شعر

محمد حسینی، گاهی همیشه به تو فکر می‌کنم، به دردانگی‌ات در کویر،به شانه‌هایت در مرغداری، و به زیرزمینی که از چهل و چهار پله می‌گذشت، تا به سیاهی سلاخ‌خانه سلام دهد.

رُستن میان ما، مرثیه است. و آن که به قبرستان می‌رود، روزی، روزیِ ما را می‌آورد. سهم بردار، بر سنگ، لم‌یزرع بی‌سر، شیب گرفته سینه‌هام،بخشکان!

من از چشمان حرفی، چشم درمی‌آورم روشن که دیدن‌ها بریزد از زبان‌اش حرف… هر روز از شمال باران، چشم می‌ریخت‌ام ب جای اشک، تا بی‌آیی، با زبان تازه‌ای از حرف

در رواق مساجد/در بقعه‌ها/در گورستان‌های نوساز/و در غَسال‌خانه‌ها/سوره یاسین و القرآن الحکیم می‌خواندند/عمامه‌ها، عمامه‌ها/سفید و سیاه،/یکسر طناب دار شدند

فرهاد میثمی اعلام کرده در ۱۰ روز آینده آبی که می‌نوشد را تلخ خواهد کرد تا نشانه‌ای از «روزگار تلخ‌تر از زهری» باشد که حاکمان جمهوری اسلامی «از جمیع جهات برای همگان آفریده‌اند». رضا عابد شعری کوتاه اما گویا درباره تلخی این این ایام سروده است:

آن جا که پاییز در شکافِ شکوفه، رو به سقوط است، به یاد می‌آوری، بر تیرک‌های آزادی، بوران تازیانه می‌زند، بر هیاهوی هزاره‌ی ظلمتِ نیمروز

داغ نقش بسته بر زمین سرهای آزاد/ بر آسمان فریادهای رها/افزودن نرخ دلار به عزم جزم/به بی‌خانمانی/به بهتان /به سال‌های از دست رفته…

به آسمان بُردم دستم را و اعتراض کردم به اعدامِ درختان، اعتراضم آرام و شاعرانه بود، مادرم مرا نادان خواند!