شعر و شاعران

ترانه‌های ذوالقرنین به سادگی یک ترانه نیستند و چیزی از پیچیدگی دنیای شاعرانه را در خود پنهان دارند و شعرهای او زیاد از حد پیچیده نیستند و چیزی از سادگی و زمزمه‌پذیری ترانه را در خود پنهان دارند.

من شهادت می‌دهم که وقت اعتراض با حروفات است، شهادت می‌دهم که اعتصاب به وضعیت موجود در روز یکشنبه‌هاست، شهادت من، شهادت خورشید به هنگام شب در ساعت چهار بعد از ظهر، حالا من دهان دستان مادرم که رنگ سایه‌های روح را به رقص می‌آورد

محمد حسینی، گاهی همیشه به تو فکر می‌کنم، به دردانگی‌ات در کویر،به شانه‌هایت در مرغداری، و به زیرزمینی که از چهل و چهار پله می‌گذشت، تا به سیاهی سلاخ‌خانه سلام دهد.

رُستن میان ما، مرثیه است. و آن که به قبرستان می‌رود، روزی، روزیِ ما را می‌آورد. سهم بردار، بر سنگ، لم‌یزرع بی‌سر، شیب گرفته سینه‌هام،بخشکان!

نفیسه زمان‌زاده، شاعری که تخلص «آرام» شعر می سرود، بامداد ۹ اردیبهشت در جریان یک آتش‌سوزی مشکوک در منزل خود واقع در بندرعباس، جان خود را از دست داد.

من از چشمان حرفی، چشم درمی‌آورم روشن که دیدن‌ها بریزد از زبان‌اش حرف… هر روز از شمال باران، چشم می‌ریخت‌ام ب جای اشک، تا بی‌آیی، با زبان تازه‌ای از حرف