GlobeScribe.ai، سرویسی جدید برای ترجمه داستان با هوش مصنوعی، در بریتانیا آغاز به کار کرده است. این پلتفرم که برای ناشران سنتی و نویسندگان خود-منتشر طراحی شده، با هزینه ۱۰۰ دلار به ازای هر کتاب و زبان، امکان ترجمه آثار را فراهم می‌کند. بنیان‌گذاران آن، فرد فریمن و بتسی ریولی، که پیش‌تر انتشارات Bloodhound Books را در زمینه داستان‌های جنایی و هیجانی تأسیس کردند، معتقدند این سرویس درها را به روی فرصت‌های جدید باز می‌کند. آن‌ها تأکید دارند که GlobeScribe جایگزین مترجمان انسانی نمی‌شود، بلکه بهره‌وری آن‌ها را افزایش می‌دهد و ترجمه را برای طیف وسیع‌تری از آثار ممکن می‌سازد. آزمایش‌های کور این شرکت نشان داد که خوانندگان بومی اغلب نمی‌توانند ترجمه‌های هوش مصنوعی را از ترجمه‌های انسانی تشخیص دهند و در برخی موارد، نسخه‌های هوش مصنوعی را به متن اصلی وفادارتر دانستند.
با این حال، مترجمان برجسته و انجمن مترجمان جامعه نویسندگان نگرانی‌هایی را مطرح کرده‌اند. ایان جایلز، رئیس این انجمن، رویکرد GlobeScribe را متهم به حاشیه‌راندن مترجمان انسانی می‌کند که نقش کلیدی در انتقال فرهنگ‌ها دارند. پولی بارتون، مترجم رمان پرفروش «کره»، تأکید دارد که ترجمه ادبی فراتر از دقت تحت‌اللفظی است و نیازمند بازآفرینی ریتم، فضا و احساسات متن است. دیپا بهاستی، برنده جایزه بوکر برای ترجمه «چراغ قلب»، نیز معتقد است کلمات در زبان‌هایی مانند کانادایی حامل دنیاهای فرهنگی هستند که تنها انسان‌ها می‌توانند آن‌ها را منتقل کنند.
مخالفان همچنین روش آزمایش GlobeScribe را زیر سؤال بردند. بارتون می‌گوید سخنور بومی بودن لزوماً برای قضاوت معتبر کافی نیست و بهاستی به عدم شفافیت درباره نوع متون و خوانندگان آزمایش اشاره می‌کند. جولیا سانچز، مترجم آثار کاتالان، نگران است که این خدمات ترجمه را به فرایندی فوری و متوسط تبدیل کنند و استانداردهای ادبی را پایین بیاورند. بارتون هشدار می‌دهد که تأثیر هوش مصنوعی ممکن است فراتر از ترجمه، مشاغل دیگر را نیز تهدید کند.
موافقان GlobeScribe معتقدند این ابزارها ماندگارند و باید با مسئولیت‌پذیری پذیرفته شوند، در حالی که مخالفان بر ارزش کار انسانی و خطر کاهش کیفیت ادبی تأکید دارند. این بحث نشان‌دهنده تنش بین فناوری و هنر در دنیای نشر است.
