شعر

اینجا خاورمیانه است و زیر چشم‌های مردم تشنه از هفت تپه تا کوه‌های شنگال تیر می‌بارد و خدایی که در شش روز جهان را آفرید قرن‌هاست که در روز هفتم به خواب رفته است.

برگرد به آن شکوفهٔ تاریک برگرد، ببین میانِ پری ایستادی که پیش‌تر بازویی شکسته بود. به سرما برگرد.

خانم ثابت از زندان اوین و به واسطه دوستی شعر حاضر را برای انتشار در بانگ در اختیار ما قرار داده است:

ای تاریک که بر د‌‌‌‌‌َم می‌زنی، ای نوازش شرم بر پیشانی و پوست، دستان عرق کرده‌ات از ابتدا، از ابتدا، از ابتدا به گناه، به نفرتِ انگشت، حرکتی به مثابهٔ فاک، در میان جمیعِ روندگان، به سمت خوشبختی…

… که تو: سرباز، متولد دیاری دروغین بودی، در وقاحت تاریخی که تاریخ تو نبود، صادره از جهنم. نام پدر: مرگ

ما را به گردنت بسته بودند، تو از حلقِ کشیدهٔ طناب، از فهمِ بریدهٔ نای بر مهره‌ها، عمیق‌تر می‌شدی و ما سنگ‌تر…

لابد وقت شام تلویزیون روشن و کودکانِ ناقابلِ خاورمیانه، مثل خرمای فشرده زیر بمب یا هیچ. لقمه را تف می‌کنی؟، نه، ننویس کفِ دستت، از هلند بگو از بسته‌های بزرگِ گلِ رُز به روزِ عشق

بیرون بیا از زبانِ سخت‌پوستان و بدرخش! مثل کف خیابان و تنی که خواهم مُرد هم‌جوارش

وقتی سایهٔ ضحاک از بالای سرت لحظه‌ای کنار نمی‌رود، پس تو برای سگی می‌نویسی که طی مسیر دو گورستان می‌خواست همراهی‌ات کند و سال بعد که از علی پرسیدم «از گوودی چه خبر؟» با همان لحن عبوس و چشمان کم‌فروغ تسخر زد که مرد، که رفته .اما به کجا؟