چه خبر؟
عالیا میرچی: سه شعر
برگرد! کسی تو را نخوانده به راه، خانه را خسته کرده مرور مدام ممکن‌ها، حرف تازه‌ای بزن، پنجره‌ای بشکاف، تکه روشنی را به دندان بگیر و چشم‌اندازی بیاویز
۲۸ بهمن ۱۴۰۲
برگرد! کسی تو را نخوانده به راه، خانه را خسته کرده مرور مدام ممکن‌ها، حرف تازه‌ای بزن، پنجره‌ای بشکاف، تکه روشنی را به دندان بگیر و چشم‌اندازی بیاویز
با نیم قرن از نفس‌های تو
سخن می‌گویم
و خوب می‌دانی…!!
پنجره‌ها را به دست باد می‌سپارم
و تو را به اشک‌های پس از باران
به روی شیشه
شمعت را منفجر کن! ـستاره‌ها را می‌بینم که چشمک می‌زنند. ستاره‌ها را منفجر کن! -آنجا، رعد و برق.-تخم چشم‌هایت را بیرون انداز! ـصدای شیرینِ امواج اقیانوس.
شعری از حسن حسام، بایاد دو سرو قامتِ مقتول : محمد قباد لو، فرهاد سلیمی
گنجوی ترجمه این اثر را ایفای سهم مختصری در زمینه پویاسازی شعر زیست‌بومی در فارسی معرفی می‌کند.
دنیا تکیه داده به تکه‌های تن، سعی دارد وانمود کند، جنایت عادی‌ترین اتفاق است، شاعر در شعرش به قتل می‌رسد، زخم از کتاب‌ها می‌ریزد، این جهان، سرانجام لال خواهد مرد.
شعری از مجید نفیسی به یاد به یاد عزت تیر‌باران‌شده در هفدهم دی ۱۳۶۰.
پیش از ظهر ۱۸ دی‌ماه ۱۴۰۰، قلب پرشور بکتاش آبتین از تپش ایستاد. شعر وطن او.
منتظر، مأیوس، بی‌چراغ، زانو… بغل کرده‌ای که چه!؟ واژه‌ها را در پَرده می‌پایی، که چه؟! خودت را خسته به تاریکی‌ها، که چه که چطور که چرا…!؟
محمد رضا شفیعی‌کدکنی مجموعه شعر تازه‌ای با عنوان «نامه‌ای به آسمان» برای دریافت مجوز انتشار به ارشاد اسلامی سپرده است. مسئولان اداره کتاب اما کتاب را به عده‌ای از شاعران مورد وثوق سپرده است که بخوانند و سانسور کنند.
انتشارات آسمانا کتاب تازه‌ای از امیر حکیمی، نویسنده و شاعر را منتشر کرده است. اطلاعیه آسمانا درباره این کتاب و در معرفی نویسنده‌اش را می‌خوانید:
هر شاعری که کشته می‌شود، رویایی از رویاهای زمین کم می‌شود و کم کم همه در بی رویایی محض فرو می‌رویم. رفعت العرعیر، شاعر، استاد دانشگاه و نویسنده‌ی محبوب فلسطینی در حملات هوایی اسرائیل به شمال غزه، به‌همراه برادر و خواهر خود کشته شد. آخرین شعر او قبل از مرگ.
«حفره‌ای به کالیبر پنج و چهل و پنج صدمِ میلی‌متر در دهلیز قلبی که خون را بعد از بیست و شش سال به جای رگ‌ها در آسمان پمپاژ می‌کند» را اگر کیانوش صدا بزنید، «عبور سلانه‌سلانه‌ی گلوله به وقتِ چرخ‌کردنِ گوشت و استخوان دنده با هم» نام خانوادگی‌اش آساست.
با یاد هزاران کودک قتل‌عام شده در غزه.
ما سفر کردیم، از زِهدان مادر، تا تلاقی عرف و سنت، و مذهبی را زیستیم که هرگز بر آن نماز نبرده بودیم ،بزرگسالی‌مان، از آن شبی آغاز شد که بوی خاک و خون و باروت، از خانه‌ی لو رفته‌ی همسایه، خواب محله را در هم شکست.
دختری با گیسوان پریشانش لای نسیم نفس‌هایم می‌رقصد و رقص‌کنان با ضربه‌ی دست چادرپوشی نقاب‌زده
به کما می‌رود کنج بیمارستان قلبم که دهیلز به دهیلزش پر شده از جسدهای زند‌ه‌‌ی دخترکانی با گیسوانی بریده!
در تاریک‌ترین شبِ این سرزمین، خورشیدِ هزارساله، از موهایِ آویخته‌ات بر دست‌هایِ زیرِ تابوت، روزش را آغاز می‌کند، بالاتر از گلدسته‌هایِ اوین، بالاتر از بلندگوهایِ انقلاب در ظهرِ جمعه
بر لالای غمگین این عصرهای خاکستری، در آرایشگاهِ مرحوم ابوهاشم عبدالوارث، صدای میرا عواد می‌آمد، که از یابا می‌خواست داستانشان را بازگوید، آنها هنوز در جنگ شکست نخورده و پراکنده نشده بودند…
چاپ نخست مجموعه شعر داوود بیات در نشریه ادبی بانگ. شاعر می‌نویسد: [در روزهای انقلاب] هر چیزی به‌جز همانی که می‌دیدم و تجربه می‌کردم برایم اهمیت نداشت. گاهی آدم شُخم می‌خورد، حتی اگر پیش از این زمین بایری بوده باشد. شُخم خوردم و همراه جمع شدم.
نشر آسمانا (تورنتو) مجموعه شعر تازه‌ای از مهدی گنجوی را با عنوان «کهکشان خاطره‌ای از غروب خورشید ندارد» منتشر کرده است. شاعر دو شعر از این کتاب را در اختیار «بانگ» قرار داده است.
ژینا، شقایق سقز، غریب می‌شکفد
به خنج گلو، آبله‌ی پوست، درد استخوان
تن‌زخمِ زن، خون‌چکه، در گور می‌رود
از خاک‌وخون دشت پر از تاشِ سرخِ داغ می‌شود.
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.