بیش از ۷۰۰ شخصیت ادبی، هنری و فرهنگی از کشورهای مختلف که در میان آنها نام نویسندگان مشهور آمریکایی چون پل آستر، سیری هاستوت و چارلز برنستین دیده می‌شود، از نهادهای حقوق بشری و بین‌المللی و چهره‌های فرهنگی سراسر جهان خواستند مانع از ادامه اعدام معترضان در ایران شوند.
در این بیانیه که نویسندگان عضو شعبه‌های انجمن جهانی قلم (پن) آلمان، فرانسه، دانمارک، نروژ و فنلاند از جمله کاترین هسه و کارسته لوکن استرام روسای انجمن قلم دانمارک و نروژ به همراه شخصیت‌های فرهنگی هنری ایرانی داخل و خارج از کشور آن را امضا کرده‌اند، تاکید شده است: «جمهوری اسلامی که خیز بلندی برای دریغ حق زندگی از مخالفان خود برداشته، تنها در صورتی شهامت تداوم اجرای این احکام اعدام را خواهد داشت که هیچ ترسی از بابت تحمیل هزینه‌ی جدی از طرف نهادهای بین‌المللی مسئول احساس نکند.»
قیام علیه قتل‌های حکومتی
در قاموس بشریت، جان انسان با ارزش‌ترین دارایی اوست؛ به همین دلیل، هر اندیشه و آیینی با نهیب منع از کشتن انسان آغاز می‌شود. اما امروز در نقطه‌ی دردناکی از تاریخ ایستاده‌ایم که ملتی ناگزیر است زندگی را در قامت مطالبه‌ای انقلابی و به عنوان بخش کانونی شعار خویش، یعنی «زن، زندگی، آزادی»، در خیابان فریاد بزند و جان بر کف به سودای یافتن این گوهر پربها هزینه بپردازد. زنان و مردان ایرانی از هر قشر و گروه سنی و صنفی، از دانشجو و دانش‌آموز، استاد و کارگر گرفته تا هنرمند، نویسنده، پزشک و ورزشکار با هر اندیشه و عقیده‌ای، دوشادوش هم بیش از دو ماه است که زندگی را، در همه جا، فریاد می‌زنند و به سرکوب و خشونت و سانسور«نه» می‌گویند، اما حاکمان این سرزمین از هر سو، مرگ را به سویشان روانه می‌کنند. در خیابان‌های این سرزمین، شبانه‌روز، مرگ به شمایل گلوله و گازهای سمی، به معترضان حواله می‌شود و در زندان‌هایش با شکنجه، تجاوز، تحقیر و در نهایت احکام وحشیانه اعدام، سراغ از مردمی به جان آمده، می‌گیرد.
چند رسانه ای:
در شرایطی که نزدیک به ۴۰ حکم قضایی سنگین با عناوین ساختگی و غیرحقوقی نظیر «افساد فی‌الارض»، «محاربه» و «بغی» گریبانِ معترضان صلح‌جو، آزادی‌طلب و زندگی‌خواه ایرانی را گرفته است و علاوه بر کشته شدن زندانیان معترض به وحشیانه‌ترین نحو قابل‌‌تصور که فیلم تن‌های سیاه از شکنجه‌شان بر تخت غسال‌‌خانه‌ها رسانه‌ای و فراگیر شده، کشتگانی چون شادمان احمدی، که در تاریخ ۱۷ آذر در دهگلان ربوده شد، در زندان و زیردست شکنجه‌گران به قتل رسید، و نیز به نحوی دقیقاً مشابه، قتل وحشیانه‌ی معترض بازداشتی سردشتی، شهریار عادلی، در تاریخ ۱ آذر، و همزمان اعدام همراه با اعتراف اجباری و فرآیند دادرسی غیرقانونی و بدون حق دیدار با وکیل و مملو از شکنجه‌ی شدید جسمی و پرونده‌سازیِ محسن شکاری و مجیدرضا رهنورد تنها در ظرف سه روز، در کنار خبر اعدام سه برادر با نام‌های انوشیروان، ناصر، و عمر در زندان زاهدان (و این فقط سیاهه‌ای ازانسان‌کشی‌های اخیر و از درون زندان‌هاست). چند هفته بعد نیز همین رفتار با اعدام ظالمانه محمد مهدی کرمی و سید محمد حسینی، باز هم در محکمه‌ای نمایشی و بدون وکیل تکرار می‌شود.
چند رسانه ای:
ما، جمعی از اهل ادبیات، هنر، رسانه، دانشگاه و فرهنگ، ضمن محکوم کردن سرکوب و کشتار وحشیانه‌ی مردم بی‌گناه ایران در ماه‌های گذشته، به‌ویژه سرکوب و جنایات بی‌حدوحصری که بر مردم ستم‌دیده‌ی کردستان و سیستان و بلوچستان رفته و می‌رود، مستقیماً نهادهای بین‌المللیِ حقوق‌بشری، هنرمندان، روشن‌فکران و مشاهیر دانشگاهی، رسانه‌ای، ادبی، فرهنگی، و هنری، و نیز افکار عمومی جهانیان را خطاب می‌کنیم و آشکارا می‌گوییم: از نظر ما، جمهوری اسلامی که خیز بلندی برای دریغِ حق زندگی از مخالفان خود برداشته، تنها در صورتی شهامت تداومِ اجرای این احکام اعدام را خواهد داشت که هیچ ترسی از بابت تحمیل هزینه‌ی جدی از طرف نهادهای بین‌المللیِ مسئول احساس نکند.
درست به‌همین علت، ادامه‌ی این قتل‌های حکومتی را به‌معنای کم‌کوشی،مماشات، و انفعال نهادهای بین‌المللی مسئول می‌دانیم، و قاطعانه از آنها می‌خواهیم که وظیفه‌ی جهانی و ابتدایی خود را که برمبنای منشورجهانی حقوق بشر والحاقات آن، محافظت از حیات و حقوق اولیه‌‌‌ی همه‌ی انسان‌هاست هرچه سریع‌تر انجام دهند و مانع از ادامه‌ی این کشتار ظاهراً قانونی شوند.
