بیانیه شماری از نویسندگان و روزنامه‌نگاران ایران در گرامی‌داشت یاد فریدون تنکابنی

فریدون تنکابنی یک از نامداران طنز معاصر ایران در صبح روز شنبه هفتم مهر ۱۴۰۳ در سن هشتاد و هفت سالگی در شهر کلن درگذشت.

فریدون تنکابنی در شمار بنیانگذاران کانون نویسندگان ایران بود و در “شب‌های شعر انجمن گوته” از جمله گردانندگان آن. او به نسل دوم از نویسندگان ایران تعلق دارد که در دهه چهل نوشتن آغاز کرد. در رژیم خفقان آریامهری به زبان طنز اعتراض خویش را به نبود آزادی اندیشه و بیان اعلام داشت و در همین راستا برای نوشتن مجموعه طنز “یادداشت‌های شهر شلوغ” بازداشت و به شش ماه زندان محکوم شد. زندان اما او را از اعتراض بازنداشت. با انتشار کتاب “اندوه سترون بودن” دگربار بازداشت و این بار به دو سال حبس محکوم شد.

زندان برای تنکابنی “ممنوع‌القلم” شدن به همراه داشت. کتاب‌هایش امکان بازچاپ نیافتند و آن‌ها را از قفسه کتابخانه‌ها نیز برچیدند.

فریدون تنکابنی در سال ۱۳۵۸ به همراه عده‌ای از نویسندگان و هنرمندان “شورای نویسندگان و هنرمندان ایران” را بنیاد گذاشتند.

با یورش به نیروهای دگراندیش و پیگرد آنان، تنکابنی نیز به ناگزیر کشور را ترک گفت و ساکن شهر کلن شد. در همین سال‌ها با نقد گذشته خویش در رابطه با حزب توده ایران، از تمام فعالیت‌های حزبی نیز فاصله گرفت.

فریدون تنکابنی در تمامی سال‌های تبعید به زبان طنز و با جسارتی ناب، خمینی و دیگر سران رژیم را هزل می‌گوید. در این راه چنان پیش می‌تازد که در مطبوعات رژیم به عامل مزدور شرق و غرب و مزدبگیر آنان معرفی می‌شود.

در این سال‌ها او با نشریات گوناگون تبعیدی همراه بود و برای آنان طنز می‌نوشت. “آرش” چاپ پاریس، “شهروند” چاپ کانادا، کیهان لندن، “اصغرآقا”، “باران” و “آوای تبعید” از آن جمله‌اند. او در داستان و داستانک‌های طنز از پناهندگان و زندگی آنان، از جمهوری اسلامی و از تبعید نوشت. از او در این سال‌ها چهار مجموعه داستان و طنز منتشر شده است.

فریدون تنکابنی شش سال آخر عمر را در خانه سالمندان زندگی می‌کرد که دو سال آخر آن را در بیماری به سر می‌برد.

با مرگ فریدون تنکابنی ادبیات معاصر ایران یکی دیگر از بازماندگان نویسندگان دهه چهل خود را از دست داد. از او هیجده اثر به یادگار مانده است.

ما این فقدان را به جامعه ادبی ایران، به خانواده او و هم‌چنین تمامی دوستان و دوستدارانش تسلیت می‌گوییم.

اسکندر آبادی/ عسگر آهنین، محمد آزادگر/ آبتین آینه/ حمید احمدی/ علی امینی نجفی/ مهدی استعدادی شاد/ هوشنگ اسدی/ نوشابه امیری/ افشین بابازاده/ بهرخ بابایی/ منیره برادران/ جمشید برزگر/ بیژن برهمندی/ محمدعلی بهبودی/ رضا بهزادی/ کوشیار پارسی/ مهدی جامی/ سیروس جاویدی/ حسین جرجانی/ امیرعطا جولایی/ محسن حسام/ حسن حسینی کلجاهی/ بهروز حشمت/ مهدی خانبابا تهرانی/ نسیم خاکسار/ مهین خدیوی/ هادی خرسندی/ احمد خلفانی/ آرتا داوری/ مهناز دشتی/ حسین دولت‌آبادی/ منوچهر رادین/ علی رادبوی/ ناصر رحمانی‌نژاد/ حسین رحمت/ حمیدرضا رحیمی/ مسعود رسا/ جلال سرفراز/ علی رستانی/ جلال رستمی/ نسرین رنجبر ایرانی/ حسن زرهی/ بهمن سقایی/ احمد سیف/ اسد سیف/ محمدعلی شکیبایی/ معصومه ضیایی/ اسفندیار طبری/ جواد طالعی/ بهرام عباسی/ میرزا‌آقا عسگری (مانی) / رضا علامه‌زاده/ فرزانه عظیمی/ جمشید فاروقی/ مسعود فتحی/ فهمیه فرسایی/ محمود فلکی/ علی‌اصغر فرداد/ شیوا فرهنمد راد/ سیاوش قائینی/ شهرام قنبری/ علی کامرانی/ رحیم کاکایی/ زیبا کرباسی/ مسعود کدخدایی/ عباس کوشک جلالی/ عطا گیلانی/ کامبیز گیلانی/ ابراهیم محجوبی/ باقر مرتضوی/ ناصر مهاجر/ بهروز مطلب‌زاده/ داریوش معمار/ مجید نفیسی/ پرتو نوری‌علاء/ مسعود نقره‌کار/ محمود نقوی/ محمدرضا نیکفر/ احمد نیک‌آذر/ حسین نوش‌آذر/ علی‌رضا هدایی/ ابراهیم هرندی/ محسن یلفانی

بیشتر بخوانید:

بانگ

«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته است.

شبکه های اجتماعی