کانون نویسندگان ایران روز جمعه ۲۳ آبان ۱۴۰۴ (معادل ۱۴ نوامبر ۲۰۲۵) دوازدهمین مجمع عمومی خود در دوره سوم فعالیت را در منزل یکی از اعضا با حضور گسترده اعضای کانون برگزار کرد.
رمان‌های قدیمی‌تر تمایل آشکاری به شیوه روایت بی‌نظرگاهی داشتند. تقریباً تمام نویسندگان بزرگ دوره ویکتوریا، مانند دیکنز، تاکری، جورج الیوت، ترولوپ، و همچنین هم‌عصرانشان مانند بالزاک، ژان پل، تولستوی و دیگران، به جز چند استثنای کوتاه، به شیوه بی‌نظرگاهی (Aperspektivismus) روایت می‌کردند. تغییر به سمت نظرگاه‌گرایی (Perspektivismus) با رمان‌های فلوبر و هنری جیمز آغاز شد و سپس در رمان‌های مدرن به سبک غالب تبدیل گردید.
ابوالقاسم فقیری، فارس‌شناس و نویسنده‌ای که ده‌ها کتاب و پژوهش از خود به جا گذاشت، اما آنچه در هیچ دانشنامه‌ای ثبت نخواهد شد، نقش او به عنوان معلمی بود که برای نوجوانان کلاس نهمی، برای نخستین بار، طعم رویارویی با یک «نویسندهٔ واقعی» را به ارمغان آورد.
جهان، آشفتگیِ محض است؛ بی‌معنا و خشن. در این میان، آیا نوشتن فقط پناهگاهی برای فرار است؟ جویس کرول اوتس پاسخی انقلابی دارد: نوشتن، نه یک فرار، که اسلحه‌ای برای مقابله است. او می‌گوید نوشتن تلاشی شجاعانه است برای تحمیل نظم به بی‌نظمی، ساختن معنا از دل پوچی و خلق ساختاری که زندگی را قابل تحمل می‌کند.
کنت کروننبرگ، مترجم باتجربه، هشدار می‌دهد: ترجمه رمان‌های تجاری با هوش مصنوعی نه یک آزمایش، که آغاز حذف سیستماتیک مترجمان انسانی است؛ فرآیندی که مهارت، همدلی و تحول فکری را قربانی سود شرکتی می‌کند و جامعه را به سوی مهارت‌زدایی و یکنواختی زبانی سوق می‌دهد.
نویسنده از طریق توصیف روند قضایی ناعادلانه، تجربه تلخ بازداشت و زندان، و به ویژه سوءاستفاده جنسی از سحر توسط یک مأمور حکومتی، نشان می‌دهد که چگونه این ساختارهای ظالمانه، کرامت، آزادی و جان یک انسان را می‌گیرند و چگونه مقاومت و اعتراض او (خودسوزی) به نمادی برای جنبش زن، زندگی، آزادی تبدیل می‌شود تا صدایی برای دادخواهی باشد.
«هوم» نوشته لیلا میرباقری (نشر مهری)، بیش از یک رمان، تاملی است بر گسست از انسان و پناه بردن به طبیعت به مثابه آخرین ملجأ. این اثر، با بافتی از نمادها، رنجِ معاصرِ تنهایی، فقدان و حافظه‌ی جمعی زخم‌خورده را روایت می‌کند. نویسنده با مهارت، کلیشه‌ها (همچون شخصیت یک زن طردشده) را می‌شکند و در فضایی آکنده از نوستالژی و شور بصری، پرسشی بنیادین را پیش می‌کشد: آیا نوشتن و خلق هنر، تسلی‌بخش این گسست و اندوه است، یا تنها بازتابی از آن؟
در دومین بخش از مجموعه صوتی «کافه رادیو»، مهدی اصلانی با روایتی طناز و تصویری، ما را به دلِ محله‌ای در ایران پیش از انقلاب می‌برد. داستان «فسقلی گز بده» از یک ماجرای ساده‌ی سینما رفتن فراتر می‌رود و به تابلویی نمادین از شکاف فرهنگی شهر و روستا، اقتصاد غیررسمی و تقابل آرزوهای طبقاتی تبدیل می‌شود. این روایت، تنها یک خاطره‌خوانی نیست، بلکه فرصتی است برای شنیدن ضربان تاریخ اجتماعی در کالبد یک داستان.
