جشنواره فیلم کن همواره در سال‌های اخیر با این انتقاد مواجه بود که از فیلمسازان زن غفلت می‌کند. تی‌یری فرمو اعلام کرد که این بار شش کارگردان زن در بخش اصلی حضور دارند.
رویکرد نویسنده در این داستان‌ها اجتماع‌گرایانه است. نامجو در تلاش است که به نیاز اجتماعی یک دوران خاص پاسخ دهد و برای این منظور از خانه خارج می‌شود و ما را به خود به درون اجتماع می‌برد.
۲۰۰ روز از بازداشت نیلوفر حامدی، خبرنگار روزنامه شرق می‌گذرد. حامدی در بند هشت زندان قرچک ورامین زندانی‌ست، تاریخ رسیدگی به پرونده او را اعلام نکرده‌اند و وکیل هم پرونده را ندیده است.
کیومرث پوراحمد در یک فایل صوتی افشا شده: «عشق، نان شب و نفسم فیلمسازی است، همه زندگی برای من ابتدا فیلم است و بعد جنبه‌های دیگر، ولی دیگر نمی‌توان فیلم ساخت و شرایط به‌شدت بد شده است.»
گروهی از اعضای کتابخانه ملی در اعتراض به حجاب اجباری و تعلیق برخی اعضا به علت حجاب، در محوطه‌ی کتابخانه تحصن کردند. برخی اعضای مرد نیز در همبستگی با زنان روسری سر کرده و در آخر روسری‌ها را در حوض پرتاب کردند.
برخی از کاربران شبکه‌های اجتماعی نوشته‌اند پوراحمد با نوشتن یک نامه هشت صفحه‌ای خود را حلق‌آویز کرد.
کیومرث پوراحمد با حرفها و کنش ها و اعتراضات و در آخر با مرگش پیام بزرگی به ما داد. پیامی در اعتراض به دو تیغ سانسور و سرمایه های هدایت شده که سینمای ایران را به پرتگاه سقوط برده است.
محسن حمید نویسنده تحسین شده پاکستانی-بریتانیایی در «آخرین مرد سفیدپوست»، تازه‌ترین رمان خود می‌پرسد چه اتفاقی می‌افتد اگر یک مرد سفیدپوست یک روز صبح از خواب بیدار شود و متوجه شود که رنگ پوستش تیره شده است. تمثیلی کافکایی درباره نژادپرستی و تبعیض‌های روزمره.
گروهی از عکاسان خبری ایران مقیم خارج از کشور عکسی از خانواده مهسا امینی در بیمارستان را به عنوان عکس سال ۱۴۰۱ انتخاب کردند. این عکس را نیلوفر حامدی، خبرنگار زندانی گرفته است.
جایزه بین‌المللی ورلدپرس فوتو مستقر در آمستردام برگزیدگان خود در سال ۲۰۲۳ را شناخت. احمد حلبی‌ساز، عکاس ایرانی جایزه افتخاری این نهاد را به خاطر عکسی از یک دختر جوان بی‌حجاب ایرانی در میانه جنبش «زن، زندگی، آزادی» در جمع عده‌ای از زنان محجبه در پیش‌زمینه یک مسجد دریافت کرد.
رمان جدید رحمن عباس به نام «زندیق» که در آینده‌ای دیستوپیایی می‌گذرد، از نگرانی‌های نویسنده هندی درباره روند قدرت گرفتن راست افراطی در کشورش، نژادپرستی و دیگری‌سازی به عنوان پیامدهای قدرت گرفتن راست افراطی نشان دارد.
مرجان ساتراپی، فیلمساز ایرانی مقیم فرانسه همراه با گروهی از دختران رقصنده در حمایت از دختران اکباتان در مقابل سفارت ایران در محله هفتم پاریس
شامگاه دوشنبه ۲۹ اسفند، شهروندان شیرازی که در حافظیه حضور داشتند، با فریاد «زن، زندگی، آزادی» به پیشواز سال نو رفتند.
تا بهار دلنشین آمده سوی چمن، باز لاله می‌دمد از خون جوانان وطن. جانا! اما به کوری چشم دشمنان باهار و نوروزان ایران، باز هم در سفره‌مان: سبزه و سپیدی و قرمزی ماهیِ دلخون…
علاقمندان به کتاب به نشانه همبستگی با شهر کتاب بابل در ویترین سوخته این کتابفروشی هفت‌سین نوروزی چیدند.
سال ۱۴۰۱ با پخش سرود «سلام فرمانده» از صدا و سیمای جمهوری اسلامی آغاز شد، به ریزش متروپل و اعتراضات خوزستان رسید و سپس با بگیر و ببندهای گشت ارشاد در تابستان ادامه یافت و سرانجام به اعتراضات شهریور انجامید که به یک موقعیت انقلابی بدل شد. رویدادهای ۱۴۰۱ در یک نگاه:
دخترانی که ویدئوی رقص گروهی آن‌ها هم‌زمان با روز جهانی زن بازتاب گسترده یافته بود، وادار به «اعتراف اجباری» شده‌اند. روایتی از همبستگی با آنان.
وب‌سایت جایزه نوبل از کنزابورو اوئه به عنوان نویسنده‌ای یاد کرده است که در آثارش «با نیرویی شاعرانه و در حدفاصل بین واقعیت و اسطوره، جهانی را می‌آفریند که نمایانگر مخمصه‌ها و نگرانی‌های انسان در عصر کنونی‌ست.»
بخشی از این ایجاد فشار با احضار پدر و خواهر ابوالفضل به شعبه ۹۰۳ بازپرسی دادسرای عمومی و انقلاب ناحیه ۹ مشهد اعمال شده است، اما بخش غیررسمی ولی ملموس این فشار، تلاش برای ترساندن صاحب‌خانه آن‌ها و بیرون کردن خانواده ابوالفضل، پیش از موعد اتمام قرارداد اجاره است.
در «انفجار بزرگ» هوشنگ گلشیری، آن حادثه بزرگ و تحول‌آفرین رقص چند جوان است. ۳۰ سال بعد دنیای این داستان بیش از هر موقع دیگری به ما نزدیک است. پس از انتشار ویدیویی از رقص پنج دختر جوان در شهرک اکباتان تهران، گزارش‌هایی از تلاش نیروهای امنیتی برای شناسایی و بازداشت این دختران و اعمال فشار بر مربی آنان منتشر شده است.
اعضای خانواده کیوان مهتدی دوشنبه ۱۹ دی در شبکه‌های اجتماعی خبر دادند که این مدافع حقوق کارگران به اتهام «اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی» به پنج سال حبس و به اتهام «تبلیغ علیه نظام» به یک سال حبس تعزیری محکوم شده و حکم او را به وکیل‌اش ابلاغ کرده‌اند.
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
