شعر

بهشت‌های ما گم شدند در دست ابلیس با صفات بالا و در خون سرخ جاری از چشم‌هایمان پیدا می‌شوند در روز دادخواهی.‌ ای خواهندگان داد!‌ ای خواهندگان بازگشت بهشت‌های گم شده در پرند…

راستی می‌دانی این مردمِ غمگینِ هزارچشم از تو چه می‌خواهند؟ مردم که خواب در چشم‌هایشان شکسته است شاید که از تو می‌خواهند هزار بار به خوابِ پریان پا بگذاری

گریه نکن مریم جان، گیسو‌‌انت را بشوی با آب ِ لبریز از گل مریم، آنها را بباف در دو ریسه‌ی بلند توری سفید بپیچ بر، یکی را قیچی کن،برای مادر بکتاش بفرست

قتل تبهکارانه بکتاش آبتین در زندان‌های همیشه کرونایی جمهوری اسلامی موجی از همدلی و دریغ را در میان شاعران ایرانی برانگیخته است. دو شعر دیگر در گرامی‌داشت یاد عضو به قتل رسیده کانون نویسندگان ایران.

سطل‌های فلزی به‌مثابه‌ی خوان‌ های گُسترده/بارِ عام است در خیابان‌ها/میهمانانی که عمیق‌تر شنا کنند غذای لذیذتری نصیب‌شان می‌شود/وگر شراب خوری جرعه‌ای فشان بر سطل/در سطل/هر سطل/قُل قُل قُل

ظهر دی‌ماه هزار و چهارصد است و باد موهات را می‌آشوبد و زنجیر از پاهات می‌گسلد بکتاش. ظهر دی‌ماه هزار و چهارصد، سوزی به سوزانندگی آذر هفتاد و هفت، صدا را به خون می‌کشد در حلقوم‌ بریده، در تن زنجیرشده به تخت و نگاه بهت‌زدهٔ شاعران.

کنایه‌ی تلخی است مرگ/شاعر نمی‌خواست بمیرد/دل به طوفان اقیانوس زد و /تمام کلمات به جایی رفتند/تا دوباره بیاشوبند.

بر سنگ حک کن و بر دل نِه که حتا مجال بُهتسوگ بکتاش نیز دست نداد/بی‌قراری از پیِ بی‌قراری بود… /خندان و باژن و گنجی و یاران /باران‌باران/بر سقف فروچکانِ میانِ ما و آنان فرومی‌باریدند…

زیر فشار مأموران امنیتی خاک‌سپاری بکتاش آبتین را یک روز جلو انداختند. مثل این است که می‌خواستند هرچه زودتر تصویر پابندهای او زیر خاک برود مبادا که صدای اعتراض بلندتر شود. صدای شاعر را از سطرهای شعر او می‌شنویم: زخمی ندارد این درد، برگرد ‌ای وهم دوره‌گرد!

همیشه ما گورستان‌های نو می‌آفرینیم اما دل مرا ببین که در گرو گورستان‌های کهنه‌ای ست که گورهاشان در خاک غربال می‌شوند. زمان کشیده جهان را به توبره و ناگهان کسی از راه می‌رسد.

ما، اعداد بودیم در محیط بسته‌ی خویش/با سه چوپان/همیشه در چرای تکرار/اما ملال‌آورتر/آوای پرنده‌ای است/که سرود آزادی می‌خواند