یدالله رویایی، از پیشگامان شعر مدرن ایران و یکی از بنیانگذاران شعر حجم شامگاه چهارشنبه ۱۴سپتامبر/۲۳شهریور در تبعید در پاریس درگذشت.
رویایی هنگام مرگ ۹۰ سال داشت. او یکی از تاثیرگذارترین شاعران بر نسل شاعران پس از سال‌های دهه ۱۳۵۰ بود. «مدت درخت» آخرین کتابی که از او به یادگار مانده را نشر روناک در هلند منتشر کرده است.
او که به عنوان یکی از سردمداران شعر حجم شناخته می‌شد، نخستین شعرهای خود را در ۲۲ سالگی نوشت و در مجلات آن زمان با نام مستعار «رؤیا» منتشر کرد.
رویایی در جمهوری اسلامی ممنوع از قلم بود. جشنواره شعر فجر در سال ۹۴ از او برای شعرخوانی دعوت کرده بود اما به زودی آن دعوت را پس گرفت. رویایی نیز در نامه‌ای به «آرش» یکی از «بستگان و دلبستگانش» نوشت:
«دوست دارم به همه آنهائی که دوستم دارند، و یا ندارند بگوئی، به آن روحیه‌های جوان و آن همه دل‌های پاک، که در شعر من نفس می‌کشند و نفس می‌دهند، میلیون‌ها دختران و پسرانم، و تو، که خود از خیل آن پاکانی، و تشنه آنی که بدانی کی به ایران برمیگردم، اوه، پسرم! هر وقت آزادی به ایران برگردد من هم برمیگردم.»
از او ۹ دفتر شعر منتشر شده است. انتشار «لبریخته‌ها» در سال ۱۳۶۹ بعد از ۲۲ سال سکوت ولوله‌ای در ادبیات تبعید ایران درانداخت. اثر بعدی او «هفتاد سنگ قبر» نیز در شعر فارسی اثرگذار بود. »هلاک عقل به وقتِ اندیشیدن« و »از سکوی سرخ، یا مسائل شعر» (۱۳۵۷ هر دو انتشارات مروارید) «عبارت از چیست؟» (از سکوی سرخ ۲) ۱۳۸۶ و «چهره پنهان حرف» ۱۳۹۱ حاوی تاملات رویایی درباره شعر است.
در همین زمینه:
بعد از ۱۴ سال مجموعه تازه‌ای از رویایی منتشر شد: «در مدت درخت» در نشر روناک
