محمود فرشچیان، که آثارش جلوه‌ای منحصربه‌فرد از هنر و نگاه ایرانی را به نمایش گذاشته بود، در چهارم بهمن ۱۳۰۸ در اصفهان متولد شد. او از کودکی به فرش و نقاشی علاقه‌مند بود و استعدادش توسط پدرش، که نماینده فرش اصفهان بود، کشف شد. فرشچیان شاگردی نزد حاج میرزا آقا امامی، استاد برجسته در چهره‌سازی، گل و مرغ، نقشه قالی و معرق را آغاز کرد و سپس تحت تعلیم عیسی بهادری، که فرشچیان او را بزرگ‌ترین استاد کاشی‌کاری، فرش و مینیاتور در تاریخ هنر ایران می‌دانست، ادامه داد.
پس از فارغ‌التحصیلی از هنرستان هنرهای زیبای اصفهان، فرشچیان به اروپا سفر کرد و به مطالعه هنر غرب پرداخت. او پس از بازگشت به ایران، در اداره کل هنرهای زیبای تهران مشغول به کار شد و سپس به مدیریت اداره ملی و استادی دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران رسید.
آثار فرشچیان با نوآوری در سبک، رنگ‌پردازی و مضمون، مینیاتور ایرانی را به سطحی جدید ارتقا داد. برخلاف مینیاتورهای سنتی که عمدتاً به تصویرگری متون ادبی مانند شاهنامه و پنج گنج نظامی محدود بود، آثار او استقلال و هویت ویژه‌ای یافتند و نقاشی خود به هدف اصلی تبدیل شد. زبردستی در طراحی، دقت در ریزه‌کاری‌ها، حرکت مواج قلم و ترکیب متنوع رنگ‌ها از ویژگی‌های شاخص کارهای او بود.
فرشچیان، که سال‌ها در آمریکا ساکن بود اما به طور مرتب به ایران سفر می‌کرد، با آثارش در داخل و خارج از کشور مورد استقبال قرار گرفت و جوایز متعددی دریافت کرد. شیوه منحصربه‌فرد او در نقاشی معاصر ایران، به عنوان گرایشی متمایز در کنار دیگر جریان‌های هنری شناخته می‌شود.
