شعر و شاعران

این شعر تقدیم به”قیامت دخترانِ ایران”مهسا نیکا سارینا و… و به پسرانِ آزادی ایران به مادرانِ دادخواه و جان باختگانِ آبانِ‌۱۳۹۸  و مرگ دلخراش مادری بنام آذرِ میرزاپور زهابی پرستاری خودسرپرست که چهار فرزند داشت و در آبان ۹۸ مستقیم به قلب او شلیک کردند. 

شعر از تو شاعر می‌شود، جان از تو ظاهر می‌شود، سِحر از تو ساحر می‌شود، خلق از تو قادر می‌شود، یاس از تو آخِر می‌شود

بیایید فروتن باشیم نمی‌توان از راه دور قهرمان جنگی شد که در آن هیچ نقشی بازی نکرده‌ای.

اه سرباز، مرگ هرگز اینگونه چالاک نبوده است، اسلحه‌ات را به سویم نگیر، من، گیسوهایم را، به میدان آورده‌ام…

ماموران امنیتی خیابان‌ها را ناامن کرده‌اند،آن‌ها به سوی هرکسی که ذهنی روشن دارد شلیک می‌کنند،گویا چراغ خیابان کافی نیست،ستاره‌های آسمان را هم نشانه می‌روند

صدای پای اسبانی که از یک هزاره تاخته‌اند به هزاره‌ای دیگر/برای آزادیدن زادیدن یا یکبار برای همیشه دیدن/بگو ای گیسو کمندت که در برابر مرگت ایستاده‌ام/بگو ای تاریخ‍ترین معبری که با نام تو ریخته خون‌های بسیار

بیش از چهل روز از کشته شدن ژینا دختری که نامش اسم رمز انقلاب شد می‌گذرد و حالا ما ایرانیانی شده‌ایم بارها سوگوارتر، خشمگین‌تر و امیدوارتر از آنچه پیش از این مرگ دلخراش و مرگ‌های پس از آن بودیم.

با چشمه‌های خشکیده، گلوهای بریده. استوایم از هراس می‌گذرد، و در هیچکدام از چهار فصلم، چهره‌ای جوان نمی‌شود، زیباترین شهرم اما، چشم‌های توست که بندر آرزوهاست و موهایت، کشتزارهای گندم، که داس ماه را، بی تاب می‌کند.

بگذار در میان آوای این آبشاری که صدایش حزن پاییزی را می‌خواند برایت قصه بگویم، بگذار از تکه تکه ‌خرده‌ریز سنگ‌های خونین و یا یال سوراخ‌شده از کوهستان را آواز کنم

ناگاه دمید نبر خوابِ دَهاک/بی‌‌تاب گشتِ/بیورِ اسب/جن وُ شیطان گریختند./رویید زن/رویید زندگی/رویید آزادی.

اما، تنها نبود نیکا، بسیارانی هم‌آواز بودند، در جشنِ شال‌سوزان، حدیث، حنانه، غزاله، سارینا و بسیارانی دیگر… من مدام؛ در آنان تکرار می‌شدم.ـ حدیث گفت: شیدا وُ بی‌قرار، به گِرد آتشی که برافروخته بودیم رقصان ـ رقصان می‌سرودیم: زن زندگی آزادی

آه فقدان ِ اعظم! اسامی ِ مسلسل! کلمه‌ی اول! گلدان من گشوده است بیا! همه ی خاک وطن را بریز تویش بیا هر که را بریز در سوراخی جدا، کابوسی جدا، پیروز شو در کشاله ام

انگار که ریسمانی خیس است این صداهای متصل که می‌چکد هر بار بر خاکِ تفتیده
نیازی هم به انگار نیست و نه انکار
آن‌چه که هست دُرُست در برابرِ چشم‌ست.

به یاد بیاور آن رویا که در پیشانی مردگان طلوع خواهد کرد تو را که آمده ای تا گردن صبح بوسه زنی پیش از ذبح ای خون تراویده در تقلای بغض

دوستداران جهل، ای که شما،همه چیزمان را گرفته‌اید، در دل‌های ما، هنوز، اندکی رحم باقی است، وای به روزگارتان به گاه شکست، اگر آن را نیز گرفته باشید از ما

ایران امروز به چه زبانی گریه می‌کند؟ عربی؟ فارسی؟ ترکی؟ کُردی یا بلوچی؟ اؤز قانینی هانسی آسفالتدان توپلاییر؟ کوردوستاندان؟ خوزستاندان؟ بلوچستاندان؟ ئەمرۆ چۆتە بن کام ئاڵا؟ ژن؟‌ ژیان؟ نان؟ ئازادی؟

شعری از شوکا حسینی در رثای مهسا (ژینا) امینی و خیزش بزرگ شهریور ۱۴۰۱ در ایران با شعار زن، زندگی، آزادی: تو مادر پسران این کوهستانی/حنجره‌ات خواهر تمام صداهاست/هر روز آواز بخوان

شعری از زهرا پورعزیزی درباره مهسا (ژینا) امینی و خیزش بزرگ شهریور ۱۴۰۱ در ایران با شعار زن، زندگی، آزادی

شعری تازه از اکبر ذوالقرنین، شاعر و ترانه سرای مقیم سوئد