خانه طاهره، تنها خانهی قدیمی باز مانده در محلهی مارالان تبریز بود، که دوشنبه ۱۶ اسفند تخریب شد.
نام طاهره کوزهگرانی با کتاب «طاهره طاهرهی عزیزم» که مجموعه نامههای غلامحسین ساعدی به اوست در تاریخ ادبیات ایران ثبت شده است. ساعدی در یکی از این نامهها به طاهره مینویسد:
طاهره عزیزم
غمی است که قلب مرا میفشارد، عذابی است که از دستاش راحتی ندارم و نمیدانم تا چه وقت این چنین خواهم بود، خدا میداند، روز و شب مثل کسی که خوره در جسدش افتاده باشد ناراحتام، قلب من مشتعل است بدون اینکه کسی بداند چه آتشی در آن شعله میکشد. اختیار اگر دست من بود، هیچوقت دچار چنین عذاب و شکنجهای نمیشدم ولی به خدا، اختیار دست من نیست. هر چه هست تو هستی. تو…تو…تنها تو…
چندی پیش شخصی انبوهساز این خانه را که قدمتی چند صدساله دارد، از وراث خریداری کرده و طی دو ماه گذشته اثاث خانه را تخلیه کرده بود، نهایتا شامگاه دوشنبه این اثر فرهنگی و تاریخی را تخریب کردند.
سهل انگاری مسئولین شهرداری و میراث فرهنگی تیشه به ریشهی قدمت تاریخی و فرهنگی تبریز میزند. پیش از این شهروندان تبریزی در ارک علیشاه و میدان منصور و… از برخی آثار تاریخی خود محروم شدند.