بانگ - نوا
۴ مرداد ۱۴۰۳
سویی از سواد صبح با او بود، نیمرخی به آفتاب، متروک اما پراکنده، کرانهٔ دنیا را طی کرد. به خیال نقش بستن روی قلمدان، به خیال پریدن آن سوی رود، تا قلبش هزار و یک پروانه شود.
شعری خطابی از حسن حسام برای یادآوری آنان که هنوز به صندوق‌های رأی در جمهوری اسلامی چشم امید دوخته‌اند….
از این فرشته چه عایدِ شاعر خواهد شد؟ کدام قول، کدام غزل؛ کدام دشنه، کدام مسلسل، از این تخیّلِ نفت‌آلود سر به در خواهد کرد؟
چشمِ بی‌پلک
چشمِ لخت
چشمِ تماماً چشم
چشمی که پارچه‌ای سفید می‌کشند روی سرش
و دو دست می‌رسد به هم.
وَ در تمامِ شهرها و روستاها می‌گشتیم وُ گریه می‌کردیم […] آیا کسی ستارهٔ ما را خواهد دید؟
و من به باورِ درخت اصلاً تکان نمی‌خورم، اگر که ماجرای درختم، و بر اساس باد باید به موهای تو فکر کنم، چرا ستون ایوانم و بوی دود می‌دهم؟
ایران فرهنگی کجاست؟ آیا چنین ایرانی وجود دارد؟ اسماعیل خویی، شاعر فقید در شعر «از میهن آنچه که در چمدان دارد» مختصات ایران فرهنگی را به ما نشان می‌دهد. می‌شنوید:
رؤیا در هر تولدی، و در هر تولدی از جنبشی، و در جنبشی جدید هرگز توقف نمی‌کند؟ گفتی چگونه است که رؤیا هرگز توقف نمی‌کند؟
کلمات، هراسان و گریزانند، انگار، از پای چوبه‌های دار گریخته باشند، شاید هم احساس می‌کنند که تحت تعقیب‌اند…
آه
چه کسانی
کارد سلاخی گرفته‌اند در دست
بی پروا
گل‌های سرخ نو شکفته را سر می‌برند
در سرزمین خسته و غمین
و فارسی جواب ترس را نمی‌دهد، بنشینید بر قایق بادی، برویم بادبادک بازی. دست ببر توی موهای داوود و سیم را سوا کن، چرخی بزن و خودت را بینداز توی گرداب…
و به نظرم در این دوران، همه‌ی شعرها حبسیه‌سرایی‌ست، نه چیزی بیشتر از اینها حالا اسمش را هر چه می‌خواهید بگذارید، من می‌گویم: جمهوری سانسور
اینها چگونه آدم‌هایی هستند؟ بر پشت دایره‌ها مثل خواب راه می‌روند، پرنده‌هایی هستند که با بال‌های حروف اسفرجانی، بر برگ‌های جهان خواب می‌روند
سه شعر از سه شاعر زندانی در نشریه ادبی بانگ. نام آن‌ها را تکرار می‌کنیم: مهدی بهمن. گلرخ ابراهیمی ایرایی و یاسمین حشدری.
باد خبر داشت که سکان چرخاند. چندان که نشنیدم صدای در بر لولا و ندیدم قند به دهان برده باشد، برق زد و پیدا شد، رُخی زیر ابر؛ صنوبری شکافته‌ی زنده.
نیمه‌ی راست صورتم، غم‌های بیشتری دارد، چروک‌های بیشتر…، موقع رفتن از نیمه‌ی راست صورتم گذشتی، و باران شروع به باریدن کرد. اشک‌ها دریا شدند و سوار بر قایقی که ساخته بودم
دور شدی
دخیل بر ضریح خود می‌بندم و تو را دعا می‌کنم، ای فروغلتیده در کُنده‌ی درخت، عشق، پستان‌های بریده‌‌ی لیلی بود توی دستانم، حالِ ناجوری افتاده بر کنایه و داستان.
شعری از حسن حسام با توجه ویژه به غوغای «مادر قمی» و بحث «سلیطه».
سرمنشأ بسیاری از تأملات درونی را شاید بتوان در درون‌فکنی دانست: فرآیند درونی کردن نظام ارزش‌ها و هنجارهای عرفی و مذهبی و توقعات جامعه از فرد که به آن‌ها اعتقاد ندارد. شعر زنانه ایران در مسیر رهایی از فروغ تا امروز راه درازی را پیموده است. چند نمونه از شعر شاعران زن در بانگ:
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.