ین کتاب مجموعه‌ای است از جستارها که با جستاری به یاد شاهرخ مسکوب آغاز می‌شود و در جستارهای دیگر به میهن ایرانی و ادب و زبان فارسی و نیز ادبیات معاصر ایران پرداخته شده است.
شروع قوی، شخصیت‌پردازی دقیق، استفاده مناسب از میزانسن و لحظات اوج‌گیری از نقاط قوت نمایش است. نویسنده در ادامه، برخی ضعف‌های ساختاری مانند عدم انسجام در روایت و پایان‌بندی نامناسب را هم یادآوری میکند.
این اثر منحصربه‌فرد، با شجاعتی ستودنی در نمایش صادقانه و بی‌پرده لحظات ساده اما باشکوه زندگی، بیننده را با بنیادی‌ترین دغدغه‌های انسانی همچون تنهایی، عشق و مرگ روبرو میکند.
و اما تجربه‌‌ی شخصی من و اعتقادم در مورد سانسور در ایران مرا یاد این مصرع می‌‌اندازد: «آنچه همه خوبان دارند، تو تنها داری!» من سانسور می‌‌کنم، تو سانسور می‌‌کنی، او سانسور میکند.
دبیرخانه فستیوال هنری بین‌المللی «زن، زندگی، آزادی» در ونکوور کانادا با انتشار فراخوان، از آغاز به‌کار دومین دوره‌ی خود خبر داد. در این دوره بخشی هم برای «شعر» در نظر گرفته شده است.
به مناسبت روز نویسندگان زندانی، کانون نویسندگان ایران بیانیه‌ای صادر کرده است که می‌خوانید:
حذف کلمات در ایران ابزار پیچیده‌ای در دست قدرت است و این ماجرا در تمام تاریخ ما حضور داشته است. دلایل حذف می‌تواند بسیار ابتدایی و بچگانه باشد اما تا وقتی قیچی در دست کسانی‌ست که از این راه نان می‌خورند ادامه دارد.
رمان «مدار» نوشته سامانتا هاروی،به عنوان اثر برگزیده معتبرترین جایزه ادبیات داستانی بریتانیا انتخاب شد.
کانون نویسندگان ایران با انتشار بیانیه‌ای اعلام کرده است که تنها با دسترسی به رسانه‌های آزاد می‌توان از حقیقت رویدادهایی مانند ماجرای آهو دریایی و خودکشی دختر افغان مطلع شد. این بیانیه را می‌خوانید:
زندگی مجازی سال‌هاست که بخشی از زندگی ما شده است. چند تا از داستان‌ها چگونگیِ برخوردِ زندگیِ سنتی با دنیای مجازی را دستمایه قرار داده‌اند. دو داستان هم به تناقضات و آشفتگی‌های زندگی در مهاجرت پرداخته‌اند.
“ایوان” – هرچند به ظاهر حزبی است – در واقعی بودن و وجود حضرت “عیسی مسیح” تردید ندارد و حاضر نیست باورهای ایده‌ئولوژیک حزبی خود را به ساحت مقدس شعر خویش وارد کند. ناگزیر به او انگ “دیوانه‌گی” خورده، در یک بیمارستان روانی بستری می‌گردد تا شاید “آدم” شود.
مشکل این بود که «بررس» معتقد بود زن و مردی که در این رُمان هستند و با هم رابطه دارند، رسمن مزدوج نیستند. چندین مورد دیگر هم ایراد گرفته بودند که چندان جدی نبود.
داوود در رمان «حوری‌ها» از جنایت‌های اسلام‌گرایان در جریان جنگ داخلی الجزایر انتقاد میکند. این رمان در الجزایر جزو آثار ممنوعه است و انتشارات گالیمار به خاطر انتشار این اثر از شرکت در نمایشگاه کتاب الجزایر محروم شد.
قطعه والس ناشناخته‌ای که گفته می‌شود توسط آهنگساز لهستانی، فردریک شوپن نوشته شده است، نزدیک به ۲۰۰ سال پس از نگارش آن، در مخزن کتابخانه
رمان «زنده باد تستوسترون»، با نثری روان، ساختاری مدرن و درهم‌آمیختگی واقعیت و خیال، یک اثر روانشناختی و اجتماعی قابل تامل است.
یوگنی زامیاتین، نویسنده‌ی رُمانِ «ما» در سالِ ۱۹۳۹ در نامه‌یی خطاب به استالین می‌نویسد «برای من به عنوان نویسنده محرومیت از نوشتن چیزی کم‌تر از اعدام نیست… می‌دانم که عادت بسیار نابه‌جایی دارم مبنی بر سخن‌گفتن از آنچه حقیقت می‌پندارم، نه سخن‌گفتن از آنچه می‌تواند در این لحظه به مصلحت باشد… پنداشته‌ام که این کار خوارشماری‌ی نویسنده است…»
شروین حاجی‌پور، خواننده آهنگساز و ترانه‌سرا در انتقاد از جنگ غزه و حملات پینگ‌پونگی ایران و اسرائیل ترانه تازه‌ای اجرا کرده که در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شود.
در یازدهمین مجمع عمومی کانون عضویت آتفه چهارمحالیان همچنان به حالت تعلیق باقی ماند و کانون به اتفاق آرا ناصر زرافشان، آیدا عمیدی، محبوبه موسوی، علی جانوند و اکبر معصوم‌بیگی را به عنوان اعضای هیئت دبیران برگزید.
نشریه ادبی بانگ دوسیه سانسور و خودسانسوری «آوای تبعید» به کوشش اسد سیف و بهرام مرادی را بازنشر میکند. این دوسیه یک تصویر کلی از ساز و کار سانسور حکومتی در حکومت جمهوری اسلامی را آشکار میکند. نخست مقدمه اسد سیف را می خوانیم.
در بین خبرهای جنگ، خبری به کل فراموش شد: ۱۱ اکتبر سال جاری رسانه‌های کره‌ای اعلام کردند که هان کانگ نخستین نویسنده از این کشور که جایزه نوبل ادبیات را دریافت کرده، در اعتراض به جنگ اوکراین و همچنین جنگ غزه و حمله اسرائیل به جنوب لبنان از برگزاری هرگونه نشست خبری خودداری کرده است.
اولین دوره نمایشگاه کتاب فارسی «الف» در روزهای دوم و سوم نوامبر ۲۰۲۴ با حضور ناشران و کتابفروشان از آمریکای شمالی، اروپا، و همچنین با عرضه کتاب‌های منتشر شده در ایران و افغانستان در تورنتو برگزار خواهد شد و برنامه‌های متنوعی نظیر سخنرانی‌ها، پنل‌ها، مراسم رونمایی و کارگاه‌های هنری و ادبی در آن گنجانده شده است.
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
