کانون نویسندگان ایران اعلام کرد، نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی از برگزاری مراسم بزرگداشت محمد مختاری و محمد جعفر پویند، از قربانیان قتل‌های زنجیره‌ای، جلوگیری کردند.
رفعت العرعیر که به زبان انگلیسی می‌نوشت، از سال ۲۰۰۷ در دانشگاه غزه ادبیات انگلیسی تدریس می‌کرد و یکی از بنیانگذاران کارزار «ما عدد نیستیم» بود.
سهمی که براهنی در افشای شکنجه‌های ساواک داشت بی‌نظیر است و سهمی که ساواک در رادیکالیزه کردن او داشت، انکارناپذیر.
متن ارسلان براهنی را می‌خوانید:
کانون کنشگران دموکرات و سوسیالیست هانوفر به مناسبت سالگرد ترورهای سیاسی در پاییز ۱۳۷۷ برنامه‌ای را به بررسی اندیشه‌های محمد مختاری و محمد جعفر پوینده اختصاص داده است.
کانون نویسندگان ایران، روز ۱۳ آذر را به یاد دهمین سال وقوع قتل‌های زنجیره‌ای، روز مبارزه با سانسور اعلام کرده است. کانون نویسندگان ایران با انتشار بیانیه‌ای اعلام کرد «در پانزده سالی که از این نام‌گذاری می‌گذرد، بر شدت و ابعاد سانسور افزوده شده است و نیز بر مقاومت و مبارزه در برابر آن. واقعیت‌ها نشان می‌دهند سانسور حکومتی بر همه‌ی عرصه‌های زندگی روزمره اثر مخرب می‌گذارد اما در عین حال مقاومت نیز برمی‌انگیزد.»
صفحه توماج صالحی در شبکه اجتماعی ایکس اعلام کرد این خواننده معترض توسط مأموران مسلح با برخوردی خشونت‌آمیز همراه با ضرب و شتم بازداشت و به مکانی نامعلوم منتقل شده است. صفحه توماج صالحی، حکومت جمهوری اسلامی را مسئول جان و سلامت او پس از بازداشت دانست.
مراسم آخرین وداع با باقر مؤمنی،تاریخ‌نگار و پژوهشگر، نویسنده، مترجم و کنشگر سیاسی سه‌شنبه ۸ آذر با حضور دوستان و دوستداران او در گورستان پرلاشز پاریس برگزار شد.
پل لینچ، نویسنده ایرلندی در این رمان ایرلند را به شکل «ویرانشهری» نشان می‌دهد که در آینده‌ای نه چندان دور دچار استبداد شده است.
نشر مهری در لندن کتاب تازه‌ای از زکریا هاشمی را منتشر کرد. این کتاب که «سنگلاخ زندگی» نام دارد، حسب حال زکریا هاشمی، نویسنده و سینماگر و بازیگر سرشناس است که همگان او را بیش از همه با رمان «طوطی» می‌شناسند.
تقویم‌نوشته‌ها ۲۵ نوامبر (۴ آذر) را روز مبارزه با خشونت بر زنان می‌دانند، یادآور کشته شدن خواهران مبارز «میرابال» به دست دیکتاتور دومنیکن در سال ۱۹۶۰.
سوم آذر، سالروز تولد کیهان کلهر، نوازنده چیره‌دست ایل کلهر است. او تنها هنرمند ایرانی‌ست که تاکنون چهاربار نامزد جایزه‌ی «گرمی» شده است.
غلامحسین ساعدی که در سال ۱۳۱۴ در تبریز در یک خانواده کارمندی متولد شد در جست‌و‌جویی مداوم برای شناخت ایران و مردمانش بود. او اما تبعید را نتوانست تاب بیاورد و ۳۷ سال پیش در چنین روزی در پاریس درگذشت. کانون نویسندگان ایران به این مناسبت بیانیه‌ای منتشر کرده است که می‌خوانید:
نشر مهری در لندن مجموعه گفت‌وگوهای ادبی فرخنده حاجی‌زاده را منتشر کرد. رونمایی این کتاب که «سلول مطرود» نام دارد دوشنبه ۲۸ آبان در شهر کتاب فرشته تهران برگزار شد و به این ترتیب از کتابی که بدون سانسور یک ناشر تبعیدی در لندن منتشر کرده بود در تهران رونمایی شد.
احمدرضا حائری، زندانی سیاسی محبوس در زندان قزلحصار، در نامه‌ای که نسخه‌ای از آن به دست زمانه رسیده است، جزئیاتی هولناک از شکنجه و اعدام مصنوعی سامان یاسین (صیدی)، خواننده کُرد سبک رپ را شرح می‌دهد. او همچنین نسبت به وضعیت سلامتی سامان یاسین در زندان قزلحصار هشدار داده است.
مؤمنی که در جوانی از اعضای حزب توده ایران بود در سال ۱۳۳۳، یک سال بعد از کودتای ۲۸ مرداد به زندان افتاد و تا سال ۱۳۳۷ در زندان بود. او بعد از مدتی از حزب توده فاصله گرفت اما همواره از نظر سیاسی به آرمان‌های چپ وفادار ماند.
بر اساس اعلام حساب رسمی توماج صالحی در شبکه ایکس قرار است خانواده این خواننده معترض پیگیر روند درمان آسیب‌های جسمی وارد شده به او در دوران زندان شوند.
از آنجا که وضع موجود، ما را به سمت خودبیانگری و حدیث نفس می‌برد، گاهی موثرترین شیوه‌ی اعتراض برای هنرمندان این است که این وضع را پس بزنند.
حسین آتشپرور در پژوهش «تکامل داستان امروز» خلاصه‌ای از رویکرد ادبی «مفید» را به دست داده است. با توجه به درگذشت شهروز جویانی و اهمیت او در روزنامه‌نگاری فرهنگی، نمایه ادبی مفید را می‌بینید.
گروهی از هنرمندان موسیقی افغانستانی با ارسال دادخواستی به دادگاه عالی پیشاور، تصمیم دولت پاکستان مبنی بر اخراج پناهجویان افغانستانی را به چالش کشیدند.
رسانه‌های آلمانی‌زبان، یک صدا بیانیه یورگن هابرماس، جامعه شناس و فیلسوف مکتب فرانکفورت در حمایت تلویحی از حملات اسرائیل به غزه را با تیتر «از نظر اصولی موجه» پوشش داده‌اند.
امیر رئیسیان، وکیل توماج صالحی ۱۷ آبان خبر داده بود که پس از شکایت توماج صالحی علیه مقامات و برخی رسانه‌ها، محدودیت‌هایی علیه او وضع شده است.
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
