بانگ نیوز

 کارمند استرالیایی با ترجمه «جنگ و صلح» به لهجه عامیانه، نه تنها یک اثر کلاسیک را از برج عاج نخبگان پایین کشید، که قدرت شبکه‌های اجتماعی در بازتعریف سلیقه ادبی را به نمایش گذاشت.

یاوری در یادداشتی ویژه برای مراسم تجلیل از فرشته مولوی (۲۹ نوامبر ۲۰۲۵ در تورنتو) تأکید کرده که انتشار نسخه انگلیسی داستان‌هایی از تهران» نوشته فرشته مولوی توسط انتشارات آسمانا گامی تاریخی برای پیوستن ادبیات زنان ایران به صحنه جهانی است.

مژده ساجدین، داستان‌نویس برجسته و پیشگام ادبیات اقلیمی و زنانهٔ گیلان، نویسندهٔ مجموعه‌های ماندگار «شهرزاد چاه»، «سنگاب» و «بی‌رفت بی‌برگشت»، در سن ۵۵ سالگی در آبان ۱۴۰۴ درگذشت و جامعهٔ ادبی ایران را در بهت و اندوه فرو برد. خانهٔ فرهنگ گیلان این ضایعهٔ جبران‌ناپذیر را اعلام کرد.

دیانا پی. اسنایدر، مترجم ادبی، در مقاله‌ای در World Literature Today هوش مصنوعی مولد را نه فناوری بی‌طرف، بلکه ابزار جدیدی برای سلطه طبقه‌ای از میلیاردرهای ترانس‌هیومنیست می‌داند که با دزدی مالکیت معنوی، نابودی زبان‌های بومی و مصرف وحشتناک آب و برق، استعمار تازه‌ای را رقم می‌زنند.  

در پادکست «آوا و نوا»، به سراغ رمان تکان‌دهنده «چشمی که رفت، نگاهی که آمد» می‌رویم؛ داستان زنی که چشمش را در راه آزادی از دست داده و در انزوا و تبعید، ناامیدانه در جستجوی معنایی برای زندگی‌است. اما نجات او از جایی آغاز می‌شود که کمترین انتظارش را دارد: یک فنجان دمنوش زعفران و گفت‌وگویی خودمانی با همسایه‌ای سالخورده. این اثر زیبا و عمیق به ما یادآوری می‌کند که شفا یافتن، اغلب در دل ساده‌ترین ارتباط‌های انسانی نهفته است.

کانون نویسندگان ایران روز جمعه ۲۳ آبان ۱۴۰۴ (معادل ۱۴ نوامبر ۲۰۲۵) دوازدهمین مجمع عمومی خود در دوره سوم فعالیت را در منزل یکی از اعضا با حضور گسترده اعضای کانون برگزار کرد.

ابوالقاسم فقیری، فارس‌شناس و نویسنده‌ای که ده‌ها کتاب و پژوهش از خود به جا گذاشت، اما آنچه در هیچ دانشنامه‌ای ثبت نخواهد شد، نقش او به عنوان معلمی بود که برای نوجوانان کلاس نهمی، برای نخستین بار، طعم رویارویی با یک «نویسندهٔ واقعی» را به ارمغان آورد.

جهان، آشفتگیِ محض است؛ بی‌معنا و خشن. در این میان، آیا نوشتن فقط پناهگاهی برای فرار است؟ جویس کرول اوتس پاسخی انقلابی دارد: نوشتن، نه یک فرار، که اسلحه‌ای برای مقابله است. او می‌گوید نوشتن تلاشی شجاعانه است برای تحمیل نظم به بی‌نظمی، ساختن معنا از دل پوچی و خلق ساختاری که زندگی را قابل تحمل می‌کند.  

کنت کروننبرگ، مترجم باتجربه، هشدار می‌دهد: ترجمه رمان‌های تجاری با هوش مصنوعی نه یک آزمایش، که آغاز حذف سیستماتیک مترجمان انسانی است؛ فرآیندی که مهارت، همدلی و تحول فکری را قربانی سود شرکتی می‌کند و جامعه را به سوی مهارت‌زدایی و یکنواختی زبانی سوق می‌دهد.

«هوم» نوشته لیلا میرباقری (نشر مهری)، بیش از یک رمان، تاملی است بر گسست از انسان و پناه بردن به طبیعت به مثابه آخرین ملجأ. این اثر، با بافتی از نمادها، رنجِ معاصرِ تنهایی، فقدان و حافظه‌ی جمعی زخم‌خورده را روایت می‌کند. نویسنده با مهارت، کلیشه‌ها (همچون شخصیت یک زن طردشده) را می‌شکند و در فضایی آکنده از نوستالژی و شور بصری، پرسشی بنیادین را پیش می‌کشد: آیا نوشتن و خلق هنر، تسلی‌بخش این گسست و اندوه است، یا تنها بازتابی از آن؟