شعر
آریامن احمدی: دوازده هزار بوسه گُلِ نصرانی
دیدی ماه‌مُنیر! گفته بودم با دوازده نوه در انتظارِ بوسه پیر می‌شوی… گفته بودم ترحم‌برانگیزتر از زنانِ کشورِ شکست‌خورده نیست که ایستاده باشی رویِ تنهاییِ زنی در نیزار
۵ مرداد ۱۴۰۲
دیدی ماه‌مُنیر! گفته بودم با دوازده نوه در انتظارِ بوسه پیر می‌شوی… گفته بودم ترحم‌برانگیزتر از زنانِ کشورِ شکست‌خورده نیست که ایستاده باشی رویِ تنهاییِ زنی در نیزار
طناب سر افکنده گفت: طعنه می‌زنید چرا، بافتند مرا ، بافتند، با دستانِ سربازانِ امام زمان، از الیاف آیات الهی، آنگاه مرگ، پیروز و مست، هماوازِ طناب، میدان گرفت: و روحِ مرا در طناب تنیدند تا پهلوان‌کُش شود
زمینه پیدایش مفهوم “شاعر ملی” در دوران مشروطه فراهم آمد. نمونه‌های زیادی در تاریخ معاصر از شاعران ملی در دست نیست با استثناهایی. یکی از استثناها: شاملو.
نشستیم و دیدیدم و نگاه کردیم: همه چیز تمام شد، رنگ احساس آرام آرام، به بی‌رنگی همان سیپیده‌ای شد که تو را به میدان می‌بردند.
ترانه‌های ذوالقرنین به سادگی یک ترانه نیستند و چیزی از پیچیدگی دنیای شاعرانه را در خود پنهان دارند و شعرهای او زیاد از حد پیچیده نیستند و چیزی از سادگی و زمزمه‌پذیری ترانه را در خود پنهان دارند.
و آنگاه که از تاریخ، طومارها بیرون گرفتند، پس آنچه بر ما رفت، چو خوانده بیاید، گو مطربان را زخمه بگیرند، و خونِ رَز روان می‌دار که حکایت خونِ جوان باشد.
تاریک‌مان که کردند،ماه را که می‌بردند،کسی نپرسید، خوشه‌ی پروین ، رد خواب کدام خواهرم را می‌داند
من شهادت می‌دهم که وقت اعتراض با حروفات است، شهادت می‌دهم که اعتصاب به وضعیت موجود در روز یکشنبه‌هاست، شهادت من، شهادت خورشید به هنگام شب در ساعت چهار بعد از ظهر، حالا من دهان دستان مادرم که رنگ سایه‌های روح را به رقص می‌آورد
دریایی که قرار بود بمیریم، صبح‌ها مردانه است، و عصرها غرق می‌شود، قبل از آن که زنانه شود.
خدایِ سفالینِ آفریقا! چه داری به من بدهی؟ برای دست‌هایِ خاورمیانه که هر صبح با صدایِ الله‌اکبر می‌ایستد مقابلِ چوبه‌یِ دار با دو متر طناب.
محمد حسینی، گاهی همیشه به تو فکر می‌کنم، به دردانگی‌ات در کویر،به شانه‌هایت در مرغداری، و به زیرزمینی که از چهل و چهار پله می‌گذشت، تا به سیاهی سلاخ‌خانه سلام دهد.
رُستن میان ما، مرثیه است. و آن که به قبرستان می‌رود، روزی، روزیِ ما را می‌آورد. سهم بردار، بر سنگ، لم‌یزرع بی‌سر، شیب گرفته سینه‌هام،بخشکان!
توماج صدای کارتون‌خواب‌ها، کولبران و کودکان کار، فریاد بلند سال‌های فروخفته در خوف، صدای محکومین بدار، صدای پابرهنگان و فغان گرسنه‌گان، صدای داد و انزجار از استبداد، بیزار از ظلم پیران درنده‌خو.
آرزوی مرجان، گردنبندی‌ست بر گردن عروس‌های خفته، و قطره‌‌ای آب در صدف پلک تو، پنهان ماند، تا تمام.
شیفته‌ی حکومت جبارانم من! زیرخاکی‌هاشان زودا و به زود! به فروش می‌رسد و جسد به جسد و تفرعن سرش را بالا گرفت: (که من از) ما از جمجمه‌های شماهای به تماشا آمده‌اید که چه؟
من از چشمان حرفی، چشم درمی‌آورم روشن که دیدن‌ها بریزد از زبان‌اش حرف… هر روز از شمال باران، چشم می‌ریخت‌ام ب جای اشک، تا بی‌آیی، با زبان تازه‌ای از حرف
شاعر با توجه به رویدادهای خونین سالی که گذشت هفت سین تازه‌ای برای ما تدارک دیده است: از سکته بانگ سهره، تا سرما و سرفه گورستان و سینه ترکیده و سم و سنگ و سوگ
نیما در افسانه، به تعبیری، با زرتشت سخن می‌گوید؛ امّا با زرتشتِ شاعر و سرودساز، نه زرتشتِ پیامبر. غفلت از این تمایز میانِ شاعر و پیامبر، خواشن شعر نیما را به دکترینی الهیاتی فرومی کاهد که از جانِ زنانه‌ی افسانه‌ی نیما دور است.
گیسوان دخترانم را به یاد آر، لابه‌لای استخوان‌ِ آسفالت، صدایی، صدایی، کاکل خون بر سر داشت… ای بیت مذکر، بحر رَمَل، نه‌ساله‌گان بی‌ملائک ماییم و من که شانه‌ام را در ابر غربت چلانده‌ام
در رواق مساجد/در بقعه‌ها/در گورستان‌های نوساز/و در غَسال‌خانه‌ها/سوره یاسین و القرآن الحکیم می‌خواندند/عمامه‌ها، عمامه‌ها/سفید و سیاه،/یکسر طناب دار شدند
برای عاشقان دربند: نیما یوشیج در «افسانه» آغاز دوران نوینی در ایران را نوید داده است. دورانی که پایان افسانه و آغاز پرسش‌گری از نهاد اوست.
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.