شبکه الجزیره گزارش می‌دهد که نوبل ادبی ۲۰۲۱ در تانزانیا به یک بحث هویتی دامن زده است. بسیاری عبدالرزاق قرنح را شایسته دریافت نوبل ادبی می‌دانند، اما برخی جریان‌ها هم این بحث را پیش کشیده‌اند که تا چه حد می‌توان یک نویسنده پناهجوی دوتابعیتی را یک نویسنده تانزانیایی به شمار آورد؟
زبان مادری قرنح زبان سواحلی است. آثارش را اما به زبان انگلیسی می‌نویسد. بنابراین شاید نخستین بار باشد که مهم‌ترین جایزه ادبیات جهان به نویسنده‌ای مهاجر تعلق می‌گیرد که زبان ادبی او با زبان مادری‌اش تفاوت دارد.
ادبیات وحشت در اروپا با رمانتیسم خویشاوند است و تحت تأثیر جنگ‌های ناپلئون و بحران هویت بعد از انقلاب صنعتی و برای به بیان درآوردن سویه‌های اهریمنی انسان شکل گرفت.
گاه وفاداریِ صرف به واقعیت بزرگترین ضربه‌ها را به اثر ادبی می‌زند، در عین اینکه از نظر من چه در مورد خودمان بنویسیم و چه در مورد خودمان ننویسیم از خودمان نوشته‌ایم.
انجمن قلم آمریکا (پن) در جشن سالانه‌اش، با اعطای جایزه ادبی آزادی نگارش باربی به بکتاش آبتین، کیوان باژن و رضا خندان مهابادی، از تلاش‌های این سه نویسنده زندانی در ایران برای آزادی بیان و شجاعتشان در این راه تجلیل کرد.
لارس ویلکس، کارتونیست سوئدی که کاریکاتوری از پیامبر اسلام را کشیده بود و پیش از این از یک سوءقصد جان سالم به در برده بود در یک تصادف رانندگی کشته شد.
امیر حسین افراسیابی: شاعر وطن ندارد. من خانه‌ای دارم که خانه‌ی من نیست. اروپا که خانه‌ی من نیست، اینجا هم خانه ندارم. دورافتاده‌ام. خانه‌ای که نتوانی در آن به‌راحتی نفس بکشی، ارتباط برقرار کنی، که خانه نشد. خانه را می‌شود تعمیم داد به کل وطن. به‌‌راستی وطن من کجاست؟
همایش «آینه ایران» با حضور شماری از نویسندگان، منتقدان و پژوهشگران ایرانی وغیر ایرانی جمعه یکم اکتبر/ ۹ مهر در زوم برگزار می‌شود. این همایش از ۹ صبح تا ۴ بعد از ظهر به وقت محلی ادامه دارد.
سازمان ملل متحد ۳۰ سپتامبر را روز جهانی ترجمه نامیده است. هر جا که کلامی بیان می‌شود و یا کلمه‌ای نوشته می‌شود، کلمه‌ای را می‌خوانند یا به آواز می‌خوانند در آنجا مترجمان نقش‌آفرینی می‌کنند.
سه تن از اعضای کانون نویسندگان ایران از یک سال گذشته تاکنون به اتهام‌های بی‌اساس در زندان‌های جمهوری اسلامی ایران محبوس‌اند. کانون نویسندگان ایران در سالگرد صدور حکم زندان برای این سه نویسنده با انتشار بیانیه‌ای خواهان آزادی آنان شد.
کاظم سادات اشکوری: توقعی از کسی و آقایان وزارت ارشاد ندارم زیرا اگر قرار بود کاری کنند، در این ۴۱ سال می‌کردند. توقعی ندارم.
بیست و یکمین شماره نشریه ادبی «آوای تبعید» زیر نظر اسد سیف توسط نشر پیام در آلمان منتشر شد. بخشی از این شماره به ادبیات و زبان گیلکی اختصاص دارد. این بخش زیر نظر مسعود پورهادی تهیه شده است.
من تجربه‌ی زیسته‌‌ام را با شرایط اجتماعی روز و خرده روایت‌های دیگر پیوند زده ام. خرده روایت‌هایی که گاه تلفیق حس، تخیل و واقعیت بود و در نهایت این تجربه‌ی زیسته از باقی خرده روایت‌ها قابل تفکیک نبود.
نشر مهری در لندن رمان معروف «طوطی» نوشته زکریا هاشمی را بعد از بیش از نیم قرن که از انتشار آن می‌گذرد پاییز سال جاری تجدید چاپ می‌کند. از این اثر جسورانه به عنوان نخستین رمان اروتیک ایران در دوران مدرن نیز یاد می‌شود.
جایزه ادبی «واو» از میان چهار رمان: «چهارده سالگی بر برف» نوشته حسین آتش‌پرور، «طبرخون» نوشته‌ی محسن فاتحی، «مرد کبود» نوشته‌ی پیام عزیزی و «وقتی ما همه مردیم» نوشته مهدی احمدیان، رمان «مرد کبود» را به عنوان رمان برگزیده جایزه ادبی واو معرفی کرد.
دو تجربه در داستان های من به طرز محسوسی اثرگذار بوده است. تخیل هم البته نقش داشته.
بنیاد ژاله اصفهانی در نظر دارد برنامه‌ای را به بیدل دهلوی اختصاص دهد. در این برنامه بهمن بنی‌هاشمی، پژوهشگر، شاعر و منتقد ادبی نتایج پژوهش‌اش درباره بیدل دهلوی را معرفی می‌کند.
انجمن قلم آمریکا اعلام کرد جایزه آزادی نگارش را به خاطر التزام بکتاش آبتین، کیوان باژن و رضا خندان مهابادی به آزادی بیان و عقیده به آن‌ها اهدا می‌کند.
راستی، آیا مگر می‌شود قصّه‌ای نوشت ــ که کم یا زیّاد ـ پایابش، به‌نوعی برنگردد به” تجربه/ واقعیّت”ی که در بیرونِ از” واقعیّت” و حتّا بیرونِ از ذهن و تخیّلِ شخصیِ خالقِ آن اثر جریان داشته؟ تصورش برای من که دشوار ست.
نویسنده رمان «گربه‌های پرنده» می‌گوید: به نظر من هر داستان یا رمانی، به هر حال، با واقعه‌ای یا وقایعی از زندگی نویسنده ارتباط دارد، حتی اگر وی آن را در مورد آدم‌های دیگر و وقایع دیگر نوشته باشد.
دو رمان درباره انقلاب و سرخوردگی از انقلاب. نظمی واژگون می‌شود و ستمگری خود را بازتولید می‌کند.
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