اشعار نادیا قاسمی تصویری قدرتمند از زندگی در آستانه فروپاشی عاطفی و اجتماعی را به دست می‌دهند. در دنیای شعری او نجات انسان از تباهی به عملیاتی عظیم نیاز دارد، و با این‌حال امیدی کوچک همچنان در ویرانه‌های به جای مانده از انسانیت ما به بازسازی ادامه می‌دهد.
در دوره‌های بیست‌وسوم و بیست‌وچهارم جشن مهرگان ادب، قدیمی‌ترین جایزه مستقل ادبیات فارسی، برای اولین بار سه رمان و یک مجموعه داستان منتشرشده در خارج از ایران برگزیده و تقدیر شدند. در مراسم ۶ آبان ۱۴۰۴ در فرهنگسرای نیاوران، از یک عمر فعالیت محمود دولت‌آبادی نیز تقدیر شد، هرچند او به دلیل کسالت حضور نداشت.خلاصه‌ای از گزارش شهاب میرزایی را می‌خوانید.
سلمان رشدی، نویسنده برجسته هندی‌تبار، در مراسم جایزه صلح ادبی دیتون (Dayton Literary Peace Prize) در اوهایو، جایزه دستاورد مادام‌العمر (Lifetime Achievement Award) را دریافت
«مُلان» روایتی است از تلاقی تجربه‌های شکست خورده و تخیل‌های نجات‌بخش. این داستان، مرز میان واقعیت و وهم را نه در ذهن یک راوی، که در دل تاریخ یک خانواده و جغرافیای یک سرزمین جستجو می‌کند. همراه می شویم با داستانی که عکس‌های قدیمی، کلیدهای قفل شده و نام‌های فراموش شده، در آن بار حافظه جمعی ما را بر دوش می‌کشند.
نمایشگاه کتاب فارسی تورنتو ۲۰۲۵ با همکاری هزار و یک کتاب و جشنواره فیلم کوروش و حمایت گلوبال لینک، در روزهای ۱۴ و ۱۵ نوامبر میزبان علاقه‌مندان به ادبیات فارسی خواهد بود و برجسته‌ترین ناشران و کتابفروشی‌های فارسی‌زبان از کانادا و اروپا آثار تازه خود را عرضه می‌کنند.
در رمان «چشمی که رفت، نگاهی که آمد»، نغمه فرج‌اللهی با مونولوگ‌های وارسته‌ی پیرزن فرزانه و موسیقی هنگ‌درامِ سوگوار، فضایی از آرامش مدیتیشن‌وار می‌آفریند تا راوی زخم‌دیده‌ی جنبش‌های آزادی‌خواهانه را از تردید برهاند و مخاطب را به تأمل در باشکوه زیستن میان رنج و امید فرا بخواند.
کارگاه‌های شهریار مندنی‌پور در زمستان ۱۴۰۴ و بهار ۱۴۰۵ شامل دو کارگاه است: کارگاه داستان‌ورزی (آموزش اصول داستان‌نویسی با تمرکز بر پلات، زاویه دید، شخصیت‌پردازی و…) و کارگاه ده و دو شب (تحلیل آثار ۱۲ نویسنده بزرگ جهان). هر کارگاه ۱۳ جلسه ۳ ساعته دارد، با بخشی اختصاصی برای نقد داستان‌های شرکت‌کنندگان و یک جلسه ویژه بررسی داستان‌های تبدیل‌شده به فیلم. شروع کارگاه‌ها از ۱۶ تا ۲۳ نوامبر ۲۰۲۵ است. شهریه: ۴۰۰ دلار برای خارج از ایران و ۵ میلیون تومان برای ساکنان ایران، با روش‌های پرداخت مشخص.
