شعر

اشتباه بزرگی بود خیره شدن به اندامش،کسی که می‌کشد نباید بگریزد، با شوق بی اندازه‌ای باید بایستد بر دو پا که فرار نیست، آلت قتاله را با وسواس زیاد پالوده کند، آلوده، در دهان خودش آرام بگیرد، زبانزد بشود…

این راز را با طلوع آفتاب/به تو خواهم گفت/با طلوع آفتاب در تهاجم دستان خالی‌ام/مشتی خاک بر آسمان می‌پاشم/از رد پای تو دور می‌شوم/و سینه‌ی کفتران چاهی را می‌بوسم/من در جزایر ناز می‌زیستم/درختان زیر آب قیلوله می‌کردند/و از آتش درون چیزی نمی‌دانستند

در بطن‌ام سرخ بود وطن، در خون‌ام زبانه می‌کشد خشم، در تظاهرات گلبول‌های قرمز، شکاف در پهلویم کناره می‌گرفت، و هزار سوال سالخورده در سینه‌ام از پا درمی آمد

فرشته اقبالی: کارشناس ارشد معماری اغاز فعالیت حرفه‌ای هنری از سال ۱۳۸۲ شاعر، نویسنده، عکاس فعال اجتماعی و شعر زن چاپ مجموعه شعر: “زن در

این تصویر شکل عجیبی از “من” است، نگاه کنید، پروکسی شما در حال قطع شدن است،#افروزکاظمزاده،مرا بریزان،از گوشه‌ی چشم چپ، از اضطرابی که بر پوستم،در ناکجا می‌رود، شب را بتکان

نظر به هوا ، که از دورترین سمت شتابش می‌آید و ، می‌خوانَدَم به خود، نظر به هوا کردم و گفتم تو کیستی؟، و منتشر شدم در او

موج از اوج بگیرد نهنگ، کرگدن‌ فال گوش بایستد به در تا واژه به رگ برگ فاش کند، دود بچرخد در قفل و‌کلید بیندازم به شامگاه، که یعنی ختم‌ شوم به زخمی از کتف تا نقش پلنگ در شانه‌هایم، خمیازه خمپاره بردارد، با آن‌ خورشید که بر کتف نقاشی شود اگر به آیا؟

راه می‌دوم/گاه به چترهای بی‌مصرف و/این همه باران، تند می‌شوم/حتی به صندلی‌های محلی/تی‌پا می‌زنم/حتی به صندوق…/نفرین برهرکه سر می‌ریزد/روی زمین‌مان!

فواد نظیری، زاده ۸ فروردین ۱۳۳۴، همدانشاعر و مترجمفواد نظیری در همدان به دنیا آمده و در آن شهر و سپس تهران بالیده‌است. تحصیل‌کرده‌ی مهندسی

بعد از تو دیگر /هیچ‌کس به دست نمی‌آید نه!/دیگر این دست /فروشی نیست

بیا در آغوشم بیا بهار بیا نارنج بیا سمت دره های بی، سمت ِ با تنفگت بزن خرابم را بریز روی سنگفرش، ای کون و مکان جلگه های زرد در سرزمین مادری بزن خرابم را بپاش روی خون پراکنده روی دیوار…

نیاز سلیمی شعر «آمین به خدایی که جز انسان نیست» را از مجموعه «ظل‌الله» برگرفته است. ابتدا شعر را می‌خوانیم و سپس نقد نیاز سلیمی را:

ای «بی سبب» که کنارم نیستی! لحظه‌ای به‌ظاهر نمانده است لحظه‌ای به‌قطع، بیرون از من.جان در ما گذشته است، تنها به یاد بیاور که باورمان نمی‌شود کرد…

سرگذشتی داشت پنهانی تنیده با ریشه‌های درخت سرنوشتی آشکار که خودش چوپان روح بود روحِ خودش را انداخته در پیش و خودش شهیدِ خودش طوری که شهادت‌اش از درون خودش می‌رسید.

سال بی‌بنیان ۱۴۰۰ گذشت. به قرن تازه‌ای وارد شدیم. یاد می کنیم از رفتگانمان. از هوشنگ چالنگی و گل‌های سرخ شیرازش با چهار شعر.

سال بی‌بنیان ۱۴۰۰ گذشت. به قرن تازه‌ای وارد شدیم. یاد می کنیم از رفتگانمان. از منصور اوجی و گل‌های سرخ شیرازش با چهار شعر.

حیرت می‌کنم از این باغ/که دستِ پاییز را
می‌بوسد!/حیرت می‌کنم از این عطر
که خود را/بر جنازه می‌افشاند!

جالب نیست که او در این جهان بزرگ صاحب یک گور کوچک هم نشود. جالب هم نیست با نهادن دسته‌گلی زیر بنای بی‌قواره‌ای به اسم سرباز گمنام، گولمان بزنند.

زینب صابر در این اشعار نمونه‌ای از شعری را که در خیابان‌های یک کلانشهر اتفاق می‌‌افتد به دست می‌دهد. او دانش‌آموخته دکتری فلسفه و هنر است و جوایزی را هم به دست آورده.

کاش زنی بودم/در عشیره‌ای گمنام/کودکم در چادری گِره‌خورده/ما‌بینِ شانه‌هام خواب می‌رفت/چون برّه‌ای سیاه/با پیشانی ِ سفید/ کاش زنی بودم/با پستان‌های پُر از شیر/و ساق‌هایی راه‌بَلد/که از خارها آسان می‌گذشت.