«گویه‌ها» مجموعه تازه‌ای‌ست در نشریهٔ ادبی بانگ.
هدف «بانگ» از انتشار این مجموعه، فراهم آوردن امکان نشر برای شاخه‌ای از شعر ایران است که چه در بیان و چه در مضمون، نمایانگر بخشی از جریان شعری معاصر است که موجودیتش را بنا به مصلحت و سلیقهٔ عامه یا به اقتضای سانسور انکار نمی‌کند. به تدریج این اشعار را بر حسب سبک و مضمون دسته‌بندی می‌کنیم و مبنای نقد و پژوهش ادبی قرار می‌دهیم.
اسماعیل مهرانفر، متولد ۱۳۶۰، نویسندهٔ سه کتاب شعر «بلوک‌باشی» و «تحریر» و «باب ابتلا»ست.
اشتباه نمی‌کند ماجرا
می‌افتد
و نیمه و لیوان را
سر می‌کشند
ظهر است و باد و این شاخه تکراری‌اند
و من به باورِ درخت
اصلاً تکان نمی‌خورم
اگر که ماجرای درختم،
و بر اساس باد
باید به موهای تو فکر کنم،
چرا ستون ایوانم و
بوی دود می‌دهم؟
اگر که ملعبه‌ام،
و لای ساقه‌های کاه
سقف این خانه را بناست
در امان نگه دارم
پس آن قطرات
روی گردنت چه می‌کارند؟
نظر به شعله‌ای که به دیگ آغشته‌ست
و بوی تند مادربزرگ،
این رقص آتش است
که دیگ را
راه راه می‌کند
و روی سقف
در دهان گاو
گوشه‌‌ای از آن علفم
که جویدن امکانم بود و
همان را هم جویدند
باری میان خاک
پا گذاشتم و کمرم
از دست رفت
و بر اساس درد
محکم بودم و
آدمی
لای استخوان‌هایم بودم
اشتباه نمی‌کند استخوان
شکست می‌خورد
و وقتی به دست
متصل است
سرحال و تماشایی‌ست
انگار
همان ابتدای قصابی‌ست
که آب و دست
تکانم می‌دادند
