حسین نوش آذر، نویسنده و روزنامه نگار
وزارت ارشاد اسلامی در دولت سیزدهم سهم جبهه پایداری شد. بر اساس جدول اعلام شده برای بودجه کل کشور در سال ۱۴۰۰، بودجه مصوب نهایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ۱۲۵۵ میلیارد تومان است. از محل سازمان هدفمندی یارانه‌ها ۳۷۷ میلیارد تومان برای حمایت از چاپ و نشر به حساب ارشاد اسلامی واریز می‌شود. مسئولیت توزیع این مبلغ در بین رانت‌خواران به عهده محمد مهدی اسماعیلی گذاشته شد. جز این در عرصه نشر کتاب و مطبوعات انتظار دیگری نمی‌توان از او داشت.
محمد مهدی اسماعیلی در زمینه‌های فرهنگی تجربه‌ای ندارد. زندگی‌نامه او را می‌توان در دو خط خلاصه کرد: سانسورچی در دستگاه صدا و سیما در سال‌های دهه ۷۰، مُبلغ دستگاه فکری رهبری در سال‌های دهه ۱۳۸۰، یک مسئولیت نه چندان مهم امنیتی در اصفهان و بعدش هم کیف‌کشی مداوم رئیسی در آستان قدس و قوه قضائیه.
در دوران وزارت سید عباس صالحی، وزارت ارشاد اسلامی یکی از بی‌حاشیه‌ترین وزارتخانه‌های دولت روحانی بود. انتظار می‌رود در دولت رئیسی همچنان آرامش گورستان بر این وزارتخانه حاکم باشد.
سانسور کتاب مدت‌هاست که نهادینه شده و عملا خواننده‌ای هم وجود ندارد. قبل از کرونا کمر ناشران و روزنامه‌ها خم شده بود. با کرونا کمر آن‌ها شکست. طبعا در این وانفسای بی‌پولی، کتابسازی‌ها برای دریافت بخشی از رانت ۱۲۵۵ + ۳۷۷ میلیارد تومانی ادامه پیدا می‌کند. سهم ناشران قرآنی قدری افزایش می‌یابد، رسانه‌های نزدیک به پایداری و به اصطلاح خودشان «جبهه انقلاب» هم از دلالی کاغد و مانند آن بی‌نصیب نمی‌‌مانند.
در زمینه هنرهای تجسمی می‌بایست مراقب گنجینه نفیس و قیمتی موزه هنرهای معاصر بود.
در زمینه موسیقی ممکن است بر سیاق دولت احمدی‌نژاد نظارت‌هایی بر اجراهای صحنه‌‌ای اعمال شود. در زمینه سینما هم ممکن است فیلم‌های تبلیغی مانند «ماجرای نیمروز» یا «گاندو» یا فیلم‌هایی برای تبلیغ ازدواج و فرزندآوری روی پرده سینماها به نمایش درآیند که آن هم مخاطبان محدودی خواهد داشت. تئاتر؟ مگر تئاتری هم باقی مانده؟ تماشاخانه‌های کوچک. نمایش‌های بی‌‌دوام. لغو سلیقه‌ای مجوزها.
محمد مهدی اسماعیلی فقط در حد یک مهره است در یک شبکه مافیایی که بر فرهنگ و هنر کشور تسلط پیدا کرده و سلطه‌اش را هم سال‌هاست تثبیت کرده است. مثل یک کتاب که از همان صفحه اول، آخرش معلوم است. ادامه‌دهنده راه سید عباس صالحی. در جمهوری اسلامی بر سر قلع و قمع فرهنگ تفاوتی بین دولت‌ها نیست. بحث بر سر توزیع رانت است. یکی می‌رود، یکی می‌آید. جیب‌هایی پر و خالی می‌شوند.
