موضوع اریش فروم در کتاب “داشتن یا بودن”، همان‌طور که از تیتر آن هم برمی‌آید، اشتباه گرفتن “داشتن” با “بودن” است؛ در عصری که آدم‌ها از هستی واقعی ساقط می‌شوند و زندگی‌شان را با آنچه می‌توانند داشته باشند پرمی‌کنند: پول، خانه، اتوموبیل و…
پرنده در ساعت۱۲ لانه کرده است، در پرنده در لانه به ساعت۱۲، در خواب عقربه‌ها، از ثانیه فرومی رود، از دست فرومی رود
در هفتاد سنگِ قبر این مرگ است که فضا را صورت‌بندی می‌کند؛ مرگِ در کلمه، مرگِ کلمه می‌شود. همه‌ی فضاهای مرگ، «یک» مرگ‌اند، در «یک» کتاب، «یک» گورِ مشترک. مرده‌ها در هم می‌لولند. هرکس دیگری‌ست و هیچ‌کس خودش نیست، و این خود نبودن در مرگ است که «مرگ» نامیده می‌شود.
«جایی برای گم شدن» نوشته آزیتا قهرمان با عنوان «Någonstans att gå vilse» به زبان سوئدی و به ترجمه زهره آذرشهاب در انتشارات اسموکادول سوئد منتشر شد.
از هوش می‌روم و در خوابِ تو بیدار شوم. سر صبح است؛ نیمه‌روشنا. این پا و آن پا می‌کنی ایستاده‌ای جای همیشگی‌ات زیر پرچم. اللّه سربه‌زیر است. شورۀ جماهیری لک بسته روی شانه‌هایت. تاول دستانت کمر از شلوار می‌کَند و می‌شاشی به خاک انقلاب.
نمی‌بینی‌ام؟در دشت‌های سرگردانی، با پیرهنی از باد و گیسوانی از خزه و پاپوشی از خاشاک؟هماره سوگوار شادیهای ناپایدار؟هان؟وقتی در دست‌هایم خورشید می‌زاید،آن را به شب هدیه می‌کنم و غنچه‌های جانم را به مرگ می‌بخشم.
فرمان سوم از هفت فرمان نوح این است که «زنا مکنید». در نسخه‌ای از کتاب مقدس که در سال ۱۶۳۱ به چاپ رسیده است، «زنا مکنید» به «زنا کنید» تحریف شده است.
رمان شاهد، شهادت ماست به زمانه‌ای که شاهدش بوده‌ایم و آن را زیسته‌ایم. عصیانی است در برابر خاموشی و فراموشی تحمیلی آنها که می‌خواهند جز صدای خودشان صدای دیگری شنیده نشود و جز روایت آنان از تاریخ، روایتی برجای نماند.
چرا نویسندگان مهاجر و تبعیدی نمی‌توانند در مسابقه ادبی نشر نوگام شرکت کنند؟ آزاده پارساپور به این پرسش هادی کیکاووسی پاسخ می‌دهد.
نشر نوگام با انتشار اطلاعیه‌ای از همگان دعوت کرده داستان‌هایشان از چهارگوشه ایران، اعم از شهر و روستا را بنویسند با این هدف و امید که صداهای شنیده نشده شنیده شوند و آنچه را که به ما گفته‌اند فراموشش کنیم، به یاد آوریم.
بی تابم از این همه توان که می‌تاباندم در هوای تمنا، سرگیجه‌ی سماع بی ستونم کرده است. وای اگر بریزم این بار، دانه‌های دلم به کفر می‌افتند و بر تمام نخ شیخکِ شرم می‌ماند و ذکرِ رهایی…
نشریه ادبی بانگ با اجازه خانواه منصور کوشان، در قالب دوسیه‌ای که به این نویسنده آزادیخواه اختصاص دارد یکی از مهم‌ترین آثار او در تبعید را منتشر می‌کند: رمان شاهد: دهان خاموش. فصل اول این اثر سترگ را می‌خوانید:
پایان در آغازی پنج هفته ندا می‌دهد: تکه‌ای خون است، در گلویی گیر کرده از رشته‌های صدا بافته می‌شود در سکوت، گلو دور است…
با توجه به رویدادهای خشونت‌باری که این‌بار در جنگ اوکراین رخ می‌دهد، داستان بنجامین پرسی بیش از هر موقع دیگری روزآمد جلوه می‌کند. صحنه طبعاً تغییر کرده است، اما دینامیسم شکل‌گیری خشونت‌ها همان است که بود.
او درباره اهمیت فرهنگ گفته بود: «یک کشور باید با مردمش به راه برده شود، و مردم باید با فرهنگ‌شان به راه برده شوند. اگر یکی بلنگد، دیگری هم می‌لنگد، و آنگاه به قول سعدی: راهی به سوی عاقبت خیر می‌برد / راهی به سوء عاقبت، اکنون مخیری»
«مسیح دارفور» نوشته عبدالعزیز برکه ساکن، نویسنده تبعیدی سودانی به تازگی به زبان آلمانی در انتشارات معتبر اورینت منتشر شده است. داستانی درباره جنگ و عشق، انتقام و امید که از دریچه چشم شخصیت اصلی رمان که یک پیامبر کاریزماتیک است، روایت می‌شود.
پیکرهای درهم تنیده‌ی تابلو و ذوق‌ذوقِ آفتاب‌سوختگیِ کمرش، آخرین تصویر زن و مردی را به یادش می‌آورد، که آن شب، نیمه‌برهنه و رنجور به بیرون از قاب پنجره خیره بودند. خیره به سیاهی آن سویِ پنجره و خیابان.
اشتباه بزرگی بود خیره شدن به اندامش،کسی که می‌کشد نباید بگریزد، با شوق بی اندازه‌ای باید بایستد بر دو پا که فرار نیست، آلت قتاله را با وسواس زیاد پالوده کند، آلوده، در دهان خودش آرام بگیرد، زبانزد بشود…
سبک هادی کیکاووسی در مجموعه «الفبای گورکن‌ها» تلفیق رئال و سوررئال است که به شکلی ظریف و هنرمندانه در هم تنیده شده‌اند. داستان‌ها به صورت رئال شروع می‌شوند و در جای جای داستان تبدیل به سوررئال می‌شوند و خواننده با این تغییر خود را هماهنگ می‌کند و داستان را با علاقه ادامه می‌دهد.
این راز را با طلوع آفتاب/به تو خواهم گفت/با طلوع آفتاب در تهاجم دستان خالی‌ام/مشتی خاک بر آسمان می‌پاشم/از رد پای تو دور می‌شوم/و سینه‌ی کفتران چاهی را می‌بوسم/من در جزایر ناز می‌زیستم/درختان زیر آب قیلوله می‌کردند/و از آتش درون چیزی نمی‌دانستند
لی‌کو پنج‌شنبه سوم عام‌الفیل ۱۳۷۱ کمی پیش از آنکه بمیرد ظهور کرد. ظهورش کار خدا بود. اگر ظهور نکرده بود ما تمام سالن را سنگ زده بودیم. علی‌کو راست می‌گفت که تمام سال‌ها عام‌الفیلند.
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
