هر شاعری که کشته می‌شود، رویایی از رویاهای زمین کم می‌شود و کم کم همه در بی رویایی محض فرو می‌رویم. رفعت العرعیر، شاعر، استاد دانشگاه و نویسنده‌ی محبوب فلسطینی در حملات هوایی اسرائیل به شمال غزه، به‌همراه برادر و خواهر خود کشته شد. آخرین شعر او قبل از مرگ.
رفعت العرعیر که به زبان انگلیسی می‌نوشت، از سال ۲۰۰۷ در دانشگاه غزه ادبیات انگلیسی تدریس می‌کرد و یکی از بنیانگذاران کارزار «ما عدد نیستیم» بود.
سهمی که براهنی در افشای شکنجه‌های ساواک داشت بی‌نظیر است و سهمی که ساواک در رادیکالیزه کردن او داشت، انکارناپذیر.
متن ارسلان براهنی را می‌خوانید:
شب شده و او که از پنجره باغچه را می‌بیند، صدای تقه به در را نشنیده است. می‌بیند تاریکی بی‌سروصدا درختان گیلاس را جمع می‌کند. آخرین برگ‌ها را جمع می‌کند و برگ‌ها، بی مقاومتی در برابر تاریکی، پچ‌پچه‌کنان تن به تاریکی می‌دهند.
کانون کنشگران دموکرات و سوسیالیست هانوفر به مناسبت سالگرد ترورهای سیاسی در پاییز ۱۳۷۷ برنامه‌ای را به بررسی اندیشه‌های محمد مختاری و محمد جعفر پوینده اختصاص داده است.
این مطلب چند ماه بعد از کشته شدن محمد مختاری (به دست دژخیمان حکومت جمهوری اسلامی) نوشته شد و در همان وقت در چشم انداز شماره ۲۰ چاپ شد. یاد محمد مختاری، محمد جعفر پوینده و احمد میر علائی، و همه اندیشمندان آزاده‌ای که جان در راه آزادی فدا کردند گرامی باد.
اهمیت شعر مختاری در این است که موفق می‌شود از دل بی‌نظمی، نظمی حماسی بیرون بکشد و شعری بیافریند که برای شعر بلند بعد از او هنوز الهام‌بخش و پیشنهاد‌دهنده است.
کانون نویسندگان ایران، روز ۱۳ آذر را به یاد دهمین سال وقوع قتل‌های زنجیره‌ای، روز مبارزه با سانسور اعلام کرده است. کانون نویسندگان ایران با انتشار بیانیه‌ای اعلام کرد «در پانزده سالی که از این نام‌گذاری می‌گذرد، بر شدت و ابعاد سانسور افزوده شده است و نیز بر مقاومت و مبارزه در برابر آن. واقعیت‌ها نشان می‌دهند سانسور حکومتی بر همه‌ی عرصه‌های زندگی روزمره اثر مخرب می‌گذارد اما در عین حال مقاومت نیز برمی‌انگیزد.»
داستان نه منظر از جمله افسانه‌هایی است که طی قرن‌ها نقالان ایرانی در مرکز اجتماع و در قهوه‌خانه‌ها برای مردم بیان می‌کردند و شنیدن این نقل‌ها یکی از مهم‌ترین سرگرمی‌های مردم این مرز و بوم بود.
صفحه توماج صالحی در شبکه اجتماعی ایکس اعلام کرد این خواننده معترض توسط مأموران مسلح با برخوردی خشونت‌آمیز همراه با ضرب و شتم بازداشت و به مکانی نامعلوم منتقل شده است. صفحه توماج صالحی، حکومت جمهوری اسلامی را مسئول جان و سلامت او پس از بازداشت دانست.
مراسم آخرین وداع با باقر مؤمنی،تاریخ‌نگار و پژوهشگر، نویسنده، مترجم و کنشگر سیاسی سه‌شنبه ۸ آذر با حضور دوستان و دوستداران او در گورستان پرلاشز پاریس برگزار شد.
می‌گوید: وَ وقتی بِ باران بییاد یه پا زودتر خیس می‌شه… از از زانو به پایین… می‌گوید: ز زانوم تیرخورده بود… خ خیلی وقت پیش…می‌گوید: می‌می‌دونم حواستان از از گوشه چشم، به من بود…
پل لینچ، نویسنده ایرلندی در این رمان ایرلند را به شکل «ویرانشهری» نشان می‌دهد که در آینده‌ای نه چندان دور دچار استبداد شده است.
در رمان «گربههای پرنده» نوشته احمد خلفانی آنچه که بیش از همه به کنش شخصیت‌ها جهت می‌دهد، نیاز آن‌ها به ارتباط است. همه عناصر داستان در خدمت نیاز به «وصال» قرار گرفته است.
نشر مهری در لندن کتاب تازه‌ای از زکریا هاشمی را منتشر کرد. این کتاب که «سنگلاخ زندگی» نام دارد، حسب حال زکریا هاشمی، نویسنده و سینماگر و بازیگر سرشناس است که همگان او را بیش از همه با رمان «طوطی» می‌شناسند.
تقویم‌نوشته‌ها ۲۵ نوامبر (۴ آذر) را روز مبارزه با خشونت بر زنان می‌دانند، یادآور کشته شدن خواهران مبارز «میرابال» به دست دیکتاتور دومنیکن در سال ۱۹۶۰.
«حفره‌ای به کالیبر پنج و چهل و پنج صدمِ میلی‌متر در دهلیز قلبی که خون را بعد از بیست و شش سال به جای رگ‌ها در آسمان پمپاژ می‌کند» را اگر کیانوش صدا بزنید، «عبور سلانه‌سلانه‌ی گلوله به وقتِ چرخ‌کردنِ گوشت و استخوان دنده با هم» نام خانوادگی‌اش آساست.
سوم آذر، سالروز تولد کیهان کلهر، نوازنده چیره‌دست ایل کلهر است. او تنها هنرمند ایرانی‌ست که تاکنون چهاربار نامزد جایزه‌ی «گرمی» شده است.
«بانگ» این اثر را که سندی است بی‌همتا از برخی رویدادهای ماه‌های نخست بعد از پیروزی انقلاب در سالگرد درگذشت غلامحسین ساعدی بازنشر می‌کند.
غلامحسین ساعدی که در سال ۱۳۱۴ در تبریز در یک خانواده کارمندی متولد شد در جست‌و‌جویی مداوم برای شناخت ایران و مردمانش بود. او اما تبعید را نتوانست تاب بیاورد و ۳۷ سال پیش در چنین روزی در پاریس درگذشت. کانون نویسندگان ایران به این مناسبت بیانیه‌ای منتشر کرده است که می‌خوانید:
با یاد هزاران کودک قتل‌عام شده در غزه.
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
