چه خبر؟
علی اسدالهی: بهاریه ۱۴۰۲
با صرف «سَلْخ»، در صیغه‌ی مبالغت، با «قتل» که اسم فاعلش شماره‌ای سازمانی‌ست – محرمانه است –با مفعولِ «جَرْح»، برآویختگان در کوی‌ها، برخاستند و شکرانه را کمر بستند.
۷ فروردین ۱۴۰۲
با صرف «سَلْخ»، در صیغه‌ی مبالغت، با «قتل» که اسم فاعلش شماره‌ای سازمانی‌ست – محرمانه است –با مفعولِ «جَرْح»، برآویختگان در کوی‌ها، برخاستند و شکرانه را کمر بستند.
شاعر با توجه به رویدادهای خونین سالی که گذشت هفت سین تازه‌ای برای ما تدارک دیده است: از سکته بانگ سهره، تا سرما و سرفه گورستان و سینه ترکیده و سم و سنگ و سوگ
گیسوان دخترانم را به یاد آر، لابه‌لای استخوان‌ِ آسفالت، صدایی، صدایی، کاکل خون بر سر داشت… ای بیت مذکر، بحر رَمَل، نه‌ساله‌گان بی‌ملائک ماییم و من که شانه‌ام را در ابر غربت چلانده‌ام
در فرهنگ فارسی، صدای زنان، در حجاب و در قفس تقابل‌های دوتائی خصوصی/عمومی، گرفتار شده است. چنین به نظر می‌رسد که این اتفاق در تمام جنبه‌های زندگی؛ اخلاقی، جنسی، اجتماعی و سیاسی، ریشه دوانده است.
در رواق مساجد/در بقعه‌ها/در گورستان‌های نوساز/و در غَسال‌خانه‌ها/سوره یاسین و القرآن الحکیم می‌خواندند/عمامه‌ها، عمامه‌ها/سفید و سیاه،/یکسر طناب دار شدند
فرهاد میثمی اعلام کرده در ۱۰ روز آینده آبی که می‌نوشد را تلخ خواهد کرد تا نشانه‌ای از «روزگار تلخ‌تر از زهری» باشد که حاکمان جمهوری اسلامی «از جمیع جهات برای همگان آفریده‌اند». رضا عابد شعری کوتاه اما گویا درباره تلخی این این ایام سروده است:
محمد مهدی کرمی و محمد حسینی در سحرگاه ۱۷ دی اعدام شدند. شاعر اعدام این دو معترض را در ارتباط با سایر قتل‌های حکومتی قرار می‌دهد.
آن جا که پاییز در شکافِ شکوفه، رو به سقوط است، به یاد می‌آوری، بر تیرک‌های آزادی، بوران تازیانه می‌زند، بر هیاهوی هزاره‌ی ظلمتِ نیمروز
داغ نقش بسته بر زمین سرهای آزاد/ بر آسمان فریادهای رها/افزودن نرخ دلار به عزم جزم/به بی‌خانمانی/به بهتان /به سال‌های از دست رفته…
به آسمان بُردم دستم را و اعتراض کردم به اعدامِ درختان، اعتراضم آرام و شاعرانه بود، مادرم مرا نادان خواند!
شعر حسن حسام برای مجید رضا رهنورد، پهلوان خراسانی در چهلم او به شکل چند رسانه‌ای در بانگ نوا همراه با صدا و اجرای شاعر در گفت‌وگو با مرگ.
شعری درباره مجید رضا رهنورد، پهلوان خراسانی که در قیام ملت ایران به دار آویخته شد در دوشنبه‌ای مدفون زیر همهمه برگ‌ریزانِ چنارهای افسرده. خور…آسان من. خور…آسان تو.
تو را می‌کشند تا میدان تماشا، با بند بی‌طرفی‌ت تو را بر صلیب سینه‌ی مادران داغدار
شرحه شرحه می‌کنند. تماشا کن: بوی خون می‌رسد به باغ‌های بی‌خیالی شما.
علیرضا آبیز، شاعر و پژوهشگر ادبی پس از یک سال همکاری داوطلبانه در جایگاه مسئول بخش شعر نشریه ادبی «بانگ» به علت «گرفتاری‌های شخصی» از همکاری با بانگ کناره‌گیری کرد و از این تاریخ به بعد در این نشریه مسئولیتی ندارد.
آریامن احمدی در این روایت چندرسانه‌ای با تهمینه در گفت‌وگو قرار می‌گیرد که از مادران عزادار قیام ملت ایران با او سخن‌ها بگوید. چه مادرانی تهمینه! که گیس‌هایِ سیاه‌شان را بُریدند که فرزندان‌شان را با دست‌های‌‌‌شان به‌خاک سپردند پیش از آن‌که باد در موهای‌شان آواز بخواند.
یک روز صبح/چشم باز می‌کنی/پشت پنجره‌ها/رنگین کمان می‌بینی/در آینه‌ها می‌نگری/رنگین کمان می‌بینی/به خیابان نگاه می‌کنی/دست بچه‌ها/رنگین کمان می‌بینی/بی اختیار اشک می‌ریزی/بر گونه‌های تو/قطره‌های رنگین کمان می‌غلتند
امروز صبح هم مثلِ همه‌ی صبح‌های جهان نبود/مرگ با صدای «الله‌اکبر» به کوچه آمد/و بعد… تمامِ شهر شنیدند:/ مرگ صدایِ ضجه‌هایِ مادری در «ستارخان» می‌داد/ و شب که با «اذانِ مغرب» به پیرانشهر رسید/به زبانِ کُردی در لالاییِ مادرِ طاهر می‌گریست: «پسرم، کبوترِ خونین‌بالم…»
طناب گفت: به مادر بگو ببخشاید مامورم و معذور! محسن گفت: چرا من ؟! طناب گفت:برای عبرت دیگران
نام بیرون شلیک است/نام بیرون مرگ/نام بیرون بر تو /گوش تو از ترس جوانانی خواهد ریخت که دور اشک همکلاسیشان حلقه زده‌اند/و نام تو را زیر لب می‌جوند
زخم اعدامیان آیا شفا پیدا کرده است؟ به یاد می‌آورند به دست چه کسانی کشته شده‌اند؟ در دست آن‌ها چیست؟ در چشم‌های اعدامیان چه می‌بینی؟ تهدید یا تمنا؟
«گورستان‌ها آواز میخوانند» شعری است که اخوان کردستان (نام مستعار) برای نشریه ادبی بانگ فرستاده است. این شعر به شکل چندرسانه‌ای منتشر شده. می‌‌توانید شعر را با صدای شیدا محمدی، شاعر نام‌آشنا هم بشنوید.
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.