سلمان رشدی، نویسنده برجسته هندی‌تبار، در مراسم جایزه صلح ادبی دیتون (Dayton Literary Peace Prize) در اوهایو، جایزه دستاورد مادام‌العمر (Lifetime Achievement Award) را دریافت
نمایشگاه کتاب فارسی تورنتو ۲۰۲۵ با همکاری هزار و یک کتاب و جشنواره فیلم کوروش و حمایت گلوبال لینک، در روزهای ۱۴ و ۱۵ نوامبر میزبان علاقه‌مندان به ادبیات فارسی خواهد بود و برجسته‌ترین ناشران و کتابفروشی‌های فارسی‌زبان از کانادا و اروپا آثار تازه خود را عرضه می‌کنند.
در رمان «چشمی که رفت، نگاهی که آمد»، نغمه فرج‌اللهی با مونولوگ‌های وارسته‌ی پیرزن فرزانه و موسیقی هنگ‌درامِ سوگوار، فضایی از آرامش مدیتیشن‌وار می‌آفریند تا راوی زخم‌دیده‌ی جنبش‌های آزادی‌خواهانه را از تردید برهاند و مخاطب را به تأمل در باشکوه زیستن میان رنج و امید فرا بخواند.
کارگاه‌های شهریار مندنی‌پور در زمستان ۱۴۰۴ و بهار ۱۴۰۵ شامل دو کارگاه است: کارگاه داستان‌ورزی (آموزش اصول داستان‌نویسی با تمرکز بر پلات، زاویه دید، شخصیت‌پردازی و…) و کارگاه ده و دو شب (تحلیل آثار ۱۲ نویسنده بزرگ جهان). هر کارگاه ۱۳ جلسه ۳ ساعته دارد، با بخشی اختصاصی برای نقد داستان‌های شرکت‌کنندگان و یک جلسه ویژه بررسی داستان‌های تبدیل‌شده به فیلم. شروع کارگاه‌ها از ۱۶ تا ۲۳ نوامبر ۲۰۲۵ است. شهریه: ۴۰۰ دلار برای خارج از ایران و ۵ میلیون تومان برای ساکنان ایران، با روش‌های پرداخت مشخص.
کانون نویسندگان ایران (در تبعید) و انجمن قلم ایران (در تبعید) موج تازه بازداشت‌ها و احضارهای امنیتی در ایران، به‌ویژه دستگیری خانم‌ها مهسا اسداله‌نژاد، شیرین کریمی، بازداشت آقای پرویز صداقت، سردبیر سابق روزنامه «سرمایه»، و تفتیش منزل آقای محمد مالجو و احضار این پژوهشگر اقتصاد و تاریخ را محکوم می‌کنند.
در سرزمینی که ادبیات همواره در حال قاچاق است – از مجلات زیرزمینی دهه ۳۰ تا بازارهای غیررسمی کتاب امروز – داستان کوتاه به مهم‌ترین قالب ادبی سودان بدل شده است. این ژانر با ایجاز خود از تیغ سانسور می‌گریزد و با ترکیب سنت‌های شفاهی، زبان‌های متکثر و واقعیت‌های پرتنش جامعه سودان، روایتی زنده و مقاوم از زندگی در شرایط دشوار ارائه می‌دهد.
: لوران مووینیه، نویسنده ۵۸ ساله فرانسوی، سه‌شنبه ۱۳ آبان (۴ نوامبر ۲۰۲۵) در پاریس جایزه معتبر گنکور را برای رمان ۷۵۰ صفحه‌ای «خانه خالی» برد؛ حماسه‌ای خانوادگی که رازهای یک خانه قدیمی در تورن فرانسه را کاوش می‌کند و برای ضربه‌های دو جنگ جهانی بر سه نسل زنان زبان داستانی می یابد.
شهر الفاشر در منطقه دارفور سودان، که توسط نیروهای پشتیبانی سریع (RSF) محاصره شده بود، هفته گذشته به دست این گروه شبه‌نظامی افتاد و آنچه پس از آن رخ داد، یک فاجعه بود. این فاجعه را حتی از فضا هم می‌توان دید. اما روی زمین همه دست روی دست گذاشته‌اند. چرا؟
«نیشتمان» روایت بی‌پرده و تکان‌دهنده‌ی رنج‌های مهاجرت غیرقانونی و آوارگی است که از طریق تجربه‌های نیشتمان، زنی کردتبار با جرم سیاسی، و دخترش روژان به تصویر کشیده می‌شود. نویسنده با شفافیت و بدون سانسور، از واقعیات تلخ و گاه مشمئزکننده‌ی زندگی مهاجران سخن می‌گوید و جهانی را نقد می‌کند که در آن کرامت انسانی زیر پای سیاست‌های نابودگر و منفعت‌طلبی‌ها له می‌شود.
