خبر
یک استارتاپ جدید در بریتانیا با هدف مقابله با موج رو به رشد کتاب‌های تولیدشده توسط هوش مصنوعی، ابتکاری را برای تأیید و برچسب‌گذاری آثار نوشته‌شده توسط انسان راه‌اندازی کرده است.
شرکت «کتاب‌های نوشته‌شده توسط انسان» (Books By People) گواهینامه‌ای به نام «ادبیات ارگانیک» راه‌اندازی کرده و با گروه اولیه‌ای از ناشران مستقل همکاری می‌کند. این طرح شامل قرار دادن نشان «ادبیات ارگانیک» بر روی کتاب‌هایی است که توسط انسان نوشته شده‌اند و استفاده از هوش مصنوعی تنها به‌صورت محدود برای کارهایی مانند قالب‌بندی یا ایده‌پردازی مجاز است.
این استارتاپ که توسط اِزمه دِنیس، متخصص کتاب‌های نادر، به همراه کنراد یانگ و گاوین جانستون تأسیس شده، اعلام کرده است که قصد دارد در سال ۲۰۲۶ به‌صورت جهانی گسترش یابد.
سام جوردیسون، یکی از مدیران انتشارات گالی بگار و مشاور شرکت «کتاب‌های نوشته‌شده توسط انسان»، اظهار داشت: «این ابتکار برای ناشران، نویسندگان و از همه مهم‌تر، برای خوانندگان بسیار مهم است. این نشان هم مهر کیفیتی است و هم تضمینی برای اشتراک انسانیتی که ما در کتاب‌ها به دنبال آن هستیم..»
ناشران می‌توانند با تعهد به استانداردهای این گواهینامه و بازرسی‌های سالانه تصادفی واجد شرایط دریافت این نشان شوند. هزینه‌ها بسته به تعداد عناوین منتشرشده در سال متفاوت خواهد بود.
این رونمایی در زمانی انجام می‌شود که تنش‌ها بین صنایع خلاق و شرکت‌های هوش مصنوعی افزایش یافته است. اوایل امسال، شرکت آنتروپیک (Anthropic) موافقت کرد که ۱.۵ میلیارد دلار به نویسندگانی پرداخت کند که این شرکت را متهم کرده بودند از نسخه‌های دزدی آثارشان برای آموزش چت‌بات خود استفاده کرده است.
تلاش‌ها برای برجسته کردن خلاقیت انسانی در حال گسترش است. در ماه اوت، انتشارات فیبر (Faber) برچسب «نوشته‌شده توسط انسان» را روی نسخه‌های کتاب «هِلم» نوشته سارا هال قرار داد. در آن زمان، مری کانام، مدیرعامل فیبر، اظهار داشت که لوگوی این ناشر «همیشه نمایانگر اصالت نوشته‌شده توسط انسان خواهد بود».
نظر
تشخیص قطعی متن محصول هوش مصنوعی از محصول انسانی اغلب غیرممکن است، اما ملاک سنجش ترکیبی از روش‌های فنی (ماشین) و تحلیل محتوایی (تفسیر انسانی) است: ابزارهای تشخیص هوش مصنوعی (مانند Turnitin یا GPTZero) با تحلیل الگوهای آماری، یکنواختی و «سرگیجه‌آور» بودن متن، یک احتمال اولیه ارائه می‌دهند. اما این ابزارها خطاپذیرند. بنابراین، تشخیص نهایی به تحلیل‌گران انسانی سپرده می‌شود که به دنبال «حس انسانی» می‌گردند: آنها متن را برای یافتن عناصر ناملموس اما حیاتی مانند طنز ظریف، تناقض‌های خلاقانه، استعاره‌های بدیع، صدای نویسنده منحصربه‌فرد و پیوند عاطفی عمیق‌تر می‌سنجند. در واقع، ماشین «شبهه» ایجاد می‌کند و انسان با تفسیر خود در پی «حل معمای اصالت» برمی‌آید.
این تلاش والا اما خود در معرض بزرگ‌ترین خطر قرار دارد: فروکاسته شدن به یک «مهر تأیید» برای فروش. از کجا معلوم که این برچسب، به ابزاری برای بازارگراییِ مبتنی بر ترس تبدیل نشود و خود به کالایی برای معامله نگردد؟ آیا بازرسی‌های سالانه و تصادفی می‌توانند در برابر وسوسهٔ ناشران برای یافتن راه‌های جدید فریب، مقاومت کنند؟ حقیقت این است که هیچ سیستم انسانی از خطا مصون نیست و این ابتکار نیز از این قاعده مستثنی نیست. اعتبار آن در نهایت نه با مهر و گواهینامه، که با صداقت پایدار بازیگران این عرصه و هوشیاری بی‌امان جامعهٔ خوانندگان ساخته خواهد شد؛ در غیر این صورت، تنها به پوششی گران‌قیمت برای همان تقابلی تبدیل می‌شود که قصد حل آن را داشت.
در همین زمینه:
- در گفت‌وگو با ریه‌کودان: استفاده از هوش مصنوعی به عنوان یک ابزار روایی
- راه‌اندازی سرویس ترجمه هوش مصنوعی در بریتانیا: موافقان و مخالفان چه می‌گویند؟
- «برج همدلی توکیو» نوشته ریه کودان: پیوند اسطوره بابل با هوش مصنوعی
- مهدی گنجوی: پرونده داستانی و تحلیل عکس خواجه رحیم و مرغابی
- «شوخی یک کامپیوتر با ما» – داستانی که هوش مصنوعی نوشت
