علی صبوری، شاعر، پژوهشگر و عضو هیئت دبیران کانون نویسندگان ایران در گفت‌وگو با رادیو زمانه (+) می‌گوید:
«به اعتقاد من جامعه از حاکمیت جمهوری اسلامی گذر کرده است و اکثریت اقشار گوناگون جامعه هر گونه نمایش انتخاباتی را جنگ و تقسیم منافع بین جناحهای مختلف حاکمیت سرکوبگر ارزیابی کرده و از اپوزیسیون غیر متشکل چند گام جلوتر حرکت می‌کنند. واکنش تشکل‌های مستقل چیزی جز سیاسی کردن جامعه به نفع یکی از جناحهای حکومتی نیست.»
این عضو کانون نویسندگان ایران با توجه به مطالبات انباشته مدنی پیش‌بینی می‌کند که «جامعه ما توفان‌های بسیاری پیش رو دارد.»
کانون نویسندگان ایران تنها تشکل صنفی – سیاسی‌است که از همان آغاز تاکنون از آزادی بیان حمایت کرده و در جریان قیام ژینا هم دیدیم که شماری از اعضای کانون بازداشت و بازجویی و برخی هم به زندان محکوم شدند.
در اثر وقایع دی ۹۶ و بهمن ۹۸ (در دولت روحانی) و قیام ژینا (در دولت رئیسی) افکار عمومی دیگر پذیرای «طیف خاکستری» و مماشات با حکومت به امید مختصر اصلاحاتی نیست، چنانکه به گفته یک جامعه‌شناس حمایت علنی از انتخابات با احساس شرم توأم است.
علاوه بر این در این فاصله تشکل‌یابی‌هایی نیز در جامعه هنری ایران اتفاق افتاده است که کار را به تدریج یکسره کرده و راه بسیارانی را از حکومت جدا کرده است. اما با وجود همه این پیشرفت‌ها، همچنان همبستگی چندانی بین نویسندگان و هنرمندان و تشکل‌های صنفی خودانگیخته‌شان با مطالبات مردمی وجود ندارد.
از میان ۱۴۰ هنرمند ایرانی در عرصه‌های سینما، ادبیات و هنرهای تجسمی که در سال ۱۳۹۲ از حسن روحانی اعلام کرده بودند، بسیارانی اکنون، یک دهه بعد، سکوت پیشه کرده‌اند. برخی از این هنرمندان در قیام از مطالبات مدنی ملت ایران حمایت کردند، برخی ناگزیر از کشور خارج شدند و برخی هم ممنوع‌الکار یا ممنوع‌المعامله شده‌اند.
