شعر و شاعران

در بطن‌ام سرخ بود وطن، در خون‌ام زبانه می‌کشد خشم، در تظاهرات گلبول‌های قرمز، شکاف در پهلویم کناره می‌گرفت، و هزار سوال سالخورده در سینه‌ام از پا درمی آمد

فرشته اقبالی: کارشناس ارشد معماری اغاز فعالیت حرفه‌ای هنری از سال ۱۳۸۲ شاعر، نویسنده، عکاس فعال اجتماعی و شعر زن چاپ مجموعه شعر: “زن در

این تصویر شکل عجیبی از “من” است، نگاه کنید، پروکسی شما در حال قطع شدن است،#افروزکاظمزاده،مرا بریزان،از گوشه‌ی چشم چپ، از اضطرابی که بر پوستم،در ناکجا می‌رود، شب را بتکان

نظر به هوا ، که از دورترین سمت شتابش می‌آید و ، می‌خوانَدَم به خود، نظر به هوا کردم و گفتم تو کیستی؟، و منتشر شدم در او

موج از اوج بگیرد نهنگ، کرگدن‌ فال گوش بایستد به در تا واژه به رگ برگ فاش کند، دود بچرخد در قفل و‌کلید بیندازم به شامگاه، که یعنی ختم‌ شوم به زخمی از کتف تا نقش پلنگ در شانه‌هایم، خمیازه خمپاره بردارد، با آن‌ خورشید که بر کتف نقاشی شود اگر به آیا؟

راه می‌دوم/گاه به چترهای بی‌مصرف و/این همه باران، تند می‌شوم/حتی به صندلی‌های محلی/تی‌پا می‌زنم/حتی به صندوق…/نفرین برهرکه سر می‌ریزد/روی زمین‌مان!

فواد نظیری، زاده ۸ فروردین ۱۳۳۴، همدانشاعر و مترجمفواد نظیری در همدان به دنیا آمده و در آن شهر و سپس تهران بالیده‌است. تحصیل‌کرده‌ی مهندسی

بعد از تو دیگر /هیچ‌کس به دست نمی‌آید نه!/دیگر این دست /فروشی نیست

بیا در آغوشم بیا بهار بیا نارنج بیا سمت دره های بی، سمت ِ با تنفگت بزن خرابم را بریز روی سنگفرش، ای کون و مکان جلگه های زرد در سرزمین مادری بزن خرابم را بپاش روی خون پراکنده روی دیوار…

ساعت به سعد است و آفتاب به دراز دّرًه ها رعایتی ای دلبر با من از سّرِ کِردار که غّلت می زنم به جاده و آرامم نمی کند خاک

نیاز سلیمی شعر «آمین به خدایی که جز انسان نیست» را از مجموعه «ظل‌الله» برگرفته است. ابتدا شعر را می‌خوانیم و سپس نقد نیاز سلیمی را:

ای «بی سبب» که کنارم نیستی! لحظه‌ای به‌ظاهر نمانده است لحظه‌ای به‌قطع، بیرون از من.جان در ما گذشته است، تنها به یاد بیاور که باورمان نمی‌شود کرد…

سرگذشتی داشت پنهانی تنیده با ریشه‌های درخت سرنوشتی آشکار که خودش چوپان روح بود روحِ خودش را انداخته در پیش و خودش شهیدِ خودش طوری که شهادت‌اش از درون خودش می‌رسید.

سال بی‌بنیان ۱۴۰۰ گذشت. به قرن تازه‌ای وارد شدیم. یاد می کنیم از رفتگانمان. از هوشنگ چالنگی و گل‌های سرخ شیرازش با چهار شعر.

سال بی‌بنیان ۱۴۰۰ گذشت. به قرن تازه‌ای وارد شدیم. یاد می کنیم از رفتگانمان. از منصور اوجی و گل‌های سرخ شیرازش با چهار شعر.

زدن بر سر زبان‌های بومی، زدن بر سر زن بومی است. بریدن ارتباط عاطفی کودک با مادر است. این بزرگ‌ترین خیانتی است که در حق کسی ممکن است اتفاق بیفتد

حیرت می‌کنم از این باغ/که دستِ پاییز را
می‌بوسد!/حیرت می‌کنم از این عطر
که خود را/بر جنازه می‌افشاند!

چند شعر از فریبا شادلو در پرونده ویژه ” اتاقی ازآن خود” ویژه محفل شاعران زن خراسانی. شادلو در این اشعار در تلاش است برای سرکوب زنان در خانواده بیان ادبی بیابد.

جالب نیست که او در این جهان بزرگ صاحب یک گور کوچک هم نشود. جالب هم نیست با نهادن دسته‌گلی زیر بنای بی‌قواره‌ای به اسم سرباز گمنام، گولمان بزنند.

برف می بارد/و تو در آغوش شعرم خفته ای./این روزها غم چنان سنگین است/که دیگر سنگ هم نماد سکوت نیست./من اما در این سپیدی خاموش/می پرسم: تو کیستی/که غیاب ات هم زندگی ست؟

زینب صابر در این اشعار نمونه‌ای از شعری را که در خیابان‌های یک کلانشهر اتفاق می‌‌افتد به دست می‌دهد. او دانش‌آموخته دکتری فلسفه و هنر است و جوایزی را هم به دست آورده.