داستان‌های عسکری‌زاده با تمرکز بر شخصیت‌های مهاجری که نه به دلیل فشارهای سیاسی یا اجتماعی، بلکه به خاطر بار گناه و عذاب وجدان ناشی از گذشته‌ای نادرست به سرزمین میزبان پناه برده‌اند، زاویه‌ای نو از مهاجرت را ارائه می‌دهد. هستهٔ مرکزی اغلب داستان‌های این مجموعه، «گریز از خود» و تلاش برای پاک کردن لکه‌های پاک‌ناشدنی گذشته است. نگاه واقع‌بینانه و غیررمانتیک کتاب به جامعهٔ مهاجر، آن را به مجموعه‌ای بدیع و تأمل‌برانگیز تبدیل کرده است.
کانون نویسندگان ایران (در تبعید) و انجمن قلم ایران (در تبعید) موج تازه بازداشت‌ها و احضارهای امنیتی در ایران، به‌ویژه دستگیری خانم‌ها مهسا اسداله‌نژاد، شیرین کریمی، بازداشت آقای پرویز صداقت، سردبیر سابق روزنامه «سرمایه»، و تفتیش منزل آقای محمد مالجو و احضار این پژوهشگر اقتصاد و تاریخ را محکوم می‌کنند.
آیا می‌توان مجموعه‌ای از داستان‌های به ظاهر پراکنده را همچون یک سمفونی کامل تجربه کرد؟ اپیزود جدید پادکست «آوا و نوا» از نشریه ادبی «بانگ» با اجرای گندم، ما را به اعماق جهان ادبی احمد خلفانی در مجموعه داستان «از سکوت تا تمساح» می‌برد تا پاسخ این پرسش را بیابد.
در سرزمینی که ادبیات همواره در حال قاچاق است – از مجلات زیرزمینی دهه ۳۰ تا بازارهای غیررسمی کتاب امروز – داستان کوتاه به مهم‌ترین قالب ادبی سودان بدل شده است. این ژانر با ایجاز خود از تیغ سانسور می‌گریزد و با ترکیب سنت‌های شفاهی، زبان‌های متکثر و واقعیت‌های پرتنش جامعه سودان، روایتی زنده و مقاوم از زندگی در شرایط دشوار ارائه می‌دهد.
در داستان «پاراگوئه»، بارتلمی مفاهیم آرمانشهر (Utopia) و ویرانشهر (Dystopia) را به شکلی پیچیده و مبهم بررسی می‌کند. پاراگوئه‌ی توصیف‌شده در داستان، هم می‌تواند به عنوان یک آرمانشهر و هم به عنوان یک ویرانشهر تفسیر شود. از یک طرف، این مکان به عنوان یک دنیای جدید و ناشناخته، امکاناتی برای کشف و تجربه‌های جدید ارائه می‌دهد. از طرف دیگر، ویژگی‌های عجیب و غریب آن، مانند سیستم‌های عقلانی‌سازی هنر و حرکت براونی، می‌توانند نشان‌دهنده‌ی نوعی ویرانشهر باشند که در آن انسان‌ها درگیر بی‌نظمی و ازخودبیگانگی هستند.
: لوران مووینیه، نویسنده ۵۸ ساله فرانسوی، سه‌شنبه ۱۳ آبان (۴ نوامبر ۲۰۲۵) در پاریس جایزه معتبر گنکور را برای رمان ۷۵۰ صفحه‌ای «خانه خالی» برد؛ حماسه‌ای خانوادگی که رازهای یک خانه قدیمی در تورن فرانسه را کاوش می‌کند و برای ضربه‌های دو جنگ جهانی بر سه نسل زنان زبان داستانی می یابد.
