چه خبر؟

در این داستان ماجرا از زبان عبدالحلیم در مرز بین رؤیا و بیداری روایت می‌شود. گذشته با خاطراتی از جنگ و ماهرخ و زمان حال با آلودگی‌های نفتی درهم می‌آمیزند و حس گم‌گشتگی راوی را تقویت می‌کنند. عناصری مثل آهو، که نماد طبیعت بی‌پناه است، جانور نفتی، که صنعت ویرانگر را نشان می‌دهد، و سوراخ گلوله در قاب عکس، که زخم‌های جنگ را تداعی می‌کند، به روایت عمق مفهومی می‌دهند. استفاده از زبان محلی و تک‌گویی‌های درونی، عبدالحلیم را به چهره‌ای باورپذیر و انسانی تبدیل می‌کند که صدایش در ذهن خواننده طنین‌انداز می‌شود.

این داستان به موضوعاتی مانند هویت فردی، محدودیت‌های اجتماعی و جست‌وجوی آزادی می‌پردازد. راوی – یک زن معلم فلسفه و خواننده آواز – در حال بررسی خانه‌ای جدید با مشاور املاک است. تمرکز او بر پنجره‌های تمام‌قد و دید باز، نمادی از نیازش به آزادی و ارتباط با جهان بیرون است. این خواسته در تضاد با دیدگاه عملی و مادی مشاور قرار می‌گیرد. این تقابل، تنشی اساسی در داستان ایجاد می‌کند: تقابل بین آرمان‌گرایی و واقع‌گرایی، بین هنر و زندگی روزمره.
‎‌

رمان «انقلاب مینا» نوشتهٔ مهرنوش مزارعی، با روایتی چندلایه و رویکردی خودزندگی‌نامه‌ای، سرگذشت «مینا شعبانی» را از جوانی در ایران تا مهاجرت اجباری به آمریکا پی می‌گیرد. این مقاله با رویکرد تحلیل گفتمان انتقادی (Critical Discourse Analysis یا CDA)، نشان می‌دهد که چگونه گفتمان‌های سیاسی (چپ‌گرایی افراطی، انقلاب ۵۷)، جنسیتی (مبارزه با مردسالاری) و اجتماعی (مهاجرت) بر سرنوشت مینا تأثیر می‌گذارند.

درگیری اصلی داستان، جنگ درونی ناهید بین ماندن در یک ازدواج بی‌معنا و رفتن به سمت آزادی است. او از یک طرف به سنت‌های خانوادگی و ترس از طلاق وابسته است، و از طرف دیگر نمی‌خواهد تمام عمرش را در یک رابطه سرد و یکطرفه سپری کند. او چه تصمیمی می‌گیرد؟

«خانه نیستم، برگشتم تماس می‌گیرم» با روایتی چندلایه، هویتِ شکسته‌ی انسان مهاجر را از طریق رابطهٔ شخصیت اصلی (فروغ) با زبان، خانواده، و مرگ بررسی می‌کند. مهاجرت در اینجا نه یک انتخاب، بلکه زنجیره‌ای از جدایی‌های اجباری است. این داستان سوژه زن مهاجر را در تقاطع سه گانهٔ پدرِ فراموشکار، مادرِ غایب و همسرِ مرده قرار می‌دهد.

نوشته لیدا ذبیحی، «گنجشک و بامداد خاورمیانه»، با روایتی دوپاره از جنگ ایران و عراق در کودکی و جنگ اخیر با اسرائیل در مقام مادری، تصویری از ترس مشترک نسل‌ها در مواجهه با جنگ ارائه می‌دهد. نویسنده با تمرکز بر تجربه مادری که فرزندانش در تهران هدف حملات تهاجم نظامی اسرائیل قرار گرفته‌اند، پرسشی جهانی را مطرح می‌کند: چرا کودکان دیروز و امروز باید این وحشت را تجربه کنند؟