شعر

همیشه جایی در جهان، خالی ست، حفره‌هایی که زخم به زخم عمیق تر می‌شوند. کدام‌اشان ژرف‌ترند؟، بازوان خالی از تو یا سفره‌ی خالی دست‌های پدر؟

به شرحی مختصر همیشه تازه آغاز دوستی ام با کلمات است در سطرهای ناتمام عادت دارم نفس بکشم وبپرم زود

من برای تو طور دیگری دل‌تنگم/دیر نیست از من وقت‌هایی /که شانه‌های توانایی داشتم/و می‌توانستم/در آن غروب‌های خونین‌تری را تاب بیاورم…

مکرر این‌ همه همهمه را چه می‌نامی؟ چیست که نام طولانی‌ترین اتفاق، رهایی‌ست تا به بند تو ببندم پا
ببندم به لبخند و چشم تا تو بگشایی دست، اجزای ملتزم به ضرورتت،همه یک‌جا جمع شده‌اند، می‌بینی؟

به آوای دارکوب در دل شرجی درختانی که مائیم رونده با ریشه‌های تارومار افتاده برخاسته سنگ شده با قطره‌هایی از گذشته که ‌می‌افتند بر سرماندر

در کابوسی که نیستم، زن هنوز زن است، درخت می‌شوم میان دو ویرگول، ماه را از خود عبور می‌دهم

«معارضه» سومین مجموعه شعر نگین فرهود است که نشر افراز در بهار ۱۴۰۱ روانه بازار کتاب کرده است. شعری از این مجموعه.

با خیالِ تخت، با تختِ کفش،گذر کردی، بر رنجِ دست‎بافتِ فرش. اما لَشِ تو هنوز، در تشتِ مسیِ نسوز؛ لب دوز مانده ام چه کنم؟

از ارتفاع فَسیل، سایهٔ خرماچین، نیفتاد روی زمین، نخل: فقیدِ تابستان، نخل: تفتهٔ رشیدِ ریگستان

حالا به دوران ِ پس از تو بر می‌گردم، به وقاحت، که بر میز ِ بزرگ ِ انتظار نشسته ست، چیزی نوشته‌ام، بر تکه‌ای کاغذ، مثل آنکه باید باشد، تا فراموشی به سراغت نیاید

نشان چیست این دست‌ها که شمارش از مشتم رفته؟ این ستون‌ها که آویخته اند/گردن ندارند، نشان کیست همسایه که در انفرادی خودش دو فرزند دارد، با یکی‌ش می‌کوبد، با همان یکی‌ش می‌گوید؟

یکی از زنانگی‌ام را با لنج‌های قاچاق به دبی بردند، یکی از دختری‌ام را به صیغه‌ی زندان بان در شب اعدام. روسپید روزهای‌ام، شبانه‌ی زنانگی‌ام، بدهکار به مادرانگی‌ام

گریزی گویی نیست، از این آب‌های کم‌عمق گل‌آلود، از این باغچه‌های محقر محدود، از این کوچه‌های بن بست، فکرهای دوداندود، این ماهیان حقیر تنگ بلور

‍ گردن چرخانده‌ای به اضطراب در پس حفره های مجروح، صدا می‌زنی مرا، ای بابونه اندوه، بگو چگونه بسرایم؟

ملافه از خار است. زن می‌گوید: «من با اندام‌هایم چند نفرم.» دوباره به سمت مرد می‌رود. مرد برای ادامه دادنِ خودش، نفس تازه می‌کند. خارها را که مرتب می‌کند، خارها او را مرتب می‌کنند.

من روزهای خونی و پر التهاب را/من سطل‌های سوخته‌ی انقلاب را/بر سنگ‌فرش کهنه بساط کتاب را/ بوسیدم و برای شما جا گذاشتم

از فاحشه‌خانه‌ها بوی نان تازه می‌آید، پله‌ها را که پایین می‌آیند پناهندگان، و با سری خلوت مرکز شهر را گام می‌زنند. زن‌های‌ کامل گل‌درشت‌های میدانند، کپه‌کپه حلقه زده‌اند، و کابل و هرات و بغداد را در تخمه‌ها می‌شکنند

سراغِ محبوب گمشده‌ام را از بادهای سرگردان گرفتم؛ زمزمه کردند: “آوازهای بند”ش را، در زاریِ نی‌زارها، سلول‌های تاریک وُ نمور را دیدم و ردِّ تازیانه‌ها را در شرمِ آبگینه‌های زلال.

علیرضا آبیز – مسعود احمدی، آن گونه که من می‌شناختم، انسان پاکیزه‌ و شرافتمندی بود. به اصولی باورمند بود و بر آن‌ها ایستادگی می‌کرد. قضاوت‌گر بود و ای بسا برخی قضاوت‌هایش سختگیرانه و یا حتی نامهربانانه بود. در شعر وسواسی بی‌حد داشت و بر سر هیچ واژه‌ای مماشات نمی‌کرد.

جراحی نام شهرکی است در استان خوزستان در کنار رودی به همین نام. شاعر که در کودکی در این رود آب‌‌تنی کرده است، اکنون می‌بیند که رود در پی وقایع خونینی به رنگ خون درآمده و دیگر از تن شسته هم نمی‌شود.