فواد نظیری، زاده ۸ فروردین ۱۳۳۴، همدان
شاعر و مترجم
فواد نظیری در همدان به دنیا آمده و در آن شهر و سپس تهران بالیده‌است. تحصیل‌کرده‌ی مهندسی است و در شرکت‌های مهندسی مشاور در نقاط مختلف ایران کار کرده‌است. تاکنون چهار مجموعه شعر منتشر کرده‌است و نیز دوازده عنوان دفتر شعر ترجمه از شاعران جهان. فهرست آثار وی عبارت‌اند از:
شعر: در پناهِ تجیرِ آبیِ عشق ، روزنه‌های خزانی، آوازهایی برای گلّه‌ی گنجشک‌ها، بالی از عقیق، بالی از چخماق
ترجمه( شعر ) :ارمغانِ جلیلِ خرمن‌ها ( ترجمه‌ی گزینه‌یی از شعر معاصر جهان )،سمندر، ورای عشق ( ترجمه اشعار اوکتاویو پاز )، پنجره‌هایی به فصل پنجم سال ( ترجمه‌ی اشعاراُدیسه ئوس الیتیس)، سنگ‌های آسمانی ( ترجمه‌ی اشعار پابلو نرودا )، بانوی اقیانوس و صد غزل عاشقانه ( ترجمه‌ی اشعار پابلو نرودا )، کامپا ( ترجمه‌ی اشعارکلارا خانس ) ، با دکتر فرهاد آزرمی، شب زنبیلِ سیاهی‌ست ( ترجمه‌ی اشعار گابریلا میسترال )، خوردنِ عسلِ کلمات ( ترجمه‌ی اشعار رابرت بلای )، در طوفانِ گلِ سرخ ( ترجمه‌ی اشعار اینگه بورگ باخمن )، ساعت دوازده بار نواخت ( ترجمه‌ی اشعار آنتونیو ماچادو )، غوطه‌یِ خاطرات در چشمه‌یِ خیال ( ترجمه‌ی اشعار فدریکو گارسیا لورکا )، تکلّمِ میلادِ تابناکِ فنا ( ترجمه‌ی اشعار دیلن تامسن )
ترجمه ( نمایشنامه ):
رومئو و ژولیت ( ترجمه ی نمایشنامه، ویلیام شکسپیر )، تیمونِ آتنی ( ترجمه ی نمایشنامه، ویلیام شکسپیر )، حکایتِ زمستانی ( ترجمه ی نمایشنامه، ویلیام شکسپیر)، طوفان ( ترجمه ی نمایشنامه، ویلیام شکسپیر )
تأملات: زندگی ( گزینه گفتارهای پائولو کوئیلو )
شناخت آیین و اساطیر: مصر باستان ( رازهای ابوالهول ) / زلدا شریف، فنگ‌شویی ( رازهای همسازی) / سونیا هوانگ
کوکان و نوجوانان:
داستان‌هایی از هزار و یک شب ( ترجمه‌ی پانزده قصّه برای نوجوانان )، خاندانِ زمین / شیم شیمل، مادر زمین / نانسی لوئن، برادر عقاب، خواهر آسمان / سوزان جفرز، آب‌چال / گرم بیس
۱
چکامه‌ی همدان/هگمتانه:
آیینه‌های ِ عتیق ِ روباروی🪞🌹🪞
نثار ِ تابناکی‌ِخاطره‌ی: پدرم🌿مادرم🌿
باد
اسطوره می‌شود
وقتی که می‌وزد از زمهریر ِ
برف‌های قلّه‌ی الوند،
چیره به میدان ِ بی‌‌کران ِ مُدوّر ِ
پایین ِ دامنه
چونان که
چرخ‌چرخه‌‌ای از قصه‌های دور
به دوران ِ
در گذر
در شش جهت گذار ِ خیابان‌هاش
که راه می‌بَرَد
به تساوی
شش سوی ِ بی‌نهایت ِ تاریخ را
به بزخوی ِ شهر ِ خفته
در دل ِ سرما
تا خیز ِ ناگهانی ِ رخشانش
در مقدم ِ بهار ِ
برگذشته از
حریق ِ سرخ ِ شقایق ِ
افشان
به دغدغه‌ی دشت‌های مشوّش.
اسطوره می‌شود
باد
چون می‌وزد
به گودنای چشمان ِ سنگی ِ شیر ِ
نشسته
بر درگاه
خیره
به گردناکی ِ معابر ِ تاریخ ِ گم‌شده
در لَخته‌خون ِ “ماد”
و گوش‌های ِ سنگی‌اش
به غرّش ِ هفت آسیاب ِ سنگی ِ
گردان
به ضرب ِ آب
در بیشه‌بیشه‌های
سبز ِ مات ِ
درّه مراد بیگ
به گَرده‌ی ِ متبارکی از
کهکشان ِ آرد.
اسطوره می‌شود
باد
چندان که می‌وزد
بر قامت رفیع ِ کبوده‌ها و
چنارهای دو سوی خیابان
که آب می‌خورند
از حکمت ِ “شفا” وُ
مرهم ِ “قانون” ِ بوعلی،
و سر می‌جنبانند
به سال‌ها
در ترانه‌های حُزن وُ حسرت ِ “بابا”
که سرگشته می‌رود
به قرن‌ها
در هزارتوی کوچه‌های پیچاپیچ ِ
“استر مردخای”
“علویان”
“جولان”
“کبابیان”
عریان
به قاطعیت ِ عصیان و
شکّ ِ خویش،
اما مدام
دیوانه‌دل
اسیر ِ نرگس ِ مستانه‌ی ِ
نداند
کدام دخترک ِ شهر
نشسته به پستوی ِ خانه‌‌یی کهنه
گوش سپرده
سال‌ها
به هوهوی باد و
چشم‌انتظار ِ موکب ِ آزادی ِ
ملک خورشید،
و طنطنه‌ی کلام ِ “عین‌القضات”ش
به نامه‌ی ِ اوّل
میان ِ هلهله‌ی ِ سوزان ِ
بوریا وُ
نفت
از فراسوی قرن‌ها
بر در
که:
“هان!
اکنون بدان که چشم
به بی‌چراغی ِ شب
ادراک می‌کند
حتا
کرشمه‌ی دور ِ ستاره وُ
آتش!”
اسطوره می‌شود
باد
چندان‌که می‌وزد
به تساوی
بر مسجد و
کلیسا
کِنِشت و
کنیسه،
و بر ویرانه‌های چار سینمای
الوند
تاج
هما
لوکس
تا بر پردههای متروک
باز
برخیزند:
هرکول
ماسیس
تاراس بولبا
هفت دلاور
سمسون
حسین ِ کُرد…
دست در دست
بر پردههای نقره‌ای ِ قرن ِ نو
مردم شوند،
به میانه‌ی پهنه‌ی میدان ِ شش خیابان ِ
ره گشوده
به روشن ِ تاریخ
به جشن ِ هلهله‌ی ِ رستخیز ِ خویش
برآیند،
سمسون ِ مردم
ستون‌های ِ کاخ ِ سیاه ِ ظلمت و ظلم ِ
حرامیان
فرو ریزد، –
حسین ِ کُرد ِ مردم
از بیخ و بُن
بروبد در
گردباد
بساط ِ هرچه قزلباش ِ خنگ ِ آدمخوار،
در جشن
جشن ِ مردم
به طنین در آیند
زنگضربه‌های پولادین ِ
ابن سینا
شاهدخت
پهلوی
امیرکبیر
شاپور
علویان
سنایی
هاتف
سعدی
اتّحاد
اتّحاد
اتّحاد…
