سالگرد قیام ژینا: «لالایی امید»

آوا با نام هنری ویورا (viora) به تازگی ترانه‌ای از ساخته‌ها و سروده‌های خودش را منتشر کرده است. این ترانه «لالایی امید» نام دارد و در بیان این مفهوم است که امید از دست رفته را می‌توان بازیافت.

ویورا ۲۳ سال دارد و در کرج زندگی می‌کند. او گیتار کلاسیک را در نزد علی جوادی و سارا ربیعی و پیانو و آهنگسازی را از مهران بدخشان فراگرفته، با آواز جاز و پاپ در نزد پدرام نفس‌نیا آشنا شده و صداسازی را از علی کلهری و هاسمیک کاراپتبان آموخته است. ویورا در رشته علوم سیاسی تحصیل می‌کند و برای ادامه تحصیل قصد مهاجرت از ایران را دارد.

کاوه روشنگر در رادیو زمانه در نقد «لالایی امید» می‌نویسد:

«این ترانه تلاشی‌ست برای از میان بردن نومیدی‌ها به کمک موسیقی و آواز. یک قطعه‌ی کوتاه به فرم لالایی که با پیانو نواخته شده است و با صدای خواننده کامل می‌شود.»

ویورا، سازنده و خواننده این اثر در مصاحبه با زمانه می‌گوید:

«”لالایی امید” را در شرایطی نوشتم که هم خودم و هم اطرافیانم، و اکثر کسانی که می‌شناختم خاکستری و غمگین بودیم.»

و در ادامه می‌افزاید:

«به نظر، اکثرمون احساس تنهایی می‌کنیم و چیزی که بیشتر از همیشه نیاز داریم، همراهی کردنِ همدیگه و کنار هم بودنه. ارتباط برقرار کردن فراموش شده و ابراز کردنِ خود و شنیدنِ دیگری رو بلد نیستیم. پشت گوشی‌هامون و افکارمون قایم شدیم، و واقعیت و بدن‌هامون رو از یاد بردیم. این شاید بزرگ‌ترین ظلمیه که می‌تونیم در حق خودمون و همدیگه بکنیم.»

او درباره مشکلات و بحران‌های اجتماعی می‌گوید:

«تی پای فقر و مشکلات جمعی درمیونه، مسئله خیلی سخت و پیچیده‌ست و من هم راه حلی براش ندارم. شاید از مهم‌ترین دلایلی که می‌خوام سیاست بخونم همینه، و اینکه بفهمم چه جوری می‌شه به حل برخی از این مشکلات کمک کرد. نهایتا جدا از مشکلات شخصی، همه‌مون با مشکلات اجتماعی سر و کله می‌زنیم، و درد داره. گاهی دردش از مشکلات شخصی خیلی بیشتره.»

متن کامل مصاحبه با ویورا (+)

بیشتر بخوانید:

بانگ

«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته است.

شبکه های اجتماعی