حافظ موسوی – پوستر: بانگ
حافظ موسوی، از شاعران برجسته ایران و از اعضای کانون نویسندگان ایران در مصاحبه با عسل عباسیان، روزنامه‌نگار می‌گوید بکتاش آبتین با اشعار تغزلی آغاز کرد اما به تدریج به شعر اجتماعی روی آورد. این مصاحبه که در سایت رادیو زمانه منتشز شده (+) از اندک گفت‌وگوهایی است که بر شعر آبتین متمرکز مانده است.
حافظ موسوی در بخشی از این گفت‌وگو به جنگ هشت ساله به عنوان یکی از خاستگاه‌های شهر آبتین اشاره می‌کند:
«از همان ابتدا در شعر بکتاش آبتین چیزهایی وجود داشت که بیانگر روحیات نسل خودش بود؛ نسلی که در سال‌های انقلاب هنوز کودک بودند و در دوره جنگ به نوجوانی رسیده بودند و در دل این بحران‌ها رشد کرده بودند. به همین دلیل در اغلب شعرهای بکتاش آبتین، نمود و انعکاس تجربه‌های آن سال‌ها را می‌بینیم به‌ویژه در یک دوره‌ای مسئله جنگ و مسئله تهییج جوانان برای کشته‌شدن و دروغی را که به آن نسل تحویل می‌دادند در شعر بکتاش آبتین مثل خیلی‌های دیگر منعکس می‌شد. الان یادم هست در یکی از شعرهای خودش که اخیرا هم فایل صوتی‌اش منتشر شده می‌گوید من می‌دانم که راه قدس از منزل ما نمی‌گذرد که نقیضه‌ای‌ست در برابر شعار “راه قدس از کربلا می‌گذرد.”»
بکتاش آبتین از سال‌های دهه ۱۳۷۰ به شعر روی آورد. او ابتدا غزل می‌گفت و با نام «مهدی کاظمی» در فضای غزل دهه هفتاد مطرح شد. پس از مجموعه نخستش به شعر آزاد تمایل پیدا کرد و نام «بکتاش آبتین» را برای فعالیت هنری خود انتخاب کرد. از مجموعه‌شعرهای او می‌توان به «مژه‌ها، چشم‌هایم را بخیه کرده‌اند»، و «پای من که قلم شد نوشت برگردیم»، «خلوت»، «پتک» و در «میمون خودم پدربزرگم» اشاره کرد. حافظ موسوی در ادامه مصاحبه با عسل عباسیان افزود:
بکتاش آبتین، شاعر و فیلمساز و عضو کانون نویسندگان ایران. پوستر: ساعد
«در برخی شعرهای آبتین رنگ تغزل پررنگ‌تر بود اما به تدریج هرچه جلوتر می‌آییم وجه اجتماعی شعرهایش غالب می‌شود و جنبه اعتراضی در اشعارش پیداست. ویژگی شعر او این بود که با مخاطب به‌راحتی ارتباط برقرار می‌کرد. زبانش متناسب با فضای شعری بود که می‌سرود. دومین شعری که از بکتاش آبتین شنیدم و با جنبه دیگری از کارش آشنا شدم شعری بود به‌نام «فرشته خانم» که این را روی سی‌دی ضبط کرده بود و تعدادی به من داده بود تا به دوستان شاعر بدهم تا بشنوند. آن شعر جسورانه از زبان زنی بود که به ناچار تن به تن‌فروشی داده بود و ریتم تندی داشت و قافیه‌هایش مثل چکش بر سر شنونده فرود می‌آمد.»
آبتین ساخت چند فیلم مستند را هم در کارنامه دارد، از جمله فیلم‌هایی چون «۱۳ اکتبر ۱۹۳۷» مستندی درباره لوریس چکناواریان، رهبر ارکستر و آهنگساز سرشناس ایرانی، و «همایون خرم»، مستندی درباره این آهنگساز نامی ایران و «آنسور» که بخشی از آن درباره زندگی علیشاه مولوی، شاعر فقید عضو کانون نویسندگان ایران است.
بکتاش آبتین با اتهاماتی مانند عضویت در کانون نویسندگان ایران و حضور بر مزار جان‌باختگان قتل‌های سیاسی زنجیره‌ای به ۶ سال زندان محکوم شد و پس از دو بار ابتلا به کرونا و وخامت حال او در زندان، خانواده‌اش موفق شدند ۲۲ آذر سال جاری برای او مرخصی بگیرند و به بیمارستان منتقلش کنند. پزشکان برای نجات جانش، او را در اغمای مصنوعی بردند اما درمان موثر نبود و او سرانجام در اثر پیامدهای ابتلا به کرونا در زندان‌های کرونایی ایران در بیمارستان ساسان درگذشت. پیکر بی‌جان شاعر را زیر فشار مأموران امنیتی یکشنبه گذشته دفن کردند.
