
احضار احمد درخشان، نویسنده و معلم به دادگاه انقلاب کرج
بر اساس اطلاعیه کانون نویسندگان ایران، احمد درخشان، نویسنده و معلم، به شعبه ۱۳ بازپرسی دادسرای عمومی و انقلاب کرج احضار شده است.
بر اساس اطلاعیه کانون نویسندگان ایران، احمد درخشان، نویسنده و معلم، به شعبه ۱۳ بازپرسی دادسرای عمومی و انقلاب کرج احضار شده است.
با مرگ فریدون تنکابنی ادبیات معاصر ایران یکی دیگر از بازماندگان نویسندگان دهه چهل خود را از دست داد. از او هیجده اثر به یادگار مانده است.
وایت داستان از زبان اول شخص همراه با صداقت و صمیمت منولوگهایش، ارتباط حسی و جغرافیایی پرکششی با مخاطب برقرار میسازد. خواننده که از همان ابتدا میخواهد بداند چرا و چه وقت این اتفاق افتادهاست، این سئوال تا پایان رمان با او پیش میرود.
«ماه تا چاه» نوشته حسین آتشپرور از مهمترین رمانهای پست مدرن در زمینه زندگی شهری در ایران در نشر مزدا به زبان انگلیسی ترجمه و منتشر شد.
فریدون تنکابنی (فریدون آموزگار) نویسنده سرشناس بامداد شنبه ۲۸ سپتامبر/۷ مهر در ۸۷ سالگی در یک آسایشگاه سالمندان در شهر کلن آلمان درگذشت.
بیضایی در تازهترین اثرش داستان داش آکل هدایت را از منظر مرجان روایت میکند. تفسیر تازهای از یکی از مهمترین داستانهای عاشقانه در فرهنگ عامیانه ما.
محمد ابراهیم اقلیدی مترجم و ویراستار پس از یک بیماری طولانی بامداد یکشنبه ۲۵ شهریور در تهران درگذشت. او در سال ۱۳۲۷ در اقلید فارس
خوری که در بیروت به دنیا آمده و در همین شهر هم بزرگ شده بود، از مدافعان آزادی بیان و از منتقدان سرسخت از دیکتاتوریها در خاورمیانه از جمله حکومت بشار اسد و همچنین از مدافعان مردم فلسطین بود. او در دانشگاه لبنان و سپس در دانشگاه سوربن پاریس تحصیل کرد و دکترای تاریخ اجتماعی گرفت.
رمان با نثری صریح و بی رحم و با کلماتی گاهی دوست نداشتنی به حرکت در میآید و وقتی در فضای رمان رها شدی جدا شدن از آن دشوار است. انگا ر در متن داستان در جستجوی خویشتنی و در جستجوی آدمیانی که میشناسی، تصویر واقعی از کسانی که هر روز در آینه یا در خیابان می بینی و این جستجو و تصاویر تا پایان رهایت نمی کند.
«موسیقی در لبهٔ پرتگاه: مسیر آهنگسازان ایرانی پس از انقلاب ۵۷ » (به زبان انگلیسی) به بررسی تأثیر عمیق انقلاب ۱۳۵۷ بر موسیقی ایران میپردازد. در این پژوهش، با توصیف و تحلیل داستانهای منحصر به فرد آهنگسازان معاصر، انواع موانع و چالشهای گستردهی سیاسی-اجتماعی که این هنرمندان با آن دست و پنجه نرم کردهاند به تصویر کشیده شده است .
محمد ابراهیم اقلیدی مترجم و ویراستار پس از یک بیماری طولانی بامداد یکشنبه ۲۵ شهریور در تهران درگذشت. علیرضا بهنام، شاعر و از خویشاوندان او این خبر را در گفتوگو با نشریه ادبی بانگ تأیید کرده است.
کانون هنرمندان ایرانی فیلم و تئاتر برونمرز، در بیانیهای در آستانه دومین سالگرد قیام ژینا اعلام کرد «به پیروزی این جنبش در برابر بیش از چهار دهه سرکوب فیزیکی، روانی و فرهنگی، جامعه ایران باور دارد.»
در این میزگرد آرش نصرتاللهی در گفت وگو با علی قنبری، شیدا محمدی و نسیم مرعشی توان ادبیات در ارتقای زیست اجتماعی انسان را به سنجش میگذارد.
۳۶ سال از اعدامهای تابستان ۶۷ میگذرد، اما تابستان تنها فصل اعدام در جمهوری اسلامی و زندان تنها مکان جنایت نبود و نیست.
موضوعاتی چون عشق و انزوا، مهاجرت و تبعید، در کنار مسائل روز جامعه ایران، درونمایه اغلب ترانههای دفتر حاضر را تشکیل میدهند.
رمان «زنده باد تستوسترون» را در حالت کلی میتوان داستانی دانست در مورد جولان قدرت در درون انسانها. نشاندهنده اینکه قدرت از بیرون است ولی به درون نفوذ میکند و زن و مرد را تغییر داده و رفتارهایشان را شبیه هم میکند.
موضوع برخی از جلسات ــ تاریخ و تاریخنگاری ایران در دوران پهلوی، زنان و جنبشهای معاصر ایران نظیر جنبش «زن، زندگی، آزادی» ــ نیز متناسب با اتفاقات و جریانات جاری ایران یا از جمله موضوعاتی بود که در سالهای اخیر توجه به آنها افزایش یافته است.
کانون نویسندگان ایران که برای برگزاری مراسم و مجالس خود از امکانات عمومی محروم نگاهداشته شده این برنامه را نیز در خانهی یکی از اعضا برگزار کرد.
داستان «بیجار» نوشته نرگس مقدسیان در محل تلاقی ادبیات کارگری و ادبیات زنان شکل میگیرد. نویسنده در این داستان موفق میشود که از خاستگاه طبقه متوسط شهری فاصله بگیرد و داستان زنانی را روایت کند که برای گذران زندگی ناگزیر به یک تقلای بیپایاناند.
«شکوفه کیمیای کهن» مجموعهای از سرودههای علی احمد سعید مشهور به ادونیس به ترجمه یدالله گودرزی در ۱۷۵ صفحه در نشر گویا در تهران منتشر شد.
این داستانها با نگاهی عمیق به تجربههای انسانی نشان میدهند که چگونه ذهن انسان میتواند در مواجهه با انزوا، مهاجرت، تغییرات محیطی و فرهنگی، و فشارهای روانی حاصل از آن دچار فروپاشی شود.
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربهها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنیپور و حسین نوشآذر اداره میشود.