کانون هنرمندان ایرانی فیلم و تئاتر برون‌مرز، در بیانیه‌ای در آستانه دومین سالگرد قیام ژینا اعلام کرد «به پیروزی این جنبش در برابر بیش از چهار دهه سرکوب فیزیکی، روانی و فرهنگی، جامعه ایران باور دارد.»
در این میزگرد آرش نصرت‌اللهی در گفت وگو با علی قنبری، شیدا محمدی و نسیم مرعشی توان ادبیات در ارتقای زیست اجتماعی انسان را به سنجش می‌گذارد.
۳۶ سال از اعدام‌های تابستان ۶۷ می‌گذرد، اما تابستان تنها فصل اعدام در جمهوری اسلامی و زندان تنها مکان جنایت نبود و نیست.
موضوعاتی چون عشق و انزوا، مهاجرت و تبعید، در کنار مسائل روز جامعه ایران، درونمایه اغلب ترانه‌های دفتر حاضر را تشکیل می‌دهند.
رمان «زنده باد تستوسترون» را در حالت کلی می‌توان داستانی دانست در مورد جولان قدرت در درون انسان‌ها. نشان‌دهنده اینکه قدرت از بیرون است ولی به درون نفوذ می‌کند و زن و مرد را تغییر داده و رفتارهایشان را شبیه هم می‌کند.
موضوع برخی از جلسات ــ تاریخ و تاریخ‌نگاری ایران در دوران پهلوی، زنان و جنبش‌های معاصر ایران نظیر جنبش «زن، زندگی، آزادی» ــ نیز متناسب با اتفاقات و جریانات جاری ایران یا از جمله موضوعاتی بود که در سال‌های اخیر توجه به آنها افزایش یافته است.
کانون نویسندگان ایران که برای برگزاری مراسم و مجالس خود از امکانات عمومی محروم نگاه‌داشته شده این برنامه را نیز در خانه‌ی یکی از اعضا برگزار کرد.
داستان «بیجار» نوشته نرگس مقدسیان در محل تلاقی ادبیات کارگری و ادبیات زنان شکل می‌گیرد. نویسنده در این داستان موفق می‌شود که از خاستگاه طبقه متوسط شهری فاصله بگیرد و داستان زنانی را روایت کند که برای گذران زندگی ناگزیر به یک تقلای بی‌پایان‌اند.
«شکوفه کیمیای کهن» مجموعه‌ای از سروده‌های علی احمد سعید مشهور به ادونیس به ترجمه یدالله گودرزی در ۱۷۵ صفحه در نشر گویا در تهران منتشر شد.
این داستان‌ها با نگاهی عمیق به تجربه‌های انسانی نشان می‌دهند که چگونه ذهن انسان می‌تواند در مواجهه با انزوا، مهاجرت، تغییرات محیطی و فرهنگی، و فشارهای روانی حاصل از آن دچار فروپاشی شود.
وظیفه صالحی این است که با شناختی که از حوزه، مراجع و نیروهای آتش به اختیار دارد، کاری کند که بهانه‌ای به دست مخالفان نیفتد و حاشیه‌های دست و پاگیری برای دولت چهاردهم ایجاد نشود.
وارتگز ساده و معصوم و همیشه بازنده در رمان پنزخم انارپم نوشته امید فلاح آزاد، روح ایرانی بی‌جاشده‌‌ی پرتکاپو و مشفقی است که همیشه نادیده گرفته شده است.
امیر رئیسیان، وکیل توماج صالحی اعلام کرد دادگاه انقلاب اصفهان برای موکلش رأی برائت صادر کرده است.
غلامرضا رسایی شناخته‌شده با نام رضا رسایی (۵ اسفند ۱۳۶۷ – ۱۶ مرداد ۱۴۰۳) زندانی سیاسی ۳۵ ساله اهل ایران و پیرو آیین یارسان بود
انتشارات آسمانا در کانادا (به مدیریت مهدی گنجوی) «تاریخ شانژمان‌های ایران»، رساله‌ای از میرزا آقا خان کرمانی را با تصحیح م. رضایی تازیک همراه با تصویر نسخه خطی منتشر کرده است.
اما در ایران گرفتار اختاپوس حکومت اسلامی، اخیرن پدیدۀ وحشنتاکی رخ می‌دهد که در رژیم‌های تمامیت‌خواه و ایدئولوژیک، بی‌سابقه است. معترضین جوان آزاد‌شده از بازداشت‌های گشتاپویی، پس از آزادی و بازگشت به خانه، پس از چند روز خودکشی‌می‌کنند.
از سپیده رشنو می‌نویسم. راوی روایتی نو از ایستادن. او را به زندان افکندند. شکنجه‌اش کردند. سعی کردند با نشان دادن سیمای شکنجه شده‌اش در بدسیمای حکومتی‌شان، چهره‌ای شکست خورده از او نشان ما بدهند. نتوانستند.
ادنا اوبراین، نویسنده شهیر ایرلندی در نود و سه‌سالگی درگذشت. مهم‌ترین مضمون آثار او جایگاه زن در جامعه و روابط عاطفی محکوم به شکست است.
«دیوان تاماریت و غزل‌واره‌های عشق تاریک» از مهم‌ترین سروده‌های فدریکو گارسیا لورکا به ترجمه علی اصغر فرداد در انتشارات پیام در آلمان به دو زبان فارسی و اسپانیایی در یک مجلد منتشر شده است. لورکا در «دیوان تاماریت» سنت شعری در شرق را با فرهنگ غرب آشتی می‌دهد. مهم‌ترین درونمایه این کتاب هم عشق و مرگ است.
این رمان زندگی مادربزرگ جوانی به نام پری‌دخت و سارا نوه‌اش را دنبال می‌کند که به قصد خرید و زیارت به تجریش می‌روند و در زیارتگاه هنگام پس گرفتن کفش‌ها از مرد امانت‌دار با یک تغییر عمومی، ابتدا در همان مکان و بعد در شهر روبرو می‌شوند.
کانون نویسندگان ایران، در بیست و چهارمین سالگرد درگذشت احمد شاملو با انتشار بیانیه‌ای اعلام کرد که عصر روز سه‌شنبه دوم مرداد شماری از اعضای کانون نویسندگان ایران همراه با گروهی از دوستداران احمد شاملو در امامزاده طاهر کرج حضور یافتند تا یاد او را گرامی دارند. اما مأموران امنیتی مانند سال‌های گذشته مانع از حضور علاقمندان به شاملو بر سر مزار او شدند.
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
