براهنی از اجبار تا تأثیر، سفری کرده است به درازای تاریخ ادبیات امروز و فردای ایران. سفری که از اجبار به لیسیدنِ متنی که به آذری نوشته بود آغاز می‌شود، و تا تأثیرگذاری در ادبیات امروز و فردای ایران پیش می‌آید. از اجبار تا تاثیر راهِ درازی است.
ربیحاوی در مصاحبه با بانگ: در رمان پسران عشق رابطه جنسی دو پسر باهم مورد بحث نیست بلکه رابطه عاشقانه آنها مورد بحث است و مهم. عشق بین دو مرد می‌تواند درست مثل عشق بین یک زن و مرد باشد.
درون ظرف، آلتی مردانه غوطه‌ور بود میان مایعی سبزْآبی. سریع نگاهی انداختم به تخت و شوهر. میانه‌ی بدنش انگار با لایه‌ی اضافه‌ای از ملافه پوشانده شده بود. داد زدم: «چه کار کردی سیاما!؟»
زمان حقیقت ِ ساده فرا رسیده است، به تکرار مدام ِ “نه به جنگ”، “صلح برای جهان!”، “زندگی انسانی ارزش‌مندترین مائده است”. تا رخت بربستن این تاریکی تکرار خواهیم کرد. بر این هنجار ِ نیکی پافشاری خواهیم کرد تا نگذاریم با ابتذال ِ شر رو به رو شویم.
بین «من، خودم و سمیه» که هر کدام فضای خاص خود را دارند گفت‌وگویی درمی‌گیرد و در آن میان با مفهوم تازه‌ای از «خانه» آشنا می‌شویم.
چند شعر از فریبا شادلو در پرونده ویژه ” اتاقی ازآن خود” ویژه محفل شاعران زن خراسانی. شادلو در این اشعار در تلاش است برای سرکوب زنان در خانواده بیان ادبی بیابد.
اخیراً کتاب تازه‌ای از ابراهیم گلستان با عنوان «برخوردها در زمانه برخورد» در انتشارات بازتاب‌نگار در تهران منتشر شده است. ابراهیم گلستان «برخوردها در زمانه برخورد» را در جنوب ایران نوشته: روزنگارهایی که بیانگر مشاهدات نویسنده در یک دوره تاریخی در ایران است. نظر عباس میلانی درباره این کتاب.
نگاهی به «یک گل سرخ برای امیلی» اثر ویلیام فاکنر: امیلی در زندگی خالی‌اش به یک اتوریته احتیاج دارد. او تسلط جنازه دو مرد مرده را به تنهایی ترجیح می‌دهد. امتناع از پذیرش مرگ در دوران زوال یک نظام اجتماعی.
نام طاهره کوزه‌گرانی با کتاب «طاهره طاهره‌ی عزیزم» که مجموعه نامه‌های غلامحسین ساعدی به اوست در تاریخ ادبیات ایران ثبت شده است.
جالب نیست که او در این جهان بزرگ صاحب یک گور کوچک هم نشود. جالب هم نیست با نهادن دسته‌گلی زیر بنای بی‌قواره‌ای به اسم سرباز گمنام، گولمان بزنند.
در مقدمه این رمان مندنی‌پور با حافظ در گفت‌و‌گوست، اما در این جند قرن اخیر، در گفت‌و‌گو بین این دو نویسنده و شاعر شیرازی تاکستان‌های فلات ایران بی‌انگور شده است. اشاره‌ای به فرهنگ سترون در زمانه «سنگساریان»؟
حسین نوش‌آذر و امیر محمدی در یک گفت‌وگوی صمیمانه دونفره تم «عشق» و مرگ» در دو داستان نوشته محمدی را با توجه به جنس نظرگاه این دو داستان بررسی می‌کنند.
برف می بارد/و تو در آغوش شعرم خفته ای./این روزها غم چنان سنگین است/که دیگر سنگ هم نماد سکوت نیست./من اما در این سپیدی خاموش/می پرسم: تو کیستی/که غیاب ات هم زندگی ست؟
جملات کوتاه با ضرب‌آهنگ تند با لحن و زبان بسیار نزدیک به زبان روزانه‌ی شخصیت‌های نوجوان و جوان، درگیر با مسائل عاطفی در یک بافت منسجم داستانی از مشخصات داستان‌های نزاکتی رضاپور است.
خواننده در مواجهه با رمان “بادنماها و شلاق‌ها” به قلم نسیم خاکسار منقلب برجا می‌ماند و این از تاثیرات استعاره‌های روایی رمان است.
زینب صابر در این اشعار نمونه‌ای از شعری را که در خیابان‌های یک کلانشهر اتفاق می‌‌افتد به دست می‌دهد. او دانش‌آموخته دکتری فلسفه و هنر است و جوایزی را هم به دست آورده.
متیو رنتسی، نخست وزیر سابق و سناتور کنونی گفت: «ممنوع کردن مطالعه داستایوفسکی به عنوان اقدامی علیه پوتین دیوانگی است.» آنتونیو اسپادار مدیر قدیمی‌ترین مجله فرهنگی ایتالیا گفت:«امروز، درست هم‌امروز، کاملاً ضروری است که به داستایوفسکی بازگردیم.»
بار اول که برهنگی‌مان بهم رسید هول کرده بودم. خیس آب شدم. تا نگفته بودی نمی‌دانستم. دست خودم نبود. دست خودم نیست.
کاش زنی بودم/در عشیره‌ای گمنام/کودکم در چادری گِره‌خورده/ما‌بینِ شانه‌هام خواب می‌رفت/چون برّه‌ای سیاه/با پیشانی ِ سفید/ کاش زنی بودم/با پستان‌های پُر از شیر/و ساق‌هایی راه‌بَلد/که از خارها آسان می‌گذشت.
رمان “باد ما را با خود برد”، روایت سه مقطع زمانی را با جهت‌گیری‌های سیاسی و تحلیل فرا رویه‌های فرهنگی پیش روی مخاطب می‌گذارد، روایتی از منظر زبان‌شناسی اجتماعی و الگوی تعدی، زاویه دید ایدئولوژیک، نظام باورها، ارزش‌ها و مقوله‌ها که بر پایه‌ی پارامترهای فرهنگی و عقیدتی استوارگشته است.
انجمن جهانی قلم در نامه‌ای با امضای بیش از هزار نویسنده از سراسر جهان ضمن اعلام همبستگی با نویسندگان، هنرمندان و مردم اوکراین، تهاجم نظامی روسیه به این کشور را محکوم کرد و خواهان پایان دادن به خونریزی‌ها شد.
