ساموئل بِکِت (۱۹۰۶ ـ ۱۹۸۹) شاعر، نویسنده و نمایشنامه‌نویس بزرگ ایرلندی است. هنرمندی است درون‌گرای، عبث‌اندیش و پوچ باور، و همزمان نگرانِ پیامدهای پرخاشجویی‌ها، جنگزدگیها، و نابسامانی‌هایی که در جهان می‌گذرند. در دنیای بکت با شخصیت بحران‌‌زده و سخت پیچیدۀ نویسنده‌ای روبه‌رو می‌شویم که در آن سوی بذله‌گویی‌ها، زبان‌ورزی‌های طنزآمیز (به ویژه در نخستین دوران فعالیت هنری و نوشتاری‌اش)، و هنرنماییهای گونهگون او نهفته است. مشکل هستن و زیستن، احساس تهی درونی و سرگشتگی روحی، احساس انجماد و ناپویایی وجودی، بدگمانی و توهم و خیال‌بافی، و نیز هیچ و پوچ انگاری از مسائل مهمی است که در آثار بکت بازتابی برجسته دارد. این نابسامانی‌ها را در نمایشنامههایی که بکت به ویژه در دوران میانی و پایانی زندگانی خود (از سال‌های ۱۹۴۰ به پس) به زبان فرانسوی نگاشته است به آسانی می‌شود دید. در همین آثار برخی شرایط ناساز و مسخ‌کنندۀ زیستگاه اجتماعی انسان امروزین نیک تصویر و توصیف شده است. در آینۀ کارهای بکت «راوی دانای کل»ی را میبینیم که مخاطب اصلی او خود اوست، و نویسنده‌ای را که در روند سرگذشتآفرینی و شخصیتگزینی اغلب سرگرم یک‌گونه خودکاوی و خودشناسی نیز هست.
ساموئل بکت در سال ۱۹۶۹ جایزه نوبل ادبی را دریافت کرد. او با مصاحبه با رسانه‌ها فقط با این شرط موافقت کرد که خبرنگاران از او سوالی نپرسند. بکت در سال ۱۹۸۹ درگذشت.
بیشتر بخوانید:
