
بیشتر بخوانید:
