جورج ساندرس در تحلیل «ارباب و بنده» تولستوی، با نگاهی موشکافانه به سبک روایی مبتنی بر فکت‌های عینی، تغییرات زاویه‌ی دید، و ساختار سینمایی داستان، نشان می‌دهد چگونه تولستوی دنیایی باورپذیر و پرجزئیات خلق می‌کند، در حالی که تناقضات زندگی شخصی او با حکمت فراشخصی رمان‌هایش، عمق و جذابیت اثر را دوچندان می‌کند.
«تبانی» روایتی است از دیدار اتفاقی دو مرد، سعید و مسعود، در اغذیه‌فروشی کوچک «زاویه» در پاساژی قدیمی. سعید، نگهبان شب پاساژ، در حال نوشتن رمانی درباره دو دوست صمیمی است که قصد دارد آن‌ها را خوشبخت کند، اما با پرسش‌های یکی از شخصیت‌ها درباره چگونگی این خوشبختی به بن‌بست می‌رسد.
مقاله «نقد، ادبیات است. چرا در حال محو شدن است؟» نوشته آدام مورگان، بنیان‌گذار مجله Chicago Review of Books، وضعیت نقد ادبی در ایالات متحده را بررسی می‌کند. این مقاله به نقش نقد کتاب، چالش‌های پیش روی منتقدان، و دلایل کاهش فرصت‌های انتشار نقد در رسانه‌های سنتی پرداخته و تصویری جامع از اکوسیستم نقد ادبی ارائه می‌دهد.
زهره واعظیان در این داستان، تجربه‌ی زیسته خویش، شامل مهاجرت، از دست دادن برادر به دلیل خشونت دولتی در ایران، و مواجهه با سرکوب در اعتراضات را با تراژدی جهانی جورج فلوید پیوند می‌زند، و بر پیوستگی درد ستم و بی‌عدالتی در سراسر جهان تأکید می‌کند. او نشان می‌دهد که خفقان زیر مشت مأموران در ایران و نفس‌نفس زدن جورج فلوید زیر زانوی پلیس در آمریکا، ریشه در یک ظلم مشترک دارند.
رمان «۵۶ درجه» نوشته حسین نوش‌آذر، با ترسیم ایران دیستوپیایی در گرمای ۵۶ درجه، شبکه‌ای پیچیده از نظام‌های معنایی را می‌گشاید. این اثر، با درهم‌آمیختن بحران‌های زیست‌محیطی، هویتی و اجتماعی، از طریق تقابل‌هایی چون نور و ظلمت، خاطره و واقعیت، و سوگ و همبستگی، نه‌تنها آینده‌ای ویران را هشدار می‌دهد، بلکه با تکیه بر اسطوره و حافظه جمعی، امیدی به باززایش فرهنگی و انسانی می‌گستراند.
راز رازها» به عنوان یک اثر سرگرم‌کننده با ترکیبی از اکشن، علم و تاریخ، به موضوعات بزرگی مانند آگاهی و تأثیر کتاب‌ها می‌پردازد. این رمان، هرچند پر از هیجان و اطلاعات، یادآور دورانی است که یک کتاب می‌توانست زمانه را تحت تأثیر قرار دهد.
جورج ساندرز که به تازگی جایزه ملی کتاب آمریکا را از آن خود کرد با داستان «دهم دسامبر» به شهرت رسید. ساندرز خواننده را با خود به درون ترس‌ها، آرزوها و جهان‌بینی‌های متضاد دو شخصیت می‌برد. ساندرز نشان می‌دهد که معنای زندگی نه در انزوا یا خودکفایی، بلکه در پذیرش وابستگی متقابل و آسیب‌پذیری نهفته است. نجات دادن و نجات یافتن، در این داستان، دو روی یک سکه‌اند که قهرمانی واقعی را در ارتباط انسانی و پذیرش ضعف‌هایمان تعریف می‌کنند.
«منشور زخم نور» اثر امین حدادی، تجربه‌ای نوآورانه در شعر معاصر فارسی است که با پیوند شعر، نقاشی و ترجمه‌های چندزبانه، فضایی اکفراسیستی (گفت‌وگوی میان کلمه و تصویر) خلق می‌کند. این کتاب، همراه با نقاشی‌های فاطمه شکوری و ترجمه‌های داریوش شاهین‌راد به انگلیسی و فرانسه، نه‌تنها سوگنامه‌ای چندحسی، بلکه بازآفرینی مدرن سنت ایرانی پیوند متن و تصویر است که خواننده را به سفری میان نور، زخم و معنا دعوت می‌کند.
عشق، چه در قالب داغ و سوزانش که تن و جان را در شعله‌های لذت و رنج می‌سوزاند، و چه در شکل سرد و روزمره‌اش که در بستر زندگی مدرن شکوفا می‌شود، همواره در کشاکش امکان و ناممکنی تعریف می‌شود. این مقاله با نگاهی به آثار ادبی و نظریه‌های فلسفی، از رولان بارت و فروید تا زویا پیرزاد و هیرومی کاواکامی، به بررسی دوگانه‌ی عشق داغ و سرد می‌پردازد و نشان می‌دهد چگونه این دو شکل از عشق، بازتاب‌دهنده‌ی تجربه‌های انسانی در زیست مدرن‌اند.
داستان کوتاه «آشوب» نوشته مریم‌السادات مهدوی، نگاهی به لحظات آغازین جنگ ایران و عراق در شهریور ۱۳۵۹ است. این اثر از زاویه دید کودکی روایت می‌شود که دنیای معصومانه و شاد او با واقعیت خشن جنگ درهم می‌شکند. مهدوی با انتخاب روایت کودکانه، پیچیدگی‌های جنگ را از طریق ترس، کنجکاوی و سردرگمی کودک به شکلی ملموس به تصویر می‌کشد. این رویکرد، جنگ را نه تنها به‌عنوان یک واقعه تاریخی، بلکه به‌مثابه تجربه‌ای جهانی و انسانی ارائه می‌دهد که در هر بحران و با هر ناامنی بازمی‌گردد.
جلد نخست خاطرات پرتو نوری‌علا، شاعر و منتقد ادبی گستره‌ای از کودکی او در ایران در سال‌های دهه ۱۳۲۰ تا تبعید در آمریکا در سال ۱۹۸۶ را دربرمی‌گیرد. این کتاب، نه تنها داستان زندگی زنی است که در برابر محدودیت‌های خانوادگی، اجتماعی، و سیاسی ایستادگی کرد، بلکه سندی از گسست‌های عمیق نسلی از زنان ایرانی است که بین سنت و تجدد، انقلاب و تبعید، هویت خود را بازتعریف کردند.
رمان «طبرخون» نوشته‌ی محسن فاتحی، روایتی پیچیده و نمادین از جدال ابدی خیر و شر است که با زبانی اسطوره‌ای و استعاری، انسان معاصر را در کشاکش تاریکی و نور به تصویر می‌کشد. این اثر، با تکیه بر نشانه‌شناسی رولان بارت و ارجاعات عمیق به اساطیر ایرانی، داستانی چندلایه را روایت می‌کند که خواننده را به تأمل در معنای وجود و سرنوشت بشری دعوت می‌کند.
شماره سوم گاهنامه ادبی کارگاه شعر و قصه فرانکفورت در بهار ۱۴۰۴ با مشارکت ۸۵ شاعر، نویسنده، داستان‌نویس و هنرمند منتشر شد. این شماره بر اساس یک سنت دیرپا در تبعیدش کل گرفته است.
رمان کوتاه «ایشتار» نوشته ژیلا مساعد، شاعر و نویسنده ایرانی-سوئدی، روایتی چندلایه از زنی است که در استکهلم، در تقابل با زندگی سنتی و مردسالارانه همسرش، به کشف هویت خویش از طریق اسطوره و روان‌شناسی می‌پردازد. این اثر با الهام از ایزدبانوی بین‌النهرینی «ایشتار» و پیوند با «باکوس» اسطوره‌ای، سفری در ناخودآگاه را به تصویر می‌کشد که در آن عشق، خلاقیت و رهایی از قیدهای سنتی، زنی مدرن را به سوی کمال روانی هدایت می‌کند.
مونیکا فلودرنیک در مقاله‌اش با نگاهی روایت‌شناختی، تمایز میان داستان و ناداستان را بررسی می‌کند و با تحلیل دیدگاه‌های نظریه‌پردازانی چون ژرار ژنت، دوریت کوهن و هایدن وایت، نشان می‌دهد که این تمایز، فراتر از ارجاع به واقعیت یا تکنیک‌های ادبی، به تفسیر خواننده و زمینه‌های متنی وابسته است. او با تأکید بر نقش راوی غیرقابل‌اعتماد و تجربه‌مندی، معیارهایی برای شناسایی داستانی بودن پیشنهاد می‌کند، اما نتیجه می‌گیرد که نظریه‌ای یکپارچه برای این تمایز دست‌نیافتنی است.
عاشقانه «بغض نترکیده» را که با جملات کوتاه و شکسته، حالتی از نفس‌نفس زدن و اضطراب عاشقانه را القا می‌کند، با صدا و اجرای شاعر می‌شنوید. شعر از نظر وزن، در قالب «نیماییِ» مدرن سروده شده و اگرچه وزن عروضی ثابت و یکنواختی ندارد، اما از ریتم درونی بسیار قوی و موسیقی طبیعی برخوردار است.
ریه کودان، رمان‌نویس ژاپنی، در «برج همدلی توکیو» با بهره‌گیری از هوش مصنوعی و بررسی نقش زبان، به‌ویژه کاتاکانا، تصویری پیچیده از جامعه مدرن ژاپن ارائه می‌دهد. این رمان جنجالی، که برنده جایزه آکوتاگاوا ۲۰۲۴ شد، از طریق داستان یک معمار و برجی برای مجرمان، به موضوعات همدلی، هویت و تناقضات اجتماعی می‌پردازد.
جهانی سوخته زیر گرمای ۵۶ درجه، جایی که رؤیای آرمان‌شهر به کابوس دیستوپیا بدل شده است. در داستان بلند «۵۶ درجه» نوشته‌ی حسین نوش‌آذر، راوی و همسرش، هما، در جست‌وجوی زایش و امید، به دل سرزمینی می‌روند که ویرانی و تشنگی آن را از پای درآورده. آیا نیروی عشق و زنانگی می‌تواند در این آخرالزمان حال، راهی به سوی حیات بگشاید؟
فیلم «من، مریم، بچه‌ها و بیست و شش نفر دیگر» ساخته‌ی فرشاد هاشمی، روایتی عمیق و شاعرانه از محبوبه، زنی تنها در آستانه‌ی میان‌سالگی است که با باز کردن درِ خانه‌اش به روی گروهی فیلم‌ساز، مرزهای انزوای خود را در هم می‌شکند. این فیلم، با الهام از واقعیتی ملموس، از دل هرج‌ومرج و آشفتگی، داستانِ تحول، همدلی و بازیافتن خویشتن را در آینه‌ی حضور دیگران به تصویر می‌کشد.
«المپیا و توپ آینهای دیسکو» از مجموعه ادبیات مهاجرت در بانگ یک داستان کوتاه استثنایی و به یاد ماندنی است. این اثر نه تنهاداستانی درباره مهاجرت و ازخودبیگانگی فرهنگی است، بلکه کاوشی عمیق در ماهیت هنر، موفقیت، شکست و جستجوی هویت است. راوی با وجود ناامیدی‌اش، به طرز شگفت‌انگیزی همدلی‌برانگیز است.
احمد پژمان، آهنگساز و رهبر ارکستر برجسته ایران، با پیوند سنت و مدرنیته، موسیقی را به قلمرویی از آزادی و کشف دوباره بدل کرد. آثار او، گفت‌وگویی میان شرق و غرب، گذشته و حال، و ذهن و احساس خلق کرد. فروتن، ایران‌دوست و دمکراتیک، میراث پژمان در قلب جامعه هنری جاودانه است.