کوین پاور در نقدی برای گاردین، مجموعه داستان تازه سلمان رشدی را آینه‌ای از تمامی عمر ادبی او می‌داند؛ پنج روایت مرگ‌‌کام که ردپای سه دهه زیستن در سایه فتوا و سوءقصد را از خلال ترومایی پایدار و پایداری‌ای خلل‌ناپذیر بازمی‌تابانند
مقاله حاضر از نسیم خلیلی یک تأمل ادبی شاعرانه در گفت وگوی عمیق با «احمق‌ها» نوشته جوآن سیلبر است. نویسنده به قدری در دنیای رمان غرق شده که گویی دارد بخشی از آن را بازمی‌آفریند. می‌خوانید:
ژورنال فرهنگی شهرگان با همکاری نشر آسمانا، مراسم رونمایی از کتاب «مستیم و خرابیم کسی شاهد ما نیست»، اثر مهدی گنجوی، نویسنده، شاعر، پژوهشگر و استاد دانشگاه تورنتو، برگزار می‌کند.
نشر آسمانا کتاب «رنگ و راز: زندگینامه‌ای در هفت تابلو» نوشته‌ی ایرن‌مونیک صالحی را منتشر کرد؛ روایتی شاعرانه از زندگی، هنر و جست‌وجوی معنا.
با هجوم کتاب‌های تولیدشده توسط ماشین به بازارهای آنلاین، یک ابتکار جدید در بریتانیا نشان «ادبیات ارگانیک» را معرفی کرده است تا به خوانندگان کمک کند کتاب‌هایی را که توسط نویسندگان واقعی نوشته شده‌اند، شناسایی کنند.
در کتاب «ممنون که مرا یادتان هست»، مرضیه کریمیان با قلم خوش‌خوان و تاریخ‌مند خود، خاطرات جمعی ایرانیان را در بستر سال‌های پرتلاطم پساانقلاب روایت می‌کند. این داستان‌ها، با بازنمایی زنده‌ی زندگی رانده‌شدگان و سرگشتگان دهه‌ی شصت، از دلتنگی‌های عاشقانه در کافه‌های شبانه‌ی تهران تا پیکار درونی زنان و هنرمندانی که در تندباد تحولات سیاسی به حاشیه رفتند، تاریخ شفاهی ناگفته‌ای را به تصویر می‌کشند که قلب خواننده را با خود همراه می‌کند.
در روزگاری که تصویر، ابزار فریب شده، ناصر تقوایی تصویر را به پناهگاه صداقت بدل کرد. اکنون در نبود او، سینمای ایران فقیرتر است. اما تصویرش، همچنان در باد و دریا و در نگاه مردمان جنوب زنده است. در یاد کسانی که می‌دانند هر هنرمند راستین، پیش از آنکه فیلمساز یا نویسنده باشد، شاهدی بر حقیقت انسان است.
در بیانیه کانون نویسندگان ایران آمده است:
«ناصر تقوایی را می‌توان شمایل خدشه‌ناپذیر سینماگر مستقلی شمرد که هرگز سر بر خط صاحبان قدرت و ثروت نگذاشت و تا زنده بود در برابر سانسور، تبعیض، آزادی‌کشی و دخالت حکومتی در کار هنرمند جانانه ایستاد و هرگز با دو حکومت پهلوی و جمهوری اسلامی بر سر هنر خود معامله نکرد و هنر را فروختنی نمی‌دانست.
این حضور بیشتر به‌عنوان یک نمایش سیاسی و تبلیغاتی برای جمهوری اسلامی عمل می‌کند تا یک دستاورد ملموس در حوزه صادرات کتاب یا تقویت اقتصاد فرهنگ.
تقوایی هنرمندی بود که پیش از آنکه کارگردان شود، نویسنده‌ای مردمی و دقیق‌نگر بود؛ نویسنده‌ای که درد و حقیقت زندگی انسان ایرانی را می‌نوشت و با زبانی ساده اما ژرف، از واقعیت‌های جامعه سخن می‌گفت.
ناصر تقوایی، کارگردان و داستان‌نویس برجسته‌ی ایرانی، خالق آثاری چون «دایی جان ناپلئون» و «ناخدا خورشید»، در ۸۴ سالگی در تهران درگذشت. او با داستان‌هایی صمیمی و تأثیرگذار، زندگی کارگران و دریانوردان جنوب ایران را با نگاهی همدلانه و بی‌طرف به تصویر کشید و نسلی زخم‌خورده را جاودانه کرد.
داستان کوتاه منتشرنشده‌ای از ریموند چندلر، یکی از برجسته‌ترین نویسندگان قرن بیستم، با عنوان «کابوس» برای اولین بار در مجله‌ی استرند منتشر شده است. این داستان چهره‌ای «به شدت عاطفی» از چندلر، خالق کارآگاه خصوصی فیلیپ مارلو، نشان می‌دهد و حاکی از ناامنی‌های ناشناخته‌ی او نسبت به توانایی‌های نویسندگی‌اش است.
