شاید اگر به جای روبنده، چشم بند معمولی از همانها که دوتا بندش می‌افتاد پشت گوش، روی صورتش زده بودند اینقدر زود نبریده بود. مسیر کارها همانطوری نبود که بارها فکرش را کرده بود.
رنگ‌ها را تنها در تاریکی می‌توان دید… چپیدن توی اعماق شب و زل زدن به نقطه‌ای که تاریکی‌اش متمایزترست از تاریکی‌های دور و اطراف. بعد از توی آن حفرکردن چاهی که بشود از تهش به خودت زل بزنی…
“بشکن دندان سنگی را” روایت جامعه‌ای است پَست و شَقی، ایستا، دشمن نوآوری، فقیر و بخیل که دشمنی در آن حرف اول را می‌زند؛ جامعه‌ای که قربانی می‌طلبد نه برای پیشرفت، که برای آنکه درجا بزند یا عقب برود.
اما هی این کلاه‌ها را جمع کرده و حالا هر روز، یکی از آنها را می‌گذارَد سرش تا دست‌کم، با کلاهی که سر خودش می‌گذارَد، یکی از آن روزها یاد آدم‌های رفته را به خودش یادآور شود.
همه‌جای خانه صدای چکیدن آب می‌آمد. حواسم را جمع می‌کردم تا باز پایم به چیزی نگیرد و باز انگشت کوچکم به مبل گیر نکند.
ناگزیرم به عرضِ عالی برسانم که بنده هنوز که هنوز است، نفهمیده‌ام این چه دور است که درختِ چناری جانی را چنگ بزند و بعد هم در مندلِ آتشش خود بسوزد، و دیگرانی کَکشان هم نگزد که نه انگار آدمی، در همان حلقه که گِردش بودند، زمانی زنده بوده است.
این روزنامه‌ی با شخصیت و پر تیراژِ بین المللی هرشب چاپ می‌شود. صبحِ زود در رگ‌های مشهد می‌دود. غروب- از راهِ همان رگ ها- جمع آوری و پوشال می‌گردد.
داستانی درباره غلبه بر درد و فترت یا تسلیم شدن به واقعیت؟ نویسنده راه سومی را پیشنهاد می‌دهد.
اتاق پر غبار تابلویی است از ساعت‌های احتضار پیرمرد یهودی مهاجری که سال‌ها در آبادان کار و زندگی کرده. اصغر عبدالهی در این تابلو نشانه‌های پایان یک دوره را به نمایش گذاشته است.
رابطه یک زندانی سیاسی با نگهبانش در چند ساعت آخری که از دوران محکومیت او باقی مانده: بی‌اعتمادی درآمیخته با شفقت.
آسانسوریک سال بعد، به هم‌کف رسید، نینا پیرزن را تند کنار زد و خودش را انداخت بیرون و نفسش را آزاد کرد… در آسانسور بسته شد. پیرزن پیاده نشده بود…
هیاهو در روابط خانوادگی که به بیزاری و سرخوردگی می‌رسد با دیالوگ‌هایی سرزنده که سویه‌های پنهان و ترسناک با هم بودن ما را بیان می‌کند.
آیا امتداد رویاهامان به بیداری می‌رسد و امتداد بیداری‌مان به رویاهامان؟ فرخنده آقایی در «جاده» تصویری از مفهوم این پرسش به دست می‌دهد.
زن همه مدت سفر داشت می‌نوشت. یک بار گفته بود که پنج سال است خاطراتش را در این دفترچه یادداشت می‌کند.
داستانی درباره مفهوم تنهایی: دشواری در کنار هم بودن بدون توانایی برقراری یک ارتباط انسانی.
از همان کت شلوار خاکستری حرف زد که چه قدر برازنده‌ات بوده. آویزانش کرده بوده جایی که هر کس وارد می‌شده جلویش می‌ایستاده و براندازش می‌کرده.
«چهارده سالگی بر برف»: یک شخصیت فرصت طلب، سمیع آذری که در هر شهری انواع مشابه‌اش کم نیست. افرادی که جمع اضدادند. در هر جایی جایشان است و مثل جیوه، در هر ظرفی که بریزندشان، به قالب‌اش در می‌آیند.
جِرق وجِرقِ اسپند بر آتش. دود. قربانیِ شتر. صدایِ تلاوت قرآن. شربت. سربند‌های سبز و سرخِ هیهات مِنهَ ذلّه و مسافرِ کربلا.
قصه‌های مجموعه داستان «انتظار خواب از یک آدم نامعقول» مهدی گنجوی به یک آلبوم عکس می‌مانند و «عکس» چیست مگر جز لحظه‌ای که ناگهان هست، و ناگهان نیست؟
داستانک‌های مجموعه داستان مهدی گنجوی داستان‌نویس و پژوهشگر ساکن تورنتو لحظه‌نگاری‌ها از لحظه هایی‌اند که ناگهان در زندگی پدیدار می‌شوند و سپس می‌گذرند.
گفت‌وگوی صمیمانه و تفصیلی دو دوست، یکی جامعه‌شناس و دیگری داستان‌نویس که این بار امید فلاح آزاد هم به جمع ملحق می‌شود.
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
