نامه چیزی نبود جز شرح امانت‌دارانه‌ای روابطِ میانِ خانم معلم و مونار که خواهرِ لورپایُر نوشته بود، اِدمه است مگر نه، و دوشیزه فرانسین را در وضعیتی قرار می‌داد که می‌توانید تصور کنید، چطور این خرچسونه‌ی پتیاره با آن سر و وضع بوگندو و تور عزایش با معاون شهردارمان می‌خوابید، اصطلاحش را شما بگویید و این ابله…
نقد ساختار سانسور و ناپایداری چاپ کتاب در ایران، با روایتی از تجربیات مستقیم نویسنده.
نسیم خاکسار در مقاله‌ای که پیش روی شماست مجموعه داستان «کارنامه احیا» اثر حسن حسام را در بستر سنت رئالیسم اجتماعی در سال‌های دهه ۴۰ و ۵۰ ایران بررسی می‌کند. نویسنده با مقایسه‌ای بین داستان عنوان‌دار مجموعه (که زندگی زنی محروم به نام «احیا» را روایت می‌کند) با اثر کلاسیک صادق هدایت («زنی که مردش را گم کرد»)، نشان می‌دهد چگونه شرایط فلاکت‌بار زنان فرودست در طول چهار دهه تغییری نکرده است.
این گویش غنی که به دلیل قطع پیوندها در آستانه فراموشی قرار گرفته است، سرشار از پند و حکمت و مثل و البته ترانه است. بخشی از این ترانه‌ها در کنار سرودهای مذهبی و ادعیه منظوم که در کنیسه‌ها خوانده می‌شد، ضبط و ثبت شده است. نغمه‌ای از این مجموعه را می‌شنوید:
در همراهی و پیوند با کمپین سه‌شنبه‌های اعتراضی «نه به اعدام» درون زندان‌های ایران گروهی از شاعران اشعاری در ستایش زندگی و در مخالفت با اعدام‌ها را منتشر می‌کند. این اشعار همراه با ویدیوی برخی شعرخوانی‌ها قرار است در رادیو زمانه هم منتشر شود. برگزارکنندگان این کارزار که از شاعران شناخته شده ایران‌‌اند بیانیه‌ای منتشر کرده‌اند که می‌خوانید:
روایت های قاضی ربیحاوی با بهره‌گیری از ایجاز و «تمرکز بر لحظه‌های بحرانی»، از الگوهای کلاسیک داستان‌نویسی فاصله می‌گیرند. این متون با زبانی کمینه‌گرا و تکیه بر دیالوگ‌های ناتمام، بدون شرح اضافی، جهانی از معنا می‌آفرینند.
نشر آسمانا به تازگی نمایش‌نامه‌ی جدیدی از علی فومنی با عنوان «یوسف، یوزف، جوزپه» را منتشر کرده است. این اثر که نویسنده‌اش آن را «جن‌نامه‌ای در جامه‌ی نمایش‌نامه» توصیف می‌کند، روایتی متفاوت از جنگ را از زبان شخصیت‌هایی که به ظاهر «جن‌زده» به نظر می‌رسند، ارائه می‌دهد. پیش از این، فومنی با نمایش‌نامه‌ی «درنای سیبری» نیز با همین نشر همکاری داشته است.
نوربخش در این اشعار، انسانِ معاصر را در چرخه‌ای از جستجو، یأس، و بازجستجو به تصویر می‌کشد. او از طبیعت نه به عنوان پناهگاه، بلکه به عنوان آینه‌ای برای نمایش زخم‌های بشری استفاده می‌کند. آیا «بقا» در گلدانِ محدودیت بهتر از «سوختن در چاه» است؟ پاسخ او -در پسِ این اشعار- به نظر می‌رسد نه در انتخاب که در «تغییر نگاه» نهفته باشد: دیدنِ ویرانی به عنوان زیبایی، یا پذیرش گم‌گشتگی به عنوان بخشی از راه.
موسوی با ساختارشکنی زبان و عبور از خطوط قرمز (با تأکید بر جملاتی مانند «توی شعرم چراغ‌قرمز نیست»)، سنت‌های واپس‌گرا را به چالش کشیده و آزادی را نه به عنوان یک آرمان، بلکه به مثابه کنشی ملموس و زیست‌شده ترسیم می‌کند. این اثر را می‌توان مانیفستی سیاسی-فلسفی دانست که ادبیات را به سلاحی برای نقد قدرت و بازتعریف حقیقت تبدیل می‌کند.
رمان «برای تو» نوشته حسین نوش‌آذر، اثری پیچیده و چندلایه است که شخصیت اصلی آن، «یوسف بنی‌عالمی»، با اختلالات روانی و کشمکش‌های درونی دست و پنجه نرم می‌کند. این مقاله با رویکردی روان‌شناختی، به تحلیل شخصیت «یوسف» و بررسی تاثیر عوامل مختلف بر فروپاشی ذهنی او می‌پردازد.
