خسرو حسن‌زاده نقاش، هنرمند نمایش‌های چیدمانی و بازیگر شناخته شده ایرانی ۱۱ تیرماه ۱۴۰۲ بر اثر مسمومیت ناشی از الکل صنعتی، جان خود را از دست داد. او یکی از ده‌ها قربانی سیاست‌های جمهوری اسلامی در ممنوعیت واردات و فروش مشروبات الکی استاندارد به ایران است. کانون هنر/ فرهنگ/ کنش دوشنبه ۱۲ تیر با انتشار بیانیه‌ای اعلام کرد مسئول مرگ‌های ناشی از الکل سمی حکومتی‌ست که با شرارت تمام دریادریا آب انگور به جوی و خیابان می‌ریزد. این بیانیه مسمومیت‌های زنجیره‌ای با الکل صنعتی را با حمله شیمیایی به مدارس دخترانه مقایسه کرده است. بیانیه را می‌خوانید:
بیانیه کانون هنر/فرهنگ/کنش
خسرو حسن‌زاده یکشنبه ۱۱ تیرماه ۱۴۰۲ در ۶۰ سالگی و پس از یک هفته اغما بر اثر نوشیدن الکل سمی درگذشت.
در دهه‌ی هفتاد، زمانی که هنرمندان «خودی» بازنمایی جنگ ایران و عراق را در انحصار خود می‌دیدند و جنگ را تا سرحد اشباع زیباسازی می‌کردند مگر جنگ همچنان لباس روایت حکومتی بر تن کرده باشد و برکت‌بخش به چشم آید، خسرو ــ که خود روزی سرباز این جنگ بود ــ در مجموعه‌ی یادداشت‌های جنگ نکبت و مصائب آن را با پیکرهای کفن‌پیچ به تصویر کشید. این آثار او اجازه‌ی نمایش نیافتند و خسرو در پشت‌بام خانه‌اش آن‌ها را به نمایش گذاشت. در مجموعه‌ی فاحشه به قربانیان قاتلی زنجیره‌ای پرداخت که در مشهد، پایتخت مذهبی جمهوری اسلامی، خود را حافظ اخلاقیات می‌دانست و آتش‌به‌اختیار زنان را خفه می‌کرد تا جامعه را از وجود ایشان پاک سازد. در مجموعه‌ی تروریست به تصور قالبی از تروریست بودن ایرانیان، ساکنان محور شرارت، تاخت.
کمتر هنرمندی مانند او به فرهنگ کوچه‌بازار پرداخته است. جامعه‌ی ایران نه صرفاً دستمایه‌ی آثار او که هستی او بود، از همین روی باز به ایران بازگشته بود. خسرو با ترکیب نقاشی، چاپ سیلک و اسمبلاژ آثاری چندرگه می‌ساخت. فرهنگ عامه، چهره‌های محبوب و قهرمانانش، باورها، آیین‌ها، نقش‌مایه‌ها و زیباشناسی این فرهنگ در اغلب آثار او دیده می‌شود، آثاری که خود «هنر مردم» می‌نامید.
خسرو همواره خیامی زیست، جنگ و نیستی را چشیده بود و خلق را با نقاشی بر کاغذهای بی‌دوام آغاز کرده بود. از همین رو گفته بود که چون زیاد عمر نخواهد کرد، می‌خواهد تا می‌تواند نقاشی کند. هرچند خیامی زیست، اما مرگش خیامی نبود؛ نه عمرش به سر رسیده بود و نه پیمانه‌اش پر شده بود.
خبر درگذشت خسرو حسن‌زاده پخش می‌شود اما اغلب علت اصلی مرگ را پنهان می‌دارند. خسرو مانند بسیاری از هم‌میهنان‌مان در این روزها بر اثر نوشیدن الکل سمی بینایی‌اش را از دست داد، به اغما رفت و سرانجام قربانی مسمومیت‌های زنجیره‌ای شد. هرچند سال‌هاست که الکل غیراستاندارد در ایران قربانی می‌گیرد، اما موج مسمومیت این روزها از جنسی دیگر است. مسئول مرگ‌های ناشی از الکل سمی حکومتی‌ست که با شرارت تمام دریادریا آب انگور به جوی و خیابان می‌ریزد و شحنه‌اش، احمدرضا رادان، با وقاحت تمام می‌گوید «کسانی که مشروبات الکلی مصرف می کنند، باید بدانند که خطراتی متوجه آنهاست.» در نزد حکومت نوشیدن الکل خلاف شرع است، چنان‌که بسیاری از آثار حسن‌زاده ــ از جمله مجموعه‌ی برهنه ــ خلاف باورهای این حکومت دینی‌ست. نمی‌توان با تمسک به شرع از کنار چنین فاجعه‌ی ملی‌ای گذشت، خصوصاً زمانی که این مسمومیت‌های زنجیره‌ای را کنار مسمومیت‌های شیمیایی در مدارس دخترانه بنشانیم. آن زمان است که چهره‌ی شنیع شرارتی نظام‌مند آشکار می‌شود. بر کسی پوشیده نیست که جان هر که در چشم حکومت «دیگری»ست ارزشی ندارد، چه دگراندیش باشد و چه در «حسرت یک زندگی معمولی» تا به شیوه‌ای که می‌خواهد بپوشد یا بنوشد.
کانون هنر/کنش/فرهنگ ضمن همدردی با خانواده، دوستان و همکاران خسرو حسن‌زاده، او را در کنار ده‌ها هم‌میهن دیگر بی‌تردید قربانی استبداد دینی می‌داند و ستاندن جان او و دیگر قربانیان الکل سمی را به‌شدت محکوم می‌کند.
کانون هنر/کنش/فرهنگ
۱۲ تیر ۱۴۰۲
