شعر و شاعران

و فارسی جواب ترس را نمی‌دهد، بنشینید بر قایق بادی، برویم بادبادک بازی. دست ببر توی موهای داوود و سیم را سوا کن، چرخی بزن و خودت را بینداز توی گرداب…

و به نظرم در این دوران، همه‌ی شعرها حبسیه‌سرایی‌ست، نه چیزی بیشتر از این‌ها حالا اسمش را هر چه می‌خواهید بگذارید، من می‌گویم: جمهوری سانسور

سه شعر از سه شاعر زندانی در نشریه ادبی بانگ. نام آن‌ها را تکرار می‌کنیم: مهدی بهمن. گلرخ ابراهیمی ایرایی و یاسمین حشدری.

باد خبر داشت که سکان چرخاند. چندان که نشنیدم صدای در بر لولا و ندیدم قند به دهان برده باشد، برق زد و پیدا شد، رُخی زیر ابر؛ صنوبری شکافته‌ی زنده.

دخیل بر ضریح خود می‌بندم ‌و تو را دعا می‌کنم، ای فروغلتیده در کُنده‌ی درخت، عشق، پستان‌های بریده‌‌ی لیلی بود توی دستانم، حالِ ناجوری افتاده بر کنایه‌ و داستان.

برگرد! کسی تو را نخوانده به راه، خانه را خسته کرده مرور مدام ممکن‌ها، حرف تازه‌ای بزن، پنجره‌ای بشکاف، تکه روشنی را به دندان بگیر و چشم‌اندازی بیاویز

دنیا تکیه داده به تکه‌های تن، سعی دارد وانمود کند، جنایت عادی‌ترین اتفاق است، شاعر در شعرش به قتل می‌رسد، زخم از کتاب‌ها می‌ریزد، این جهان، سرانجام لال خواهد مرد.

منتظر، مأیوس، بی‌چراغ، زانو… بغل کرده‌ای که چه!؟ واژه‌ها را در پَرده می‌پایی، که چه؟! خودت را خسته به تاریکی‌ها، که چه که چطور که چرا…!؟

«حفره‌ای به کالیبر پنج و چهل و پنج صدمِ میلی‌متر در دهلیز قلبی که خون را بعد از بیست و شش سال به جای رگ‌ها در آسمان پمپاژ می‌کند» را اگر کیانوش صدا بزنید، «عبور سلانه‌سلانه‌ی گلوله به وقتِ چرخ‌کردنِ گوشت و استخوان دنده با هم» نام خانوادگی‌اش آساست.