داستان «گمشده» نوشته لاله رهبین به روابط سرد و از هم گسیختهٔ زن و شوهری به نام‌های شرلی و کامی می‌پردازد که هرکدام در دنیای خود غرق شده‌اند: شرلی، زنی سرگرم ظواهر و دغدغه‌های مادرانه که از یکنواختی زندگی خسته شده، و کامی، مردی میانسال و افسرده که در لاک تنهایی فرورفته است.
ماریو بارگاس یوسا، نویسنده پرویی و برنده جایزه نوبل ادبیات، در سن ۸۹ سالگی درگذشت. خانواده او این خبر را در شبکه‌های اجتماعی اعلام کردند. یوسا که به خاطر رمان‌های تأثیرگذار و دیدگاه‌های سیاسی‌اش شناخته می‌شد، در طول دوران حرفه‌ای خود، آثار متعددی خلق کرد که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به «شهر و سگ‌ها»، «گفت‌وگو در کاتدرال» و «سور بز» اشاره کرد.
گمگشتی‌ها در این داستان نه تنها یک غیبت فیزیکی، بلکه نمادی از گسست، عدم ارتباط و جستجوی معنا و هویت در دنیایی است که شخصیت‌های داستان در آن احساس بیگانگی و سردرگمی می‌کنند.
سانسور که توهینی است به شعور آدمی، همیشه در طول تاریخ در شکل‌ها و شیوه‌های گوناگون در نزد همه‌ی نظام‌ها وجود داشته و متأسفانه هنوز هم در بسیاری از کشورها، از جمله ایران، به قیچی اندیشه ادامه می‌دهد. از آنچه که من در رژیم گذشته و کنونی تجربه کرده‌ام، به این نتیجه رسیده‌ام که سانسور در رژیم پهلوی بیشتر جنبه‌ی سیاسی داشته و در نظام کنونی، افزون بر جنبه‌ی سیاسی، شکل ایدئولوژیک هم به خود گرفته است.
داستان «تئاتر» در سالن تماشاخانه‌ای به نام هاوارد اتفاق می‌افتد. در آنجا زندگی سیاه‌پوستان با رقص‌های پرجنب‌وجوش و موسیقی جاز به درون دیوارهای تئاتر نفوذ می‌کند. این فضا پر از انرژی و شور است و نویسنده با توصیفات دقیق، خواننده را به قلب این محیط پرتلاطم می‌برد. شخصیت‌های اصلی، جان و دوریس، درگیر رابطه‌ای پیچیده و پرتنش‌اند که بازتاب‌دهنده‌ی مسائل عمیق‌تری مانند عشق، هویت و نژاد است.
«ترانه‌ی آندلسی و داستان‌های دیگر»، نوشته‌ی ابوالفضل منفرد، مجموعه داستان‌های کوتاه شامل ۱۴ داستان است که در نشر عینک منتشر شده است. این مجموعه با زبانی سیال و تأمل‌برانگیز، روایت‌هایی از انسان‌های فراموش‌شده و جست‌وجوی آن‌ها برای معنا را به تصویر می‌کشد.
این مقاله به بررسی ریشه‌شناسی چند واژه کلیدی در زبان‌های فارسی و عربی می‌پردازد و نشان می‌دهد که بسیاری از این واژه‌ها در اصل ریشه در تمدن‌های باستانی بین‌النهرین و عیلام دارند. واژه «دبیر» فارسی که امروزه به معنی نویسنده یا منشی به کار می‌رود، در اصل از واژه عیلامی «تِپیر» (tepir) گرفته شده که به مقامات بلندپایه اداری اطلاق می‌شد.
انجمن کتابخانه‌های آمریکا (ALA) فهرستی از کتاب‌های سانسور شده را منتشر کرده. در صدر این فهرست «همه پسران آبی نیستند: یک مانیفست خاطرات» اثر جورج‌ام جانسون قرار دارد. این کتاب بیانگر تجربه نویسنده به عنوان یک مرد سیاه‌پوست همجنسگراست که در نیوجرسی و ویرجینیا بزرگ شده.
شما در سراسر دوران پاک و پرثمرمعلمی‌تان، نمونه بودید. این را تنها من به عنوان کسی که افتخارشاگردی شما را در سال‌های دور، داشته است، نمی‌گویم، گمان نمی‌کنم در این مورد، کسی با نظر من کوچک ترین مخالفتی داشته باشد. حضورشاگردان پرشمارکلاس‌های درس شما در بهترین دانشگاه‌ها و مراکز علمی این جا و غرب، گواه این گفته‌ی من است.
«سال تاراج جان‌های بی‌قرار» از علی صبوری تصویری از جامعه‌ای است که شادی‌های ساده‌اش به یغما رفته، اما در میان یأسِ حاکم، مقاومتی انسانی،هرچند خسته و شرمگین، به چشم می‌خورد.
در این برنامه رضا علامه‌زاده و تورج اتابکی به عنوان سخنران حضور خواهند داشت. همچنین در اینستاگرام نشر دنا این مراسم به طور زنده نیز پخش می‌شود.
